Thebluez

Παλεύω καιρό να καταπολεμήσω την ανάγκη μου να μοιράσω καντηλάκια σε πελάτες/καταναλωτές, μιας που η θέση μου ως σερβιτόρας ορίζει να είμαι ευγενική. ΟΜΩΣ, αγαπητό μου Bluez, μιας που έχεις γίνει το προσωπικό μου ημερολόγιο, πρέπει κάποια πράγματα να μπουν στη θέση τους. Γι’ αυτό λοιπόν, παραθέτω αυτή τη διακήρυξη προς σωφρονισμό των Ούννων κι εύχομαι να τα δουν και να συμμορφωθούν.

Κανόνες επιβίωσης προς ναυτιλομένους.

1. Ας ξεκινήσουμε με το βασικότερο: Ο ΠΕΛΑΤΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΙΟ.

2. Όταν πάμε σε μια καφετέρια και θέλουμε να παραγγείλουμε, μιλάμε ευγενικά στη σερβιτόρα και δεν το παίζουμε ντίβες, ούτε της φερόμαστε σαν να είναι δουλικό, γιατί θα γυρίσει το ματάκι της, θ’ ανοίξει το βόθρο που έχει για στοματάκι και θα μας στολίσει ωσάν τον επιτάφιο. Ναι; ΝΑΙ.

3. Όταν θέλουμε να πιούμε καφέ, οφείλουμε να ενημερώσουμε ΤΙ καφέ θέλουμε και ΠΩΣ τον πίνουμε (τον καφέ, ρε πρόστυχοι) κι όχι να την κοιτάμε απαξιωτικά επειδή δεν μπορεί να μαντέψει από το βλέμμα μας τι στο καλό θέλουμε, διότι ούτε γκόμενοί της είμαστε, ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς για να ξέρει πώς στον άνεμο θέλουμε τον καφέ μας.

4. Όταν δε, τη φωνάζουμε για να παραγγείλουμε, οφείλουμε να ξέρουμε τι θέλουμε ή έστω, να ρωτήσουμε για τυχόν απορίες κι όχι να την αγνοούμε επιδεικτικά ενώ συζητάμε με το κολλητάρι μας τι χρώμα να βάψουμε τα νύχια μας, γιατί την απασχολούμε κι υπάρχουν κι άλλοι πελάτες που θέλουν να εξυπηρετηθούν.

5. Όταν το μαγαζί έχει ένα συγκεκριμένο ωράριο που λειτουργεί, οφείλεις να το σεβαστείς όταν σου ζητάνε ευγενικά να σηκώσεις τα οπίσθιά σου και να φύγεις γιατί είναι 02.30 και κανονικά έχουν κλείσει ήδη από τις 02.00 και περιμένουν εσένα. Η απάντηση «μα μόλις ξεκινήσαμε νέο γύρο στο taboo μόνο 15 λεπτά θα πάρει» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΗ, ΤΟ ΚΕΡΑΤΑΚΙ ΜΟΥ, να πάτε να το συνεχίσετε στο πεζοδρόμιο, ΚΛΕΙΣΑΜΕ ΡΕ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ!

6. Απαιτήσεις τύπου «κλείστε το φως με ενοχλεί στα μάτια», απορρίπτονται. Δε σερβίρουμε βαμπίρ, συγγνώμη. Αν θέλεις συσκότιση, μείνε στο σπιτάκι σου και μη μου πρήζεις κι εμένα τα συκώτια. Ναι; ΝΑΙ.

7. ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΠΙΑΣΕΤΕ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΤΟΡΑΣ. Δικαιολογίες του στυλ «ωχ, γλίστρησε το χέρι μου, συγγνώμη, δεν το ‘θελα» δεν περνάνε, τα λιγούρια θα χαστουκίζονται!

8. Μη ρωτάτε γιατί έχουμε τον καφέ 3 ευρώ ενώ ο δίπλα τον έχει 2.50. Πηγαίνετε κατευθείαν στον δίπλα, να γλιτώσουμε και τη γυφτιά σας.

9. Μην αφήνετε tips 2 cents. Αν δε σας περισσεύουν να αφήσετε φιλοδώρημα, είναι άκρως κατανοητό. Μην αφήσετε τίποτα, δεν πειράζει! Με το να αφήνετε όμως 2 cents μας προσβάλλετε. Κρατήστε τα, μπορεί να σας χρειαστούν για υπόθετα, μη σας τα στερήσουμε.

10. Εδώ έρχονται τα αγαπημένα μου. Όταν πάμε τουαλέτα λοιπόν:
α) Αν είμαστε άντρες, πλησιάζουμε πιο πολύ τη λεκάνη, γιατί το πουλάκι μας δεν είναι όσο μεγάλο θέλουμε να πιστεύουμε και καταλήγουμε να «ζωγραφίζουμε» όλη την επιφάνεια.
β) Αν είμαστε γυναίκες, τυλίγουμε σε χαρτάκι τις σερβιέτες μας και δεν τις πετάμε/ κολλάμε όπου βρούμε. ΕΛΕΟΣ κάπου, ρε κορίτσια.
γ) Ρίχνουμε τα χαρτιά μέσα στο ρημάδι το καλαθάκι και ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ. Γι’ αυτό υπάρχει εκεί, έχει τη χρησιμότητά του, δεν είναι απλά διακοσμητικό, συγγνώμη αν σας το χαλάω.
δ) Σηκώνουμε το κουλό μας να πατήσουμε το καζανάκι και δε βγαίνουμε από την τουαλέτα αφήνοντας το έργο τέχνης μας να επιπλέει σαν βαρκούλα που αρμενίζει ξέγνοιαστη στο γιαλό. ΔΕ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ αν αυτό κάνετε σπίτι σας, εδώ είναι μαγαζί. ΠΑΛΙΟΤΥΡΟΒΡΩΜΙΚΟΥΛΟΙ.

Όταν θέλουμε να ζητήσουμε κάτι, το ζητάμε ευγενικά. ΑΝ τύχει και δεν είμαστε καλά, είναι απολύτως φυσιολογικό και σεβαστό. ΟΜΩΣ, το να βρίζουμε τον εργαζόμενο επειδή μας έφερε χαμηλό καλαμάκι κι όχι σπαστό επειδή βρήκαμε αφορμή να ξεσπάσουμε κάπου, ΔΕΝ πρέπει να συμβαίνει και δεν είναι αποδεκτό διότι, θα μας στείλει σε κάνα γεροδιάολο και θα χάσει και τη δουλίτσα του.

Τέλος, μην είστε μαλάκες γενικώς, ρε αδέρφια. Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά προσπαθήστε λιγάκι μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα.

Αυτά είχα να πω κι απόψε, πάω να αφισοκολλήσω αυτή τη διακήρυξη έξω από κάθε καφετέρια εις ένδειξη συμπαράστασης στους συναγωνιστές/συνάδελφους.