Μερικές φορές κάθομαι και σας παρατηρώ όλους, στο λεωφορείο, στο δρόμο, στα σούπερ μάρκετ. Τρέχετε πανικόβλητοι, οι περισσότεροι μουρμούρατε κιόλας, σπρώχνετε. Και ύστερα λέτε εμένα περίεργο.
Περνάτε δίπλα μου, ρίχνετε ένα βλέμμα οίκτου και ψιθυρίζετε (αχ μωρέ, έχει πρόβλημα)… και καλά με οίκτο, άλλοι λένε συνήθως (α καλά, βλαμμένο είναι).
Δεν σας ακούω πια, συνήθως μετράω τους αρμούς στα πλακάκια, ή μετράω νοερά προβατάκια, για να μην ακούω τι λέτε.
Όσο εσείς με σχολιάζετε η με κοιτάτε με οίκτο, αλλά μέσα σας λέτε ευτυχώς που το δικό μου παιδί είναι μια χαρά, εγώ ταξιδεύω σε έναν δικό μου κόσμο. Αν είχες λίγο χρόνο να με γνωρίσεις, θα έβλεπες ότι δεν είμαι χαζός, είμαι απλά αυτιστικός.
Προτιμώ να λύνω παζλ, ή να γράφω μυθιστορήματα γιατί αυτός ο κόσμος είναι πιο όμορφος.
Κανείς δε σε κρίνει, όλοι είναι ήρωες σε μια ταινία, όλοι λάμπουν και πρωταγωνιστούν, αγαπιούνται και γελάνε όλοι μαζί σαν μια μεγάλη παρέα.
Ξέρετε, αν είχατε λίγο παραπάνω χρόνο για να με γνωρίσετε, θα βλέπατε πως έχω αγνή καρδιά, ο δικός μου εγκέφαλος αρνείται να πιστέψει πως υπάρχει κακό εκεί έξω.
Ο δικός μου εγκέφαλος είναι πολύ ειλικρινής και ας έχει γίνει η ειλικρίνεια τη σήμερον ημέρα σαν παλιά κουρελού που όλοι την κρύβουν στο πατάρι.
Σήμερα πήγα στη δουλειά μου, έγραψα το γκραν φινάλε στο βιβλίο μου, τάισα τα αδέσποτα της γειτονιάς, έκανα ψυχανάλυση σε τουλάχιστον τρεις φίλες μου, έλυσα δεκάδες καθημερινά προβλήματα δεκάδων ανθρώπων.
Και όλο αυτό γιατί, για να φύγω τελευταία από το γραφείο και να σε ακούω να λες στους αξιότιμους συναδέλφους μας, πως είμαι χαζή μάλλον, η δε στροφάρω καλά, κάτι δε πάει καλά μαζί μου.
Μία χαρά στροφάρω εγώ, επιλέγω να μην στροφάρω μαζί σας.
Κάθομαι στο γραφείο μου τακτοποιώ τα στυλό μου, ένα διαφορετικό για κάθε διαφορετική δουλειά, καμαρώνω τα βιβλία μου, βιβλία στα οποία κάνεις δεν ξέρει ότι εγώ είμαι ο συγγραφέας.
Και όλο αυτό γιατί, γιατί κάποτε όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι αλλά παιδιά να με κοροϊδεύουν, να με λένε χαζό, φυτό, τούβλο.
Θυμάμαι να τρώω μόνη, χωρίς φίλους.
Θυμάμαι να μην έχω παρέες και να θέλω τόσο πολύ να ανήκω κάπου.
Και έτσι έφτιαξα ένα κουκούλι, το κέντησα καλά καλά και κλείστηκα μέσα, τα χρόνια όμως πέρασαν και έγινα πεταλούδα.
Ήθελα να βγω έξω από το κουκούλι μου, να πετάξω να δείξω τα φτερά μου.
Κοίτα τι ωραία φτερά που έχω!
Δεν είμαι χαζή, ούτε φυτό, απλά όταν εσύ φώναζες, εμένα βούιζαν τα αυτιά μου.
Όταν εσύ εξηγούσες ένα πρόβλημα στα μαθηματικά, εγώ νοερά μάθαινα γεωμετρία.
Δεν είμαι φυτό, ούτε χαζή, ούτε περίεργη.
Είμαι αυτιστική με σύνδρομο Άσπεργκερ και δείκτη νοημοσύνης 140.
Είμαι διαφορετική.
Πριν με κρίνεις, με βάλεις στο περιθώριο ή με στείλεις σε ειδικό σχολείο γιατί δεν ταιριάζω στα δικά σου στερεότυπα, σκέψου πως αύριο μπορεί να είναι το παιδί σου στη θέση μου.
Μάθε για τον αυτισμό, για να λύσεις το παζλ.
Άνοιξε τα μάτια σου για να δεις.
Valorie