Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μακρινό κόσμο, ήταν ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, που αγαπιόντουσαν. Είχαν, από μικρά, ανταλλάξει όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης, είχαν σπαταλήσει αμέτρητες φορές το χαρτζιλίκι τους αγοράζοντας κάρτες για να βάζουν megabyte και να καυλαντίζουν με τις ώρες στο messenger, είναι υποσχεθεί, το ένα στο άλλο, ότι θα ζήσουν μαζί.
Κάποιο μυστήριο βράδυ, που λες, ενώ έξω έβρεχε καταρρακτωδώς, τα δύο παιδιά, έφτασαν βρεγμένα σ’ ένα δωμάτιο, κι αποφάσισαν να αράξουν. Έγινε ό,τι έγινε ύστερα εννιά μήνες αργότερα, κάποιο δροσερό και ηλιόλουστο πρωινό, πήγε το κορίτσι προς νερού του. Κάθεται, πάει να κατουρήσει και ένα μωρό σκάει με δύναμη στη λεκάνη…
Και ζήσαμε εμείς καλά, κι αυτοί καλύτερα
Καλημέρα, είπαμε; Αν δεν είπαμε, γύρνα μια βόλτα στα ελληνικά ίντερνετς και διάβασε για υποθέσεις βρεφοκτονίας. Όχι για να ενημερωθείς, αλλά για να μπεις λίγο στο mood, πριν με διαβάσεις. Έχω να σου πω πραγματάκια.
Δεν θα εντρυφήσω στο πώς και το γιατί. Θα ασχοληθούμε, λίγο με τα πιο βασικά και διαδικαστικά θέματα. Αν διάβαζες έστω και λίγο Βιολογία στο γυμνάσιο, θα μπορέσεις να ακολουθήσεις. Θα ξεκινούσα πάλι να χώνω, και να τονίζω ότι σε αυτόν τον ρημαδοπλανήτη, «έχουμε αξίες», αλλά σήμερα δεν είμαι εξοργισμένος. Είμαι θλιμμένος, γιατί ένας άνθρωπος δεν κατάφερε να αντικρύσει το φως του ήλιου, γιατί ένα ακόμη μικρό ανθρωπάκι, δεν χάρηκε το μπλε του ουρανού και της θάλασσας, δεν είδε τα λουλούδια ν’ ανθίζουν τις άνοιξες και να μαραίνονται τα φθινόπωρα, γιατί δεν γεύτηκε τις χαρές τις ζωής και δεν πρόλαβε να κάνει σεξ. Κράτα το τελευταίο, είναι το σημαντικότερο.
Δεν θα ασχοληθώ με το τι μπορεί να βάζει ο καθένας μέσα του και το πώς του αρέσει ή απολαμβάνει τον έρωτα ή το πήδημα. Ούτε και με το πώς γίνεται αυτό. Θα ασχοληθώ, όμως, με τις βλακείες που ακούω και διαβάζω, με εκείνες τις δικαιολογίες που προσβάλλουν την ανθρώπινη λογική.
Έχω κουραστεί με αυτό το «δεν το κατάλαβα». Τι, ακριβώς, δεν κατάλαβες, καλή μου; Δεν κατάλαβες ότι δεν ματώνεις μια φορά το μήνα; Δεν κατάλαβες ότι η έμμηνός σου ρύση, πήρε άδεια άνευ αποδοχών, ετοίμασε βαλίτσες και έφυγε για Αμφιλοχία; Και άντε, δεν ήρθε σήμερα, ούτε και αύριο – μου θυμίζει εμένα, που λέω ότι πάω για τσιγάρα και εξαφανίζομαι. Έχει περάσει ένας μήνας και ο κύκλος σου, δεν είναι πια κύκλος. Τι κάνεις; Περιμένεις μήπως γίνει ανάσταση νεκρών; Δεν πετάγεσαι – λέω εγώ τώρα, με το μικρό μου το μυαλό, που δεν ξέρω και πολλά, καθ’ ότι δεν είμαι κοριτσάκι – μέχρι το φαρμακείο της γειτονιάς, να πάρεις ένα τεστάκι; Δεν είναι τίποτα, ούτε και πονάει. Το κατουράς και περιμένεις. Άκου τι έχουνε φτιάξει οι αλήτες, ρε! Κατουράς ένα μαρκότσι και μετά από πέντε λεπτά, σου λέει άμα είσαι γκαστρωμένη ή όχι! Μαγικό;
Έχω σιχαθεί το «όταν το κατάλαβα, ήταν αργά». Τι εννοείς αργά; Δώδεκα εβδομάδες σου δίνει ο νομοθέτης. Ξέρεις πόσα γίνονται μέσα σε δώδεκα εβδομάδες; Άμβλωση (την άλλη λέξη, δεν την λέω, γιατί θα μας κάνουν πογκρόμ οι prolifers), φερ’ ειπείν.
Έχω απαυδήσει με το «δεν ήξερα» και την άρνηση ανάληψης οιασδήποτε ευθύνης. Και, ναι, αν δεν το ξέρεις, μία φορά αρκεί, για να συμβεί η μαλακία.
Καλά, λοιπόν, κάνετε και κάνετε ό,τι γουστάρετε στα κρεβάτια σας. Γούστο σας και καπέλο σας, κανείς δεν πρόκειται να σας το στερήσει, κι όλοι, μαζί σας είμαστε. Μόνο που, μαζί με το όλο πακέτο, πάει και κάτι που λέγεται ευθύνη: Έχεις ευθύνη, για παράδειγμα, να ζητήσεις από τον σύντροφο να φορέσει προφυλακτικό, έχει και εκείνος ευθύνη να προσέξει, αν δεν θέλει να γίνει μπαμπάς.
Οι εμπειρίες μου, όμως, μου υπαγορεύουν πως όλα αυτά, είναι περισσότερο σκοτεινά, απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Καμία αγνή παρθένα από το χωριό, δεν σκοτώνει το παιδί της, με τη βοήθεια της μάνας. Καμία αδαής κοπελίτσα, μεγαλωμένη σ’ ένα οποιοδήποτε περιβάλλον, θα δεν αντιδρούσε έτσι. Τα σενάρια, είναι πολλά και πιθανά, το ένα χειρότερο από το άλλο.
Δεν έχω σκοπό να πλάσω σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Θέλω να θυμάσαι πως τα όσα δεν ξέρουμε, γεμίζουν ολάκερες βιβλιοθήκες. Και θέλω να ξέρεις ότι:
Τα παιδιά δεν τυχαίνουν, αποφασίζονται. Ωραία, μπορεί να έγινε στραβή, μπορεί να είστε εξαιρετικά άτυχοι, μπορεί να ήταν ακόμη μια ξεπέτα, μα πάντοτε υπάρχει το περιθώριο για να αποφασιστεί κάτι.
Η αντισύλληψη δεν είναι κάτι μαγικό. Ενημερώσου.
Μην μπεις ποτέ στη διαδικασία να κρατήσεις ένα παιδί, μ’ έναν άνθρωπο που ούτε θες, ούτε κι αγαπάς. Δεν θα σας βγει σε καλό.
Αν δεν το καταλάβεις εγκαίρως ή το αμελήσεις κι αν φτάσεις σε σημείο που δεν μπορείς να το ρίξεις, υπάρχουν επιλογές. Δώσε το παιδί για υιοθεσία. Άφησέ το σε κάποιους που θα το μεγαλώσουμε με στοργή και αγάπη.
Αν, πάλι, δεν θέλεις να το αποχωριστείς, και ο σύντροφος είναι σκουπίδι (δεν θέλει το παιδί, απαιτεί να το ρίξεις, κλπ), κυνήγησέ τον μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Είναι και δική του ευθύνη και καλώς ή κακώς, θα πρέπει να την αναλάβει. Τελείτσα και παυλίτσα.
Αν το τέκνο είναι προϊόν βιασμού, ζήτα βοήθεια και κατήγγειλέ το. Υπάρχουν τόσες δομές που μπορούν να σε βοηθήσουν κι ας μη το ξέρεις. Ψάξου.
Μίλα σε κάποιον ειδικό. Ναι, η κολλητή κι ο κολλητός, ήταν μαζί μας μια ζωή, αλλά δεν είναι ειδικοί.
Αν το περιβάλλον σου είναι τοξικό, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να σηκώσεις κωλοδάχτ- εεε… παντιέρα, και να τους εγκαταλείψεις. Όπως είπαμε και παραπάνω, υπάρχουν άνθρωποι και δομές που θα σε βοηθήσουν.
Αν η σύντροφος ήθελε παιδί και το επέβαλλε με δόλια μέσα, μη την αρχίσεις στις κλωτσιές για να αποβάλλει. Δεν ζούμε στα 60s, δεν είσαι αναγκασμένος να ζήσεις μαζί της, δεν χρειάζεται καν να βλέπεις τη φάτσα της. Όμως, πρέπει να συμβάλλεις, με όποιο τρόπο μπορείς, στο σωστό μεγάλωμα αυτού του παιδιού.
Η αυτοκτονία και η δολοφονία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πριν πάρεις οποιαδήποτε απόφαση και πριν αρχίσεις να απελπίζεσαι, ζήτα βοήθεια.