Thebluez

(Ακολουθούν σκληρές περιγραφές, το νου σου, ναι;)

Εντάξει, είσαι λίγο κουρασμένη. Και έχεις και ένα κρυωματάκι που σε ταλαιπωρεί κάπως, υπήρχε περίπτωση να μη σε κολλήσει η μικρή; Το καλλιτεχνικό της, Χουτς. Οι μύξες της κορδόνια που κρέμονται από τα ρουθούνια και εσύ ως άλλος κακόμοιρος Τέρνερ προσπαθείς να συμμαζέψεις το χαμό και να κοιμηθείς κάπως, κάπου, κάποτε. Το ανοσοποιητικό σου, απελπισμένο, σου στέλνει αιτήματα φιλίας σε φέις και ίνστα, όμως εσύ τα διαγράφεις. Για όνομα δηλαδή, να κάνω αδδ σε προφίλ «ξεκούραcον εαυτόν»;

Βγαίνεις έξω, πας σούπερ μάρκετ, πας στο γιατρό, συναναστρέφεσαι με κόσμο. Γυρίζεις πίσω, τρίβεις τα χέρια σου με dettol (αν φτάσεις κόκκαλο, είσαι καλός, σταμάτα!) και βάζεις ρούχα σπιτιού. Παίζεις με το παιδί, της ετοιμάζεις τα χαμομήλια της, καθαρίζουμε μυτούλα με ορό (ακόμα δεν μπορείς να πιστέψεις ότι επιτέλους συνεργάζεται και σταμάτησε η εποχή του της ελληνορωμαϊκής πάνω από το νιπτήρα και πάντα θα θυμάσαι την ελιά σου που έπεσε ηρωικά στην τελευταία σας μάχη, rip.), ζωγραφική, μαμά μαμά βάρε θταρ αρχίδει μαθτερ θεφ, μαμά μαμά θέρω να φάω αυτό που έφτιακθε ο Θάββαθ, ευκολάκι μαμά στη κουζίνα για ένα Tös T Áki me tigi kai galopul με μπλανσαρισμένο μισό ντοματίνι και ταρτάρ αγγουριού και ώπα… Battery Aziz… Τι έγινε ρε παιδιά; Τι ξαφνική ζαλάδα ήταν αυτή; Ναι Χιούστον με ακούτε; Χάσαμε τον δεξιό κινητήρα. Μάτι; Μετατασιακή οσφυοκαμψία; Ακράτεια; Εγκεφαλικό; Θα ζήσω; Τι μου κρύβετε;

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τη ναυτική ομοσπονδία για τη 48ωρη απεργία που κήρυξε και έτσι η μανούλα μου, που φτιάχνει το καλύτερο τσάι και τον καλύτερο φιδέ του κόσμου, δεν έφυγε για Αθήνα, παρά έμεινε λίγο παραπάνω για να σώσει τα παιδιά της. Και για λίγο σίδερο ακόμα. Σ’ αγαπάμε μα!

Βάζεις το παιδί όπως να ‘ναι για ύπνο, η μάνα σε ετοιμότητα στο κάτω σπίτι, παίρνεις και τον άντρα στη δουλειά -όταν γυρίσεις, τσέκαρε αν αναπνέω.

Πας να ξαπλωσοοοοοοοοόχιιιιιιιιιι! Τρέχουμε τώρα τρέχουμε!!!!! Mayday, Mayday! Το αεροπλάνο έπεσε, το αεροπλάνο πάει!

Λες να τη γλύτωσα;, σκέφτεσαι και πας να ξαπλωσοοοοοοοοοοοόχιιιιιιιιιιιι!

Είναι σε όλους γνωστή, ο κόσμος την προφέρει με τρόμο, το ρήμα που τη συνοδεύει είναι το θερίζει.

Γαστρεντερίτιδα. Ή αλλιώς στα Μαδαγασκαριανά Τσο-και-λο.

Είχες ξαναπεράσει πριν από 20 χρόνια, αλλά όχι το φουλ πακ φίλη μου. Εκείνο ήταν ένα free demo.

Κάπου ανάμεσα στην τρίτη τέταρτη εκ-κένωση, σέρνεσαι στο κρεβάτι. Και εκεί αρχίζει το μαρτύριο. Κρύος ιδρώτας, πόνος στο στομάχι, στο στήθος, στον λαιμό, ανεβαίνει, τρεεεεεεεεεεεέχουμεεεεεεεεεε, ανακαίνιση στο μπάνιο. Είμαι σίγουρη ότι έβγαλα και το χριστουγεννιάτικο φαγί. Του 2015. Διάλειμμα για 20 λεπτά και πάμε επαναληψούλα. Και εναλλαγές των δύο εξόδων, για να είμαστε σε φάση άχου άραγε τι να μου τύχει τώρα, εμετουλίνι ή διαρροιάκι; Τσααααακ, πάρε και τα δύο μαζί ταυτόχρονα και μπόνους ότι τελείωσε το χαρτί. Δεν είναι καλή ιδέα να σκουπιστείς με τα πανάκια κλινέξ, όχι.

Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Το χρώμα σου είναι λεμονί. Κλειδώνεις το μπάνιο και προσπαθείς να στείλεις μήνυμα στον άντρα σου. «$^φθβωνκ %€;567νψδφ θεψγθ ιυγη». Σου απαντά «ρθρθροφωξδκεοεμπιπ» με ηλίθια φατσούλα που κλαψογελάει και σε παίρνει τηλέφωνο. Ξεψυχισμένα του λες να μην πάει στο πάνω μπάνιο κανείς, να κοιμηθεί καναπέ και να προσέχει το παιδί να μην ξυπνήσει και έρθει στο δωμάτιο σας.

Στέλνεις μήνυμα στη μάνα σου. «γηηιξγρ$%%5=¥δηχηιξβ». Δεν καταλαβαίνει τι εννοείς και σε παίρνει τηλέφωνο πανικόβλητη. Συνεχίζεις με ακόμα πιο ξεψυχισμένη φωνή να μη φύγει για Αθήνα, για να σώσει το εγγόνι της.

Και αφού τους σύγχυσες και πανικόβαλες όλους, μπήκες επίσημα σε καραντίνα. Και το πάρτι συνεχίζεται. Δε σταματάμε. Δε χαλαρώνουμε. Και κρατιέσαι με νύχια και δόντια να μη λιποθυμήσεις στην τουαλέτα. Η οικειότητά μας σα ζευγάρι φτάνει μέχρι αξύριστα πόδια, άντε το πολύ μασχάλες, στη χειρότερη χωρίς μολύβι φρυδιών.

Την 12η φορά που σέρνεσαι από το μπάνιο της κολάσεως, βρίσκεις απ’ έξω 2 ρολά χαρτί, ένα ποτήρι νερό με ένα κουτάλι και ένα σημείωμα σ’ αγαπάμε, βάστα γερά, τα λέμε σε καμιά βδομάδα.

Είσαι γκαντεμόσαυρα τελικά, έτσι; Πριν από μια εβδομάδα έλεγες ότι σου είχε κάνει εντύπωση που φέτος δεν είχες αρρωστήσει. Και ότι είχες χροοοοοοοόνιαααα να ανεβάσεις πυρετό. Φάε σκατά τώρα. Ή μάλλον σάλτα στο μπάνιο. Τι έγινε; Κρυάδες; Έλα μωρέ οφμπού πώς κάνεις έτσι; Νταξ. Έχεις πυρετό καλό. Και φοβερό πονοκέφαλο. Και ζαλίζεσαι. Και έχεις παραισθήσεις. Και νιώθεις ασφυξία. Και ατονία. Και μάλλον πεθαίνεις. Οφμπού πια.

Στέλνεις μήνυμα στον γιατρό σου, φιλαράκι καλό. «σδφ΄λδσφγ88888####…____». Σου απαντά. «Καθόλου γαλακτοκομικά, γουλιά γουλιά το νερό, σιρόπι Τάδε 1 κουταλιά, depon για τον πυρετό και μείνε μακριά τους 5 μέρες.»

Ο μεγαλύτερος φόβος σου. Το σκέφτεσαι και τρέμεις. Έχεις ακούσει απίστευτες ιστορίες τρόμου, όπου κόλλησε ο μπαμπάς, η μαμά, τα παιδιά, τα σκυλιά, τα γατιά, τα αδέσποτα της γειτονιάς, όλο το τετράγωνο και μετά ήρθε ο Ντάστιν Χόφμαν και η Ρενέ Ρούσο με κάτι κίτρινες στολές και μάσκες και τους έβαλαν όλους σε φούσκες. Άραγε ποιά ηθοποιός να σε έπαιζε; Δε γίνεται να τους κολλήσεις. «Αυτή η σαναβαμπίτσα πρέπει να πεθάνει!», λες με φωνή Batman και ανεβάζεις τη μάσκα στο πρόσωπό σου.

Σε όλους εσάς εκεί έξω, που σας στράγγιξε αυτή η άτιμη, δύο έχω να πω. Δύο μπάνια παιδιά. Δύο μπάνια. Και κανά γιογιό καβάτζα.