Γεννιέμαι.
Σε μια οικογένεια με αγάπη, λάθη, πάθη. Δεν ξέρω πώς είναι η ζωή παραέξω, εκεί γεννήθηκα, εκεί ζούσα, εκεί αγαπήθηκα, εκεί είδα λάθη, έκανα λάθη, πήρα μαθήματα.
Μεγαλώνω.
Και μαθαίνω. Πως ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους, χαρακτήρες, μυρωδιές και χρώματα, όμορφα, άσχημα, αδιάφορα. Μεγαλώνω κι όλα αυτά με ζυμώνουν, μ’ ακουμπάνε, μ’ αφήνουν αδιάφορη.
Δέχομαι.
Το καλό, το κακό, το ωραίο ή το άσχημο. Και τα δουλεύω, τα σκέφτομαι, φτιάχνω ιστορίες, εγώ θα έκανα αυτό, πώς μπορεί και το κάνει εκείνο. Να δοκιμάσω, να δοκιμαστώ, να μουτζουρώσω και να σβήσω και πάλι από την αρχή.
Αποδέχομαι.
Πως δεν μπορώ να φτάσω εκεί, πως ναι, δεν με αγαπούν όλοι, πως τα φαγητά θέλουν ψυχή για να είναι νόστιμα, πως το κέικ θέλει πέντε υλικά, μα δεν σημαίνει πως θα πετύχει πάντα.
Απορρίπτω.
Γιατί δεν μπορώ ν αποδεχθώ, γιατί μ’ απορρίπτουν, απορρίπτω από πείσμα, εγωισμό, αδυναμία .Ή και κατόπιν ωρίμου σκέψεως.
Απορρίπτομαι.
Με αξιοπρέπεια, με ένταση, με δυνατή φωνή, αλλά και πεισματικό ψίθυρο. Φτύνω και δεν γλείφω ποτέ ξανά. Οριστικά τελεσίδικα. Σαν τσεκουριά.
Ερωτεύομαι.
Όχι μία φορά, όχι ένα πρόσωπο, όχι πάντα πρόσωπο, γιατί σιγά σιγά έμαθα πως αξίζει να ερωτευτείς μια κατάσταση, μια πράξη, ένα δημιούργημά σου.
Γελώ.
Δυνατά, αληθινά επειδή το έχω ανάγκη, γιατί η ζωή δεν βγαίνει χωρίς γέλιο. Μ’ αρέσει να γελώ, μ’ αρέσει να γελάνε οι άλλοι γύρω μου. Ξέρω πως οι μεγάλοι άνθρωποι σπάνια γελούν κι εγώ θέλω να γελώ, όσο βαστάει η ψυχή μου κι όσο ακολουθεί το μυαλό μου.
Αγαπώ.
Αγαπώ ό,τι μου δίνει γλύκα, χαρά. Αγαπώ την δημιουργία, αγαπώ τ’ αληθινά έξυπνα μυαλά, αγαπώ τα παιδιά για την σοφία τους, τα ζώα για την ανιδιοτέλειά τους, την φύση για την συνέπειά της, τον άνθρωπο γιατί είμαι κι εγώ άνθρωπος και μπορώ να βλέπω αφού κοιτάξω.
Ακούω.
Πίσω από τις λέξεις, πίσω από τους ήχους, ακούω και μεταφράζω αυτόματα. Δεν είμαι καλός ακροατής, ίσως γιατί ξέρω τι θέλει να πει αυτό το στόμα που απλά μιλάει. Όχι, δεν είμαι καλός ακροατής.
Απολαμβάνω.
Την ησυχία του σπιτιού μου, τις μεγάλες βόλτες, τις όμορφες παρέες, τα λουλούδια μου, την δουλειά μου, την πολύ πρωινή βόλτα με τα σκυλιά μου, την χορτάτη οικογένεια γύρω από το τραπέζι, τις μικρές καθημερινές εκπλήξεις.
Μισώ.
Την δειλία, την αχαριστία, την ολιγωρία, την τεμπελιά του κορμιού αλλά και του μυαλού, το βόλεμα με θράσος, το κούνημα του δάχτυλου, από αυτούς τους μικρούς, τους βολεμένους, τους πάντα και με κάθε τρόπο ασφαλείς. Την κακία, αλλά όχι την γνήσια, την ορατή, την άλλη, την κρυμμένη πίσω από χαμόγελα, λέξεις, πράξεις
Αγάπησα, γέννησα, έδωσα, πήρα, δημιούργησα, πέθανα κι αναστήθηκα από τις στάχτες μου, έχασα, κέρδισα, έχτισα, γκρέμισα, μίσησα κι αγάπησα.
Όλα πολύ, όλα με πάθος, όλα με αλήθεια.
Όχι όλα σωστά, μα τα πάντα αληθινά.
Κι αν κάποτε μου ζητήσουν να κλείσω την ζωή μου σε δυο λέξεις θα πω «δεν εγκατέλειψα».
Μάτα Βισβίκη