Τα δάκτυλά του εξερευνούσαν κάθε πόντο του κορμιού της, αργά, νωχελικά, ηδονικά. Η ανάσα της έγινε πιο γρήγορη. Το μυαλό έσβησε θαρρείς και ήταν πίνακας, που περάστηκε με σφουγγάρι και έμεινε πεντακάθαρος και πανέτοιμος για να καταγράψει τη δική τους ιστορία. Η έκρηξη ήταν μεγαλειώδης. Το κορμί της ακόμα τινάζονταν από τους σπασμούς, όταν τον ένιωσε να μπαίνει ορμητικός μέσα της. Βόγκηξε δυνατά και ξαφνικά όλα πνίγηκαν σε μια μαύρη μελάνη πόνου. Προσπάθησε να τραβηχτεί, να ξεφύγει, τον έγδαρε, τον έσπρωξε. Ο Γιάννης κοκάλωσε.
“Τι συμβαίνει;” τη ρώτησε μπερδεμένος.
Η Μίνα είχε κλείσει σφιχτά τα μάτια της και προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
«Μα τι έχεις;» απόρησε αναστατωμένος και τραβήχτηκε «Σε πόνεσα;»
Εκείνη δάγκωσε τα χείλη της.
«Λίγο. Συγνώμη είμαι καλά τώρα. Μπορούμε να συνεχίσουμε…» είπε και προσπάθησε να χαμογελάσει.
«Μίνα, σίγουρα θες να…»
«Ναι, ναι φυσικά, μη σταματάς. Μόνο λίγο πιο σιγά!»
***
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν επέστρεψε στο σπίτι της. Χωρίς ν`ανάψει τα φώτα σύρθηκε ως τον καναπέ και ξάπλωσε αφήνοντας ένα βογκητό. Με τις παλάμες της πίεσε δυνατά το υπογάστριο της και δάκρυα χαράκωσαν το πρόσωπο της. “Τι στο καλό μου συμβαίνει;” επαναλάμβανε σα χιλιοειπωμένο μάντρα. Όλες οι φίλες της χαίρονταν τον έρωτα. Αυτή τον μισούσε. Ένιωθε λες και το κορμί της απέρριπτε τους άντρες. Πονούσε αβάσταχτα.
«Ηλίθια!» της ξέφυγε φωναχτά. “Αυτό είμαι μια ηλίθια! Αφού είχα προετοιμαστεί, το περίμενα, γιατί βόγκηξα; Γιατί τραβήχτηκα; Γιατί τον έσπρωξα;” Χτύπησε με δύναμη το μέτωπο της προσπαθώντας να διώξει τη μέγκενη, που της έσφιγγε το κεφάλι. “Τα κατέστρεψα όλα! Ηλίθια!” Το μπερδεμένο βλέμμα του Γιάννη και η αμηχανία, καθώς την συνόδευε σπίτι της δεν της άφηναν καμία αμφιβολία, τον έχασε! “Τον έχασα! Πάει!” ούρλιαζαν σαν μαινάδες οι λέξεις στο μυαλό της. Γιατί; Γιατί της συνέβαινε αυτό; Είχε περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που είχε ερωτευτεί και τώρα θα τον έχανε και αυτόν! Μα δεν τον άντεχε αυτόν τον πόνο! Με τον Γιάννη βρίσκονταν εδώ και πέντε μήνες και μέχρι εκείνο το βράδυ δεν είχαν ολοκληρώσει. Η Μίνα κατάφερνε και το απέφευγε με διάφορες δικαιολογίες και φροντίζοντας να τον ευχαριστεί με άλλους τρόπους, μα ήξερε πως δεν θα αργούσε να συμβεί και προετοιμάζονταν ψυχολογικά τόσο καιρό. «Κολοκύθια!» ψέλλισε θυμωμένη. Πως μπορείς να προετοιμαστείς ψυχολογικά για κάτι τέτοιο; Ίσως είχε δίκιο η Αννέτα, που έλεγε ότι έπρεπε να επισκεφτεί ένα ψυχολόγο. Ήταν το μόνο που της έμενε να κάνει. Της το λέγε κάθε φορά και ο γυναικολόγος της, δεν έχει τίποτα, είναι ψυχολογικό. Το ίδιο της έλεγε και η μάνα της τόσα χρόνια, κάθε φορά που είχε περίοδο και σφάδαζε από τον πόνο, μη μπορώντας να κουνηθεί.
«Κακομαθημένη! Δε φταίει κανείς άλλος, ο πατέρας σου φταίει, που σε κακόμαθε! Γυναίκα δεν είμαι και ΄γω; Τόσα χρόνια περίοδος – ξεπερίοδος, δεν έλειψα ούτε μια μέρα από την δουλειά μου. Σήκω! Που μου κρεβατώθηκες για λίγο αιματάκι! Άιντε!» Άμα δε, την έβλεπε να παίρνει κάνα παυσίπονο, γίνονταν χαμός! «Δε ντρέπεσαι; Φυγόπονη! Πώς θα γεννήσεις ε, μου λες; Που με το πρώτο πονάκι παίρνεις παυσίπονα!» Όχι, φυγόπονη δεν ήταν, αυτό το ξέρε καλά, μα ήταν κάτι μέρες που αυτός ο πόνος, που της έσκιζε τα σωθικά, δεν αντέχονταν, τόσο που δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε λιποθυμήσει. Οι σκέψεις άρχισαν να μπερδεύονται στο θολωμένο της μυαλό και σύντομα ο ύπνος την τύλιξε προσπαθώντας να ημερέψει τ`αναφιλητά της.
Το επόμενο πρωί ξύπνησε από το επίμονο κουδούνισμα του τηλεφώνου.
«Καλημέρα καρδιά μου», ακούστηκε η φωνή της μητέρας της.
«Καλημέρα», μουρμούρισε ανόρεχτα η Μίνα.
«Σε πήρα να σου θυμίσω ότι το ραντεβού για το υπέρηχο του θυρεοειδούς είναι σήμερα. Μη το ξεχάσεις! Το ΄χω κλείσει ένα χρόνο τώρα! Λένε ότι είναι εξαιρετικός…»
«Ναι, μαμά το θυμάμαι! Άντε σε αφήνω τώρα έχω δουλειά», την έκοψε η Μίνα και έκλεισε απότομα το τηλέφωνο. Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Τα χάλια της είχε. Μπήκε στο μπάνιο προσπαθώντας να σουλουπωθεί, όταν ένας δυνατός πόνος, σα μαχαιριά που της έσκιζε τα σωθικά την έκανε να διπλωθεί. Παρέμεινε για λίγο έτσι ώσπου το ίδιο ξαφνικά ο πόνος εξαφανίστηκε. Η Μίνα πέρασε την παλάμη της πάνω από τον θολωμένο καθρέφτη του μπάνιου και κοιτάχτηκε.
«Είναι όλα στο μυαλό σου!», ψέλλισε προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της.
***
Κοιτούσε με προσήλωση το λευκό ταβάνι όση ώρα ο μετατροπέας υπερήχων περνούσε αργά – αργά πάνω από το τεντωμένο λαιμό της. Ο Γιάννης της είχε κάνει τρεις κλήσεις από το πρωί, μα δεν το είχε σηκώσει. Του έστειλε μόνο ένα μήνυμα ότι είχε πολύ δουλειά.
«Ωραία, όλα είναι μια χαρά, απλά θα παρακολουθούμε τον όζο…», είπε ο γιατρός διακόπτοντας τις σκέψεις της και της έδωσε μερικά χαρτιά για να σκουπιστεί. Ο ηλικιωμένος κύριος με τη λευκή ρόμπα έκανε να σηκωθεί.
«Τα αποτελέσματα θα τα…» δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση της η Μίνα και διπλώθηκε στα δύο βογκώντας.
«Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε μελιστάλακτα ο γιατρός και ξανακάθισε.
«Τι να σας πω γιατρέ μου, πονώ πολύ, χαμηλά στην κοιλιά και όλοι επιμένουν ότι είναι ψυχολογικό».
«Μάλιστα. Μου επιτρέπετε;» είπε δείχνοντας της το μετατροπέα. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους και ξάπλωσε.
«Χμ, όπως το περίμενα».
Τον κοίταξε ξαφνιασμένη.
«Για να είμαι σίγουρος πρέπει να σας κάνω και ένα ενδοκολπικό υπέρηχο».
«Για τι πράγμα να είστε σίγουρος;» ρώτησε προσπαθώντας να καταπνίξει την αρχική της σκέψη ότι έκανε μόλις πριν δυο μήνες και δεν έδειξε κάτι.
«Έχετε μια κύστη στην αριστερή ωοθήκη, από ότι φαίνεται ενδομητρίωση. Για να είμαστε σίγουροι όμως πρέπει να κάνουμε ενδοκολπικό».
«Ναι, φυσικά», ψέλλισε η Μίνα «Μα τι είναι η ενδομητρίωση;»
«Η ενδομητρίωση είναι μια καλοήθη πάθηση. Το ενδομήτριο, αναπτύσσεται σε περιοχές εκτός μήτρας όπως οι σάλπιγγες, οι ωοθήκες, η πύελος και λειτουργεί σαν να ‘ναι μέσα στην μήτρα. Από τη μήτρα υπάρχει διαφυγή με την έμμηνο ρύση, αλλά οι εστίες ενδομητρίωσης δεν έχουν έξοδο διαφυγής, μεγαλώνουν και τα συμπτώματα χειροτερεύουν με τον καιρό. Αυτός ο έκτοπος ιστός δημιουργεί φλεγμονή και πόνο και κάποιες φορές κατηγορείται και για υπογονιμότητα. Είναι δύσκολη η ανίχνευση της. Την υποπτευόμαστε από τα συνήθη συμπτώματα, που είναι οι έντονοι πόνοι περιόδου, ο πόνος κατά τη διάρκεια ή μετά την επαφή, γαστρεντερικές ενοχλήσεις και άλλα. Ξέρεις συγκαταλέγεται στους είκοσι χειρότερους πόνους που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος».
«Αυτό το γνωρίζω…»
***
Η Μίνα έφυγε πετώντας από το ιατρείο. Είχε ένα Γολγοθά μπροστά της να αντιμετωπίσει,, θεραπείες, χειρουργεία, μα τουλάχιστον τώρα ήξερε ότι δεν ήταν τρελή. Ήξερε την αιτία. Σαν έφθασε στο σπίτι της βρήκε το Γιάννη να την περιμένει.
«Γεια», τραύλισε αμήχανα εκείνος
«…»
«Μίνα, το ξέρεις ότι είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου έτσι δεν είναι;»
«Και εγώ», ψιθύρισε και κοντοστάθηκε κοιτώντας τον στα μάτια
«Δεν ήθελα να σε πονέσω…»
«Το ξέρω» τον διαβεβαίωσε και του χαμογέλασε.
«Αν μου το χες πει θα ήμουν πιο προσεκτικός».
«…»
«Η θεραπεία δεν σε βοήθησε;»
«Ποια θεραπεία;», τον ρώτησε σαστισμένη
«Για την ενδομητρίωση…»
«Που ξέρεις εσύ για την ενδομητρίωση;»
«Έχει και η αδερφή μου. Ήμουν ανόητος, έπρεπε να έχω αναγνωρίσει τα σημάδια».
«Εγώ σήμερα το έμαθα. Τώρα γυρνώ από το γιατρό. Τόσο καιρό νόμιζα ότι είμαι τρελή!»
***
Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Ενδομητρίωση
https://www.facebook.com/pg/endogreece/posts/
https://www.instagram.com/endogreece