Thebluez

Γυρίζεις και την κοιτάς. Σκέφτεσαι: «Πώς πέρασε έτσι ο καιρός; Πόσο έχει μεγαλώσει; Πότε έγινε τέσσερα; Άραγε είναι ευτυχισμένη; Άραγε είμαι καλή μητέρα; Είμαστε καλοί γονείς;». Άγχος. Αγωνία. Σφίξιμο στο στομάχι. Ένα γλυκό σφίξιμο, που ξέρεις ότι θα σε συνοδεύει για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Ας πάμε μερικά χρόνια πίσω. Από την παιδική μου ηλικία, θυμάμαι να ακολουθώ οδηγίες. Από τους γονείς μου και τους δασκάλους μου. Πώς να φερθώ, πώς να αμυνθώ και να προστατέψω τον εαυτό μου, πώς να πετύχω, πώς να διαχειριστώ τις αποτυχίες μου, πώς να σκέφτομαι, πώς να μεγαλώσω. Και μεγάλωσα. Και είδα τους φίλους μου να γίνονται γονείς. Και μου άρεσε. Μου άρεσαν τα μωρά. Τα παιδιά. Η οικογένεια. Και ήρθε η κατάλληλη στιγμή, που άκουσα αυτό το περιβόητο καμπανάκι. Και έγινα μαμά. Έγινε μπαμπάς. Γίναμε οι γονείς της. Και το ορκίζομαι, αφού φτάσαμε στο σπίτι, βγαίνοντας από το μαιευτήριο, δε βρήκα ποτέ το manual ρε παιδιά. Πουθενά οι οδηγίες χρήσης σύντροφε γονέα. Τι; Ούτε και εσύ; Παγκόσμια συνομωσία;

Συμβουλές από παντού. Παππούδες, γιαγιάδες, φίλοι, φίλοι φίλων, γνωστοί φίλων των φίλων, θείες, θείτσες, γείτονες, μαμαδομάδες του ίντερνετ, παιδίατροι, οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων που συνιστούν (ακολουθεί τοποθέτηση προϊόντος) skip, τα σπλάχνα των ζώων, τα άστρα, ο Yoda. Όλοι πρόθυμοι να σου πουν ΤΙ να κάνεις. Λάθος φίλε μου. Αυτό το ξέρεις ήδη. Εσύ. Και ο wingman σου. Και το σπλάχνο σας. Έστω και αν είναι κρυμμένο βαθιά μέσα σας. Γιατί είστε ΜΙΑ ξεχωριστή ομάδα, που αποτελείται από τις ξεχωριστές προσωπικότητες που συνθέτουν την οικογένειά σας. Είμαι η Ράνια, είναι ο Δάνης και είναι το 4χρονο κοριτσάκι μας, που θέλουμε να βοηθήσουμε να γίνει η Μαρίτα. Όχι η Ράνια, όχι ο Δάνης, ούτε η Ρανιοδάνης ή η Δανοράνια. Η ΜΑΡΙΤΑ. Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΗΣ. Ναι. Με μια μικρή λεπτομέρεια. Να παραμείνουμε και εμείς η Ράνια και ο Δάνης, όχι οι τρελοί του νησιού. Άρα λοιπόν ξέρεις τι γονέας θέλεις να γίνεις, όμως δε ξέρεις τον τρόπο. Και πειραματίζεσαι. Διαρκώς. Και τρως τα μούτρα σου. Διαρκώς. Και σκέφτεσαι: «So you think you can dance, eh? Dance now motherfucker, dance, on one foot, fight, fight and dance with the devil…». Και λες είναι τα terrible twos, θα περάσει, είναι τα horrible threes, θα περάσει. Πιάνουμε τα τέσσερα και βαστάμε καλά, ακούγοντας παράλληλα το γνωστό «καλλλλλααααά ακόμα δεν έχεις δει τίποτα, κάτσε να πάει σχολείο, κάτσει να μπει η προεφηβεία, κάτσε να μπει η εφηβεία, κάτσε το ένα, κάτσε το άλλο, κάτσε στη γωνίτσα σου και κλάψε γοερά.».

Όχι. ΟΧΙ. Οοοοοοοόχιιιιιιι λέμε. Enough is enough is enough is enough, κατά το γνωστό άσμα της εποχής μας. Και κάπου εκεί, σε αυτό το κομβικό σημείο, ακούς ότι ξεκινά στο νησί ομάδα σχολής γονέων. Και αποφασίζεις ότι είναι καιρός να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον με πτυχίο παιδιά, πραγματικό, κορνιζαρισμένο, πολυκαιρισμένο και πολυχρονεμένο. Και είναι η καλύτερη απόφαση που πήρες αφού γέννησες.

Ομάδα σχολής γονέων λοιπόν, στη δική μου περίπτωση προνηπιακής και νηπιακής ηλικίας, φάση του τύπου «Γειααααά, είμαι η Ράνια, μαμά της 4χρονης Μαρίτας και μάλλον είμαι καλά.» «Γειααααά σου Ράνια!!!».
Παιδιά, δεν ακούγονται επτασφράγιστα μυστικά, δε μαθαίνεις την αλήθεια για το τρίγωνο των Βερμούδων, ούτε για το συμβάν στο Ρόσγουελ. Ακούς απλά αυτονόητα πράγματα. Ακούς την αυτονόητη θεωρία. Θεωρία που την έχεις ξεχάσει μεγαλώνοντας. Γιατί έχεις ξεχάσει πώς είναι να είσαι παιδί. Ακούς τους τρόπους που μπορείς να την κάνεις πράξη. Λύνεις απορίες. Κάνεις συνειρμούς. Συνειδητοποιείς ότι δε τα ξέρεις όλα. Ούτε οι συμβουλάτορές σου. Ακούς παρόμοια προβλήματα και σκέφτεσαι: «ααα ουφ, εντάξει δεν είμαστε μόνο εμείς του λάλου!». Βρίσκεις επιτέλους το δικό σου προσωποποιημένο εγχειρίδιο οδηγιών για να γίνεις ο γονέας που πιστεύεις ότι αξίζει στο παιδί σου. Ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Οι εκπαιδευτές της σχολής δε θα σου πουν τι να κάνεις με το παιδί σου, θα σου κάνουν ηλεκτροσόκ χρησιμοποιώντας την αφοπλιστική αλήθεια της παιδικής ηλικίας για να σου επαναφέρουν τα καμένα σου εγκεφαλικά κύτταρα σε κατάσταση λειτουργίας, έτσι ώστε να βρεις ΕΣΥ ΠΩΣ πρέπει να κάνεις με επιτυχία αυτό που ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις.

Άλλες φορές φεύγεις από το μάθημα ανακουφισμένη και σκέφτεσαι: «νταξ, σε καλό δρόμο είμαστε!». Άλλες πάλι φεύγεις αγχωμένη προσπαθώντας να κρατήσεις μόνο για σένα τα κόκκινα γράμματα του βιβλίου της ζωής σου και έτοιμη να γράψεις με μολύβι στις κενές σελίδες του παιδιού σου, δίνοντάς του στο ένα χέρι μια γόμα για να μπορεί μεγαλώνοντας να σβήσει τα δικά σου λάθη και ένα μολύβι για να γράψει τη δική του ιστορία.