Πεθαίνω, πως αλλιώς να το πω;
Δεν υπάρχει ωραίος τρόπος, δεν υπάρχει ήρεμος ή διακριτικός. Όποια λέξη κι αν διαλέξω, το νόημα δεν θα αλλάξει. Το τέλος είναι εδώ. Κι αν όχι σήμερα, θα έρθει ίσως αύριο, την άλλη βδομάδα, τον επόμενο μήνα.
Δεν κλαίω. Η στενότητα του χρόνου δεν μου το επιτρέπει. Δεν έχω άρνηση. Το αποδέχομαι. Μόνο που στεναχωριέμαι λίγο. Μουδιάζω… αυτό είναι, μούδιασμα είναι αυτό που νιώθω, όχι θυμός. Δεν είμαι θυμωμένη. Δεν τα βάζω με την τύχη μου ή με τον Θεό. Μια παρτίδα τάβλι είναι η ζωή και ήρθε η ώρα μου να χάσω.
Μόνο που δεν πρόλαβα. Δεν πρόλαβα να ζήσω όπως ήθελα. Δεν πρόλαβα να βάλω την Αμαλία στο πλάνο σαν ηρωίδα. Μια ζωή κομπάρσος ήμουνα. Φοβόμουν. Ντρεπόμουν να σταθώ μπροστά, λες και δεν άξιζα. Και δεν είναι ότι έπασχα από χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά όλο σε κάτι δευτεροτρίτους ρόλους στρίμωχνα τον εαυτό μου, γιατί πίστευα πως ότι αξίζεις θα το βρεις μπροστά σου στη ζωή.
Λάθος αγάπη μου, μέγα λάθος. Πρέπει και να την κυνηγήσεις λίγο την τύχη σου για να σου χαμογελάσει! Πρέπει να ρισκάρεις, να εκτεθείς, να φας τα μούτρα σου και μια και δυο και τρεις φορές, για να ‘χει νόημα η τέταρτη που σηκώθηκες γελώντας και προχώρησες. Πρέπει να μάθεις πρώτα εσύ να αγαπάς και να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου, για να βρεις την αγκαλιά που κουμπώνει όλα τα ξεκούμπωτα μέσα σου. Πρέπει εσύ πρώτος να σεβαστείς και να προστατέψεις τον εαυτό σου. Δεν θα το κάνει κανείς για σένα, αν δεν δώσεις τις κατευθυντήριες γραμμές εσύ.
Και πρέπει να γελάς. Με γέλιο, δυνατό! Πηγαίο, αληθινό! Με τα μάτια να καθρεπτίζουν την ψυχή σου. Με τη γελαστή ματιά που παρασέρνει όλους γύρω σου, σε χαρούμενες σκέψεις και σε ένα, έστω, ελαφρύ μειδίαμα… θα γίνει γέλιο δυνατό με τον καιρό, όταν θα πάψουν να φοβούνται! Όταν τα πρέπει και τα μη, μπουν στο βάθος του μυαλού.
Ποια νόρμα θα μου καθορίσει τη ζωή μου…; Γιατί τις ενστερνίστηκα όλες; Πως επέτρεψα στα θέλω μου να αφομοιωθούν στα θέλω όλων των άλλων; Να χάσουν την δύναμη, την σημασία τους, και τελικά να σβήσουν τα όνειρά μου…
Δεν τά ‘κανα όμως και όλα λάθος. Έχω τη Στελλίτσα και τον Νίκο μου. Τα αγγελούδια μου. Κι αν μέχρι τώρα έκανα όλες τις λάθος επιλογές, ήταν για να σας αποκτήσω αγάπες μου. Και μόνο για αυτό, για τίποτα δεν μετανιώνω. Ακόμη κι αν μπορούσα τον χρόνο πίσω να γυρίσω, πάλι τα ίδια θα έκανα.
Συνειδητά και με σθένος.
Πεθαίνω λοιπόν. Ίσως όχι σήμερα, μα μία μέρα. Κάποια μέρα, μα όχι σήμερα.
Σήμερα ξαναγεννιέμαι, μέχρι να ‘ρθει εκείνη η μέρα. Κι έχω πολλά να κάνω, αρχίζοντας με μάθημα οδήγησης –κι ας είναι μόνο δεκαπέντε τα αγγελούδια μου. Θα έχουν να θυμούνται την πρώτη τους φορά που έπιασαν τιμόνι με την μαμά δίπλα τους. Και θα γελάω δυνατά κάθε φορά που θα τους σβήνει. Και κάθε φορά που θα κλωτσάει το αυτοκίνητο σε αλλαγή ταχύτητας, θα ακούν και μία νουθεσία.
«Κυνηγήστε τα όνειρά σας»
«Μην βάζετε όρια στον έρωτα»
«Ικανοποιείστε τον σύντροφό σας στο σεξ και δείξτε του χωρίς ντροπές πώς να σας απογειώσει»
«Ζήστε την κάθε μέρα στην ζωή σας, σαν να είναι μοναδική»
Γιατί είναι μοναδική η κάθε μέρα της ζωής σας. Θα ξημερώσει κι άλλη, αύριο, μα δεν θα είναι ίδια μέρα. Γιατί εσείς θα είστε κάτι άλλο από αυτό που ήσασταν εχθές.
Γιατί όλα έχουν υπόσταση στο σήμερα και στο τώρα. Αύριο θα είναι κάτι άλλο, και χθες; Δεν υπήρχαν καν…
Πεθαίνω λοιπόν. Ίσως όχι σήμερα, μα κάποια μέρα.
Μέχρι τότε όμως, επιτρέπω στον εαυτό μου να ξαναγεννηθεί.
Κάποιοι βιώνουν τον χωρισμό σαν θάνατο