Όταν γεννιούνται είναι άσχημα, όλο κλαίνε, τραβάνε όλη την προσοχή του μπαμπά και της μαμάς, δε μιλάμε, είναι όλη μέρα μέσα σε μια κούνια και το κυριότερο… δεν παίζουν μαζί σου! Με λίγα λόγια είναι ένα δράμα μες στο δράμα σου, αλλά δεν είσαι σε θέση να το πεις!
“Ε, ψιτ, μανουλίτσα, ζήτησα αδερφάκι για να παίζουμε. Αν δεν μπορεί να παίξει, να το γυρίσεις πίσω.Δεν το θέλω!”. (Αυτό ήμουν ικανή να το πω και στα δυο έτη, αλλά κράτησα το στόμα μου κλειστό! Πάλι!).
Και κάπως έτσι, το αδερφάκι μου συνέχισε να μένει μαζί μας και ξεκινάει το παραμύθι. Αδέρφια… Οι πιο αντιπαθητικοί άνθρωποι που θα γνωρίσεις στη ζωή σου και δε θα μπορείς να τους ξεφορτωθείς. Τόσο αντίθετοι και τόσο ίδιοι με σένα που θα σε εκνευρίζει! Ο άνθρωπος που θα μοιράζεσαι το δωμάτιό σου, τα ρούχα σου, τα παιχνίδια σου, τους γονείς σου, το φαγητό σου, το ποδήλατο σου και δε θα μπορείς να πεις και κουβέντα γιατί η ατάκα “έλα μωρέ… είναι μικρούλι και δεν έχει δικά του” θα σου τρυπάει τον εγκέφαλο!
Εντάξει… Όταν είναι μικρό, να το καταλάβω! Κάνω την καρδιά μου πέτρα και συνεχίζω τη ζωή μου. Μεγαλώνοντας όμως, πόσα ν’ αντέξω;
Θα ζείτε στο ίδιο σπίτι, τουλάχιστον, για 18 χρόνια. Αν είστε κοντά ηλικιακά, (όπως εγώ με την αδερφή μου) θα έχετε κοινές παρέες. Πιθανόν και κοινά ενδιαφέροντα! Αν είστε του ίδιου φύλου (όπως εγώ με την αδερφή μου) θα μοιράζεστε τα ρούχα σας και τα πράγματά σας. Στην αρχή θα είστε δεκτικοί στη μοιρασιά. Μεγαλώνοντας, θα προστεθούν τα κλοτσομπουνίδια και τα βρισίδια! Μιλάμε για πολύ ξύλο! Ό,τι απωθημένο δημιούργησε η άφιξη, θα το εξωτερικεύσεις… Εγγυημένο!
Ε, περνώντας τα χρόνια όμως, θα επέλθει η ειρήνη στο σπιτικό κι όλα καλά! Έχει πολλά καλά η ύπαρξη αδερφών στη ζωή μας. Απ’ όλες τις πλευρές και να το δεις. Αρχικά, θα μάθεις να τεστάρεις (από μικρό παιδάκι) τα νεύρα και τα όρια σου. Θα κατανοήσεις την έννοια του θυμού από νωρίς και πάντα θα έχεις κάποιον να ζηλεύεις, οπότε ελέγχεται και κοντρολάρεται και το συναίσθημα της ζήλειας… Ε, σε νορμάλ πλαίσια πάντα! Συν ότι θα υπάρχει πάντα ένας δέκτης για να εκδηλώσεις την επιθετικότητά σου.
Θα μάθεις ν’ αγαπάς, άνευ όρων, και κάτι άλλο πέρα απ’ τον εαυτό σου. Θα μάθεις να προσέχεις και να νοιάζεσαι. Να μοιράζεσαι. Να προσφέρεις. Θα μάθεις να δέχεσαι την αρνητική κριτική (γιατί είπαμε πως τ’ αδέρφια μας είναι σκατάνθρωποι!). Θα κατανοήσεις την σημασία των ανθρώπων στη ζωή σου και πως γίνεται να μοιράσεις αγάπη σε πάνω από δυο ανθρώπους ταυτόχρονα. Θα γκρεμιστεί αυτόματα το συννεφάκι της εγωκεντρικότητας σου γιατί θα υπάρχει και κάτι άλλο μοναδικό μες στο σπίτι που θα χρήζει προσοχής.
Θ’ αποκτήσεις τον πρώτο σου καλύτερο φίλο και τον πιο πιστό. Εκείνον που θα σε καταλαβαίνει πάντα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ό,τι κι αν έχεις! Θα έχεις κάποιον να βρίζεις και να θαυμάζεις. Ταυτόχρονα, αλλά και για πάντα. Κάποιον να μοιράζεσαι τις ίδιες αξίες κι ιδανικά. Κάποιον να καλύπτεις και να σε καλύπτει. Κάποιον που θα κάνετε μαζί όλες τις μαλακίες και φάρσες του κόσμου. Κάποιον που θα τρολάρετε μαζί τη μαμά και τον μπαμπά. Κάποιον που θα καταστρώνετε τα καλύτερα και σατανικότερα σχέδια. Κάποιον που μαζί θα είστε ανίκητοι!
Μπορεί να είναι λίγο σπαστικό το αδερφάκι σου, αλλά σου είναι πολύτιμο κι απαραίτητο! Παραδέξου το!
Και μιας και το ανέφερα, έχω να πω πως η δικιά μου Φούλα (απ’ το αδερφούλα), είναι ο πιο εκνευριστικός και γαμάτος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ! Την έχω βασανίσει σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά ξέρω πως αν μου συμβεί κάτι, εκείνη θα καθαρίσει. Τη θαυμάζω όσο κανέναν και ναι, τη ζηλεύω! Το παραδέχομαι. Ένα τόσο ελεύθερο πνεύμα και μια τόση ηχηρή προσωπικότητα, ο καθένας θα ζήλευε…
Γι’ αυτό θέλω να πω πως σ’ αγαπώ πολύ μικρή μου αδερφούλα κι ας μου έχεις κάνει το αίμα μου νερό!