Με αβέβαια, κουρασμένα βήματα διέσχισε την τσιμεντένια αυλή και έφτασε μπροστά στη σιδερένια, σκουριασμένη πόρτα με το θολό, κυψελωτό τζάμι. Άπλωσε το χέρι της κατά το πόμολο, αλλά έμεινε μετέωρο. Κοίταξε την πόρτα αναποφάσιστη. Με τα μάτια της ψυχής της πέρασε αυτήν την πόρτα, διέσχισε το στενό χολ με το μωσαϊκό και προσπερνώντας την πόρτα…

«Μα αυτά είναι φανταστικά!»«Είναι…», είπε με μια φανερή πίκρα στη φωνή ο Φώτης Δελλής, ο γνωστός ζωγράφος.«Καλά θα σκίσει η έκθεση! Μπράβο, θα…»«Κοίτα καλύτερα!» τον πρόσταξε με άγρια φωνή ο Δελλής γυρνώντας του την πλάτη και αποχωρώντας με σερνάμενα βήματα από το ατελιέ. Ο Νίκος Αζόγλου κοίταξε το, κάποτε, μεγαλύτερο αστέρι της γκαλερί του με…

Η πραγματικότητα με ρούφηξε βίαια, μα το μυαλό μου προσπάθησε για λίγο ν’ αντισταθεί, βουτώντας ξανά στη γλύκα του ονείρου. Εκείνη όμως είναι αποφασισμένη να με βγάλει από τη χαύνωση, ουρλιάζοντας μέσα στ’ αυτιά μου τους ήχους της πόλης που ξυπνά. Έγειρα το κεφάλι μου και ασυναίσθητα άνοιξα τα μάτια μου. Μες το σκοτάδι αιωρούνται…

Μια πηχτή σιωπή απλώθηκε στο σπίτι σαν έκλεισε η εξώπορτα. Μάνα και κόρη κοιτάζονταν με μάτια γυάλινα και στόμα σφιγμένο τόσο, που έλεγες πως τα δόντια τους θα γίνουν χίλια κομμάτια από την πίεση. Η ώρα περνούσε. Η λαίμαργη φωτιά στο τζάκι έγλειψε τα ξύλα τόσο, που στο τέλος αυτοκτόνησε. Ξάφνου μια γοερή κραυγή έσκισε…