Thebluez

Έχω ένα κουνέλι, τον Φλώρο, που το αγαπάω πολύ. Μπορεί να φαίνεται περίεργο να αγαπάς ένα κουνέλι. Τα κουνέλια δεν είναι «διαδραστικά» ζώα. Δεν σε γλείφουν από αγάπη και δεν κουνάνε την ουρά τους όταν σε βλέπουν. Δεν σου νιαουρίζουν χαδιάρικα και δεν γουργουρίζουν στα πόδια σου με νάζι. Σωστά;
ΛΑΘΟΣ.

Τα κουνέλια σε γλείφουν από αγάπη, χοροπηδάνε γύρω σου χαρούμενα όταν σε βλέπουν. Τρίζουν τα δοντάκια τους από ευχαρίστηση όταν τα χαϊδεύεις. Είναι κοινωνικά. Δυστυχώς όλα αυτά δεν τα ήξερα όταν μου έφεραν ένα άλλο κουνέλι, τον Μπου, πριν ακριβώς 11 χρόνια ως δώρο.

Κακή ιδέα γενικά να πηγαίνεις δώρο σε κάποιον ζώα. Το ξέρουμε όλοι αυτό έτσι; Το ίδιο κακή ιδέα ήταν λοιπόν και του τότε αγοριού μου, να μου φέρει δώρο ένα κάτασπρο κουνελάκι με κόκκινα ματάκια. Δεν είναι ότι δεν το ήθελα. Όταν το είδα ενθουσιάστηκα! Το σήκωνα άγαρμπα και το έπαιρνα αγκαλιά και το χάιδευα και πήγα του αγόρασα ολόκληρη προίκα. Μεγάλο κλουβί, πιατάκια, κυπελάκια και τροφές! Μόνο το πιο βασικό δεν έκανα, δεν ενημερώθηκα ποτέ για τις ανάγκες του ζώου που απέκτησα.

Από την αρχή κιόλας κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω το κουνέλι εκτός κλουβιού. Ο Μπου όλο κρυβόταν κάτω από καναπέδες και κρεβάτια, μασούσε καλώδια, παπούτσια και κουρτίνες, κατουρούσε στις γωνίες και όταν προσπαθούσα να τον πιάσω, με ρήμαζε στις γρατζουνιές. Όταν τον σήκωνα για να τον πάρω αγκαλιά, χτυπιόταν σαν τρελός. Έτσι λοιπόν ο Μπου, από την πρώτη βδομάδα της συμβίωσής μας, καταδικάστηκε να μένει κλεισμένος νυχθημερόν, μέσα σε ένα κλουβί. Σιγά-σιγά, μετακόμισα το κλουβί του από το σαλόνι, σε ένα υπνοδωμάτιο που ήταν άδειο, οπότε ο κούνελός μου ήταν κάθε μέρα, όλη μέρα σχεδόν απομονωμένος. Με έβλεπε μόνο όταν πήγαινα να του βάλω φαγητό και νερό ή να του αλλάξω πριονίδι, βλαστημώντας την τύχη μου για την βρώμα. Τελικά είχαν δίκιο όσοι μου είπαν ότι τα κουνέλια βρωμάνε. Τα πολλά χάδια κοπήκαν, γιατί φοβόμουν ότι θα με γρατζουνίσει. Ο Μπου έγινε ένα μοναχικό κουνέλι, φυλακισμένο στο κλουβί του.

Η διατροφή του Μπου, αποτελούνταν αποκλειστικά από τις ανάμεικτες τροφές τύπου «μούσλι», που περιέχουν «κουνελίνη», καλαμπόκι και χρωματιστές κροκέτες. Του έπαιρνα και λιχουδιές με γιαούρτι ή κάτι σουβλάκια με μέλι και ξηρούς καρπούς. Στο pet shop που ψώνιζα, με διαβεβαίωναν ότι είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να του προσφέρω. Φρέσκα λαχανικά, με είχαν συμβουλεύσει να μην του δίνω καθόλου γιατί «θα κατουράει όλη την ώρα». Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ. Όρεξη είχα να σκουπίζω κάθε τρεις και λίγο τα βρωμερά πριονίδια του Μπου. Τα χόρτα, μου είπαν ότι δεν είναι απαραίτητα. Το κουνέλι μου πάχαινε, αλλά εγώ δεν το καταλάβαινα. Σάματις ήξερα πόσα κιλά πρέπει να είναι; Ήταν πλέον για μένα κάτι σαν γλάστρα μέσα στο σπίτι, το φρόντιζα για να μην ψοφήσει, αλλά δεν είχα καμία επιπλέον διάδραση μαζί του. Είχαν δίκιο τελικά όσοι μου έλεγαν ότι τα κουνέλια δεν μπορείς να τα κάνεις τίποτα. Δεν σου προσφέρουν τίποτα σαν ζώα.

Κάποια στιγμή, στην επιστροφή μου από ένα ταξίδι, που πήγα να παραλάβω τον Μπου από το pet shop που τον είχα παρκάρει όσες μέρες έλειπα, είδα ότι τα δυο μπροστινά δόντια του, είχαν μεγαλώσει υπερβολικά, σε σημείο να μοιάζουν με χαυλιόδοντες. Η κοπέλα του pet shop μου είπε ότι 3 στα 4 κουνέλια το παθαίνουν και ότι πρέπει να τον πάω στον κτηνίατρο να του τα κόψει. Την ευχαρίστησα και έφυγα, πηγαίνοντας στον κτηνίατρο που μου σύστησε. Η κτηνίατρος μου επιβεβαίωσε ότι είναι σύνηθες αυτό στα κουνέλια και ότι δεν ξέρουμε από τι προκαλείται. Έβαλε κάτω τον Μπου, τον κρατούσε από τον σβέρκο ενώ ο καημένος χτυπιόταν πάνω στο τραπέζι και με την πένσα για τα νυχιά των σκυλιών, του έκοψε τα δόντια, διαβεβαιώνοντας με παράλληλα ότι «είναι σαν να του κόβεις νύχια, δεν πονάει καθόλου». Μου σύστησε να του αγοράσω «πέτρα» για να ροκανίζει, πράγμα που έκανα την ίδια μέρα.

Παρόλη την «πέτρα» που είχε πάντα μέσα στο κλουβί, τα δόντια του μεγάλωναν πλέον τακτικά και τον πήγαινα συχνά στην ίδια κτηνίατρο για κόψιμο, διότι δεν μπορούσε ούτε να φάει, ούτε να πιει νερό. Από το πουθενά, είχα καταλήξει με ένα άρρωστο κουνέλι, που κάθε τρεις και λίγο ήθελε κτηνίατρο, ήταν επιθετικό και μόλις έβαζα το χέρι μου μέσα στο κλουβί του με δάγκωνε. Πφφφ… πλέον βλαστημούσα την τύχη μου, αλλά και τι να κάνω; Αναγκαστικά το φρόντιζα.

Μέχρι που μια μέρα διαπίστωσα ότι ο Μπου έχει χάσει βάρος. Δεν πολυέδωσα σημασία. Αρχίσαν να φαίνονται τα κόκαλά του. Ήταν εμφανές ότι δεν έτρωγε πλέον. Η κτηνίατρος μου είπε ότι είναι άρρωστο και «είναι ευαίσθητα ζώα τα κουνέλια, αρρωσταίνουν πολύ εύκολα». Ο Μπου πέθανε, μια μέρα στο pet shop που τον είχα πάλι παρκάρει, γιατί έπρεπε να φύγω για διακοπές Χριστουγέννων. Ήταν 1μιση έτους. Το έμαθα όταν γύρισα. Στενοχωρήθηκα, αλλά ένιωσα να φεύγει και ένα βάρος.

Μέχρι εδώ, έχετε διαπιστώσει φαντάζομαι, ότι το ζώο της ιστορίας, δεν είναι ο Μπου έτσι; Το ζώο είμαι εγώ, που δεν διάβασα και δεν ενημερώθηκα ποτέ για το ζωάκι μου. Που δεν ενημερώθηκα ότι αυτά που το τάιζα, ήταν ό,τι χειρότερο μπορεί να φάει ένα κουνελάκι, που θέλει άφθονο χόρτο, πέλλετ χόρτου και φρέσκα λαχανικά. Που δεν το πήγα ποτέ σε έναν κτηνίατρο που ξέρει από κουνέλια, για να μου πει ότι τα δόντια του μεγαλώνουν επειδή η τροφή του είναι λάθος και ότι δεν χρειάζεται «πέτρα», αλλά κατάλληλη τροφή. Που δεν έμαθα ποτέ ότι τα κουνέλια μπορούν να μάθουν να κάνουν την ανάγκη τους σε τουαλέτα όπως οι γάτες και δεν λερώνουν όπου βρουν αν τα εκπαιδεύσεις. Που δεν διάβασα ότι το πριονίδι, είναι ό,τι πιο βρωμερό μπορείς να βάλεις στο κλουβί τους και είναι αυτό που ευθύνεται για την μπόχα, όχι το κουνέλι. Κυρίως όμως που δεν διάβασα πώς να του φέρομαι για να με αγαπήσει. Πώς να το χαϊδεύω και πώς να παίζω μαζί του. Ότι πρέπει να το βγάζω έξω από το κλουβί καθημερινά για να τρέχει και να του έχω παιχνίδια από ξύλο για να μην μασάει καλώδια. Ότι θα μπορούσε να γίνει το πιο τρυφερό και χαδιάρικο κουνέλι του κόσμου, αν είχα κάνει ΕΓΩ αυτά που έπρεπε για την φροντίδα και την ευζωία του. Και στο τέλος, πέθανε εξ’ αίτιας μου, γιατί αν το είχα πάει σε κάποιον καλό γιατρό, θα είχε αφαιρέσει τα προβληματικά δοντάκια, δεν θα τα έκοβε με την πένσα, δημιουργώντας του φλεγμονή στο στόμα σε σημείο να μην μπορεί να φάει. Πέθανε από ασιτία.

Το ζώο είμαι εγώ, και ο καθένας σαν εμένα, που παίρνει το οποιοδήποτε ζώο, με το attitude «έλα μωρέ σιγά». ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ! ΔΙΑΒΑΣΤΕ! Τα ζώα δεν είναι παιχνίδια, νιώθουν και θέλουν φροντίδα. Να είσαστε ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι θέλετε να επωμιστείτε την ευθύνη μιας ζωής. Αλλιώς μην τα πάρετε καν!

Ευτυχώς όλα τα παραπάνω, τα έμαθα με την απόκτηση του Φλώρου. Τώρα έχω ένα χαρούμενο, υγιές κουνέλι, που αποζητά χάδια και τρέχει όλη μέρα ελεύθερο στο σπίτι.
Ο Μπου όμως τότε δεν μου άξιζε και ντρέπομαι μέχρι τώρα για όσα πέρασε.