Thebluez

Την ξέρετε. Την έχετε ακούσει σίγουρα. Σίγουρα έχετε πάει έστω και σε μια, μην το αρνηθείτε. Ακόμη κι αν πήγατε με το ζόρι, από υποχρέωση, έστω από περιέργεια. Ακόμη κι αν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε (μπορεί και να το είπατε κιόλας) ήταν “Χριστός και Παναγία, γίνονται ακόμη επιδείξεις; Τι άλλο γίνεται ακόμα; Συναυλίες του Έλβις Πρίσλευ;”.

Η φίλη που σας κάλεσε είχε ετοιμάσει το σπίτι (ε καλά, τα πάνω πάνω, μη φανταστείτε, ποιος νοιάζεται άλλωστε; Ακόμη και την πεθερά να είχε καλέσει κι εκείνη τα τάπερ θα κοιτούσε). Κι άλλες φίλες που τις ξέρετε ή άλλες που γνωρίσατε εκείνο το απόγευμα. Χτυπούσε και το τηλέφωνο και “ξέρεις, δεν θα μπορέσω να έρθω, έχω δέκατα, είμαι ματιασμένη, πέθανε το καναρίνι του γείτονα, προσγειώθηκε ένας ιπτάμενος δίσκος στο μπαλκόνι μου και μου χάλασε τις γλάστρες… Άσε, τι να σου λέω, φέρε όμως τον κατάλογο, κάτι θα παραγγείλω!”.

Μαζεύεστε σιγά σιγά και απ’ έξω σας μιλάτε, λέτε τα νέα σας, αλλά από μέσα σας στήνετε σενάρια αποφυγής του να κάνετε κι εσείς μια επίδειξη σπίτι σας. Επειδή μας ξέρετε εμάς τι κολλιτσίδες, είμαστε ενοχλητικές, αλλά εσείς δεν μασάτε! Έχετε έτοιμο το σενάριο. Κι ούτε τηλέφωνο θα γράψετε πουθενά, ούτε στοιχεία κι αν επιμείνουμε κιόλας, θα γράψετε κι ένα τηλέφωνο άκυρο κι άντε να σας βρούμε μετά!
Αμ πώς! Για χαζές ψάχνουμε;

Κι ήρθα κι εγώ κι έφερα τάπερ που δεν τα έχετε ξαναδεί, αστραφτερά, πολύχρωμα, έξυπνα. Και γεμίσαμε το τραπέζι.
Βρε κοίτα να δεις…

Τα βλέπετε στο ίντερνετ αλλά από κοντά είναι αλλιώς ε;
Τούτο δω ας πούμε, δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαίνεται κι αυτό το τοσοδούλι, κοίτα να δεις πόσο χωράει!
Χμμμμ…

Κι αρχίζετε και ρωτάτε, εντάξει μια ερώτηση θα κάνετε – δεν θα παντρευτούμε κιόλας!
Κι εγώ δεν απαντώ, παρά ζητάω ένα κρεμμύδι ή ένα αυγό ή ένα μπισκότο, κάτι! Οτιδήποτε έχει η οικοδέσποινα κι εκεί μπροστά τσακ τσακ δουλεύει το εργαλείο. “Σούπερ είναι! θα το πάρω!”.

Μια παρέα γινόμαστε, μια παρέα γυναίκες που παίζουμε με τα κουζινικά μας.
“Αυτό το ‘χω προίκα, μου τα πήρε η μαμά μου, έκανε πολλές επιδείξεις κάποτε και μας είχε πάρει πολλά! Και σε μένα και στην αδερφή μου!”
“Τι άλλο σας πήρε για το καινούργιο σπιτικό σας; Ψυγείο; Κουζίνα; Καναπέ;”
“Ουουου! Απ’ όλα!”
“Τι λειτουργεί από αυτά όπως την πρώτη μέρα, εκτός από τα τάπερ;”
“….”

Και φέρνει κι η οικοδέσποινα τα δικά της και ρωτάτε “Αυτό καλά το κάνω; Αυτό μου το έφεραν δώρο στο γάμο, αλλά δεν ξέρω τι είναι…” κι άλλα τέτοια και γεμίζει το τραπέζι από παλιά και καινούργια και γεμάτα και άδεια… Λες και κάναμε γενική στην κουζίνα όλες μαζί κι αδειάσαμε τα ντουλάπια!
“Κι αυτά; Τι είναι; Πόσο κάνουν;”
“Δεν κάνουν, αυτά είναι δώρα, είναι τα δώρα της οικοδέσποινας! Τι να ‘φερνα; Σοκολατάκια;”

Κι είναι όμορφα τα άτιμα, λαχταριστά και χρωματιστά και καινούργια! Δεν τα έχετε ξαναδεί!

“Δεν βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς, χαθήκαμε μ’ αυτά και μ’ αυτά, ευκαιρία να μαζευτούμε, να πάρω και τα δώρα μου” σκέφτεστε κι έτσι, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, έρχεστε και κλείνουμε νέα ραντεβού.

Ήρθε η ώρα να φεύγουμε σιγά σιγά…
Πρώτη εγώ (γιατί με περιμένουν κι αλλού) το τραπέζι αδειάζει, τα δώρα μοιράστηκαν, γνωριστήκαμε, γελάσαμε, μάθαμε πολλά.