Ωωωω! Μα δεν είναι πολύ γλυκούλι! Κοίταξε τα ματάκια του. Τ’ αυτάκια του. Τις ροζ τις πατουσίτσες του. Είναι μωρούλι μωρέ!
Όσοι έκαναν το λάθος να ξεστομίσουν αυτές τις προτάσεις, μόλις πήραν ένα κουταβάκι, να σηκώσουν το χέρι. (Εγώ σήκωσα και τα χέρια και τα πόδια!). Αν δεν είχες κουτάβι, δεν μπορείς να φανταστείς πως είναι η ζωή μ’ ένα μωρό… Τετράποδο! Γιατί εμένα δε μου έφτανε που έχασα τον αγαπημένο μου Ζακ και μεγαλώνω το Ρίμπο… Όχι βέβαια… Ήθελα και τη Νάλα. Ενός μήνα μωρό!
Στην αρχή είναι γλυκούλι και μαζεμένο! Με τα μεγάλα του ματάκια κοιτάζει δεξιά κι αριστερά και δείχνει μελαγχολικό. Φοβάται μωρέ. Του λείπει η μαμά του και θέλει συνέχεια αγκαλίτσα!
Λάθος!
Είναι ένα ξεκάθαρα χειριστικό πλάσμα με ανεπτυγμένη την επίκληση στο συναίσθημα! Ορισμένες φορές, όταν ακούει αυτό το «ωωωω, μωρέ, το μωρό! Έλα εδώ!», νιώθω πως μέσα του γελάει σατανικά κι επεξεργάζεται την επόμενη κίνησή του.
Καταρχάς, δε σου πάει η καρδιά να το αφήσεις μόνο του. Σε κοιτάει μ’ αυτά τα τεράστια-για-το-μέγεθός-του μάτια και είναι λες και σου ρουφάει τη ψυχή. Τις πρώτες μέρες, λοιπόν, δεν έχεις ζωή. Όλη μέρα μαζί του στο σπίτι, να το φροντίζεις και να παίζετε! (Για να σε συνηθίσει λες στους τρίτους, αλλά εμείς –οι σκυλογονείς- ξέρουμε πως έχεις εθιστεί!).
Δεύτερο, τι φρίκες τρώμε με το κλάμα τους! Είναι δυνατόν; Ξεκινάει να κλαίει και τρέχουμε να δούμε τι συμβαίνει. Τελικά, όλα είναι μια χαρά και το έκανε επίτηδες για να του δώσουμε σημασία, επειδή βλέπαμε σειρά ή επειδή γυρίσαμε κατάκοπες από το 13 δίχρονα που έκλαιγαν κι εκείνα ασταμάτητα.
Τρίτο, κλαίει για ν’ ανέβει στον καναπέ. Κλαίει για να φάει απ’ το φαγητό μας. Κλαίει όταν μας βλέπει κι όταν δε μας βλέπει. Κλαίει για να κοιμηθεί. Κλαίει όταν πεινάει. Όταν κατουριέται, όταν βαριέται. Γενικότερα, κλαίει συνέχεια! Συνέχεια!
Εδώ, το πρώτο βράδυ, έκλαιγε για να ανέβει στο κρεβάτι. Ναι, ένιωθε μοναξιά και πετάχτηκε στον ύπνο της δυο φορές. Στεναχωρήθηκα για το μωρό, είναι η αλήθεια, αλλά, (παντού υπάρχει ένα «αλλά») στεναχωρήθηκα περισσότερο που μου έφαγε την κουβέρτα! Την κουβέρτα! Τρύπες παντού, ρε φίλε!
Τέταρτο και σημαντικότερο… Είναι στο σπίτι δέκα μέρες! Έχει φάει τρία ζευγάρια κάλτσες, ένα ζευγάρι παπούτσια και κάτι φορτιστές. Ενός μήνα μωρό! Θα μας ξεπαστρέψει η μάγισσα!
Καλά, εδώ μας έχουν φάει κινητά (ο Ζάκ!), χάπια (ο Ζακ!), γλυκά (ο Ζάκ!), τηλεκοντρόλ (ο Ζακ!), βιβλία (ο Ρίμπο!), κοκαλάκια (ο Ρίμπο!), παντόφλες (και οι δύο!), μπλούζες (ο Ρίμπο!), εσώρουχα (ο Ζακ!), γόβες (και οι δύο!), φορτιστές (ο Ρίμπο!). Σιγά μην κωλώσουμε τώρα!
Πέμπτο, αυτά τα ρημαδιασμένα δοντάκια-βελονάκια, που τα πας; Έχω γεμίσει γρατζουνιές στα χέρια, στο κεφάλι, στο πρόσωπο, στους αστραγάλους και στους λοβούς απ’ τ’ αυτιά. Και παιχνίδια που τους παίρνουμε, δε χαμπαριάζουν. Προτιμούν, τα αδίστακτα μωρά σαρκοφάγα, την ανθρώπινη σάρκα! (Ναι, μιλάμε ακόμα για κουταβάκια. Η Νάλα ζυγίζει 2 κιλά. Αυτό είναι το αδίστακτο μωρό!).
Έκτο, τρώνε ακατάπαυστα! Εσύ νομίζεις πως θα τρώνε μόνο γάλα ή ελαφριά κι αν τους βάλεις ένα κιλό κρέας, το καταβροχθίζουν ασταμάτητα. Και φυσικά, προχωράμε με αστραπιαία ταχύτητα απ’ την παραγωγή στην κατανάλωση. Παντού πάνες, μαντηλάκια, σακουλάκια και χαρτιά. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά αν δεν πάνε στην πάνα, δεν τα βλέπεις και τα πατάς. Δηλαδή έλεος! Έχουμε και ψυχή εμείς οι υποχόνδριοι άνθρωποι. Σκέψου μας στις 7 το πρωί να πατάμε, ό,τι πατιέται τελοσπάντων…
Εν ολίγοις, μιλάμε για αδίστακτες, χειριστικές, εκβιαστικές και κλαψιάρικες σκατομηχανές. Με τεράστια ματάκια, μυτερά δοντάκια και ροζ πατουσάκια. Που κλαίνε όλη μέρα και τρέχουν στα τρελά και που σε αγαπούν περισσότερο απ’ όσο αγαπάς εσένα τον ίδιο! Τύφλα να έχει η επίκληση στο συναίσθημα μπροστά στην ανιδιοτέλεια και την αμοιβαιότητα! Αυτά τα σαρκοφάγα μωρά, είναι η οικογένεια σου! Και πίστεψέ με, δε θα καταλάβεις πότε θα φτάσουν τα 13 και πότε θα φύγουν… Απόλαυσε τα, τώρα που είναι σταλίτσες και σε κυνηγούν σαν παλαβά!
Χαλάλι οι γρατζουνιές και τα σάλια!