Έπειτα από απαίτηση του αναγνωστικού κοινού, το επόμενο και πιθανόν τελευταίο θέμα αυτής της σειράς κειμένων είναι «καραντίνα και τηλε…». Βάλτε στο τέλος ή τη λέξη «εργασία» ή τη λέξη «εκπαίδευση». Είναι και τα δύο της μόδας άλλωστε!
Δεν θέλω να διαβάσω για να γράψω αυτό το κείμενο. Δε θέλω να ρωτήσω κανέναν για να μαζέψω πληροφορίες. Δε θέλω να ακούσω τίποτα, δε θέλω να ενημερωθώ για τίποτα και αυτό γιατί τα ζω. Είμαι εκπαιδευτικός και ζω σ’ ένα σπίτι, όπου οι λέξεις «τηλεκπαίδευση» και «τηλεργασία» βρίσκονται στο πικ τους!
Όπως καταλαβαίνετε, κάνω και τηλεκπαίδευση και τηλεργασία και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο! Πάλι καλά, δηλαδή, που δεν είμαι γονιός να έχω όλα αυτά στο κεφάλι μου συν τη φροντίδα των παιδιών και φυσικά την απασχόλησή τους.
Δε θέλω ν’ αναφερθώ μόνο στις μητέρες και να σνομπάρω τους μπαμπάδες γιατί υπάρχουν μπαμπάδες ενεργοί και μάλιστα, πολύ ενεργοί!
Δεν ξέρω πώς τα κατάφερα πάντως! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Από την πρώτη καραντίνα, ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων, εργάζεται από το σπίτι. Αυξήθηκαν οι πωλήσεις υπολογιστών, εφοδιάστηκε η πλειοψηφία με αναπαυτικές καρέκλες γραφείου και καφετιέρες και φορώντας πιτζάμα από κάτω και κουστούμι από πάνω, ξεκίνησαν τις τηλεδιασκέψεις και τα cyber meetings. Παρέμειναν παραγωγικοί και το κυριότερο, είχαν εργασία σε μια περίοδο που δεν ήξερες τι μέρα σου ξημερώνει!
Κι όλα αυτά στην πρώτη καραντίνα. Τότε, που δεν ξέραμε που παν’ τα τέσσερα και που οι τηλεκπαιδεύσεις απέτυχαν παταγωδώς! Συγγνώμη, αλλά αυτό έγινε εκείνον τον μακρινό Μάρτιο Απρίλιο του 2020! Τότε, ο κόσμος ξέχασε τι σημαίνει «ωράριο εργασίας» κι απλά δούλευε χωρίς σταματημό φοβούμενος την απόλυση. Τότε… Τώρα, άλλαξαν κάπως τα πράγματα.
Τώρα, στη δεύτερη καραντίνα, προετοιμαστήκαμε! Ναι, κάπως το κάναμε καλύτερα! Ναι, οκ, οι πλατφόρμες του Υ.Π. είχαν ένα θεματάκι την πρώτη μέρα, αλλά το ξεπεράσαμε. Πλέον, αρέσει στον κόσμο να δουλεύει απ’ το σπίτι! Μην ξεχνάτε, πως πληρώνονται ακριβώς το ίδιο. Ό,τι έπαιρναν όταν πήγαιναν στη δουλειά και ταλαιπωρούνταν με το πάρκινγκ ή το στρίμωγμα στα μέσα, με το κρύο ή τη βροχή κλπ., παίρνουν και τώρα που κάθονται σπίτι με τις πιτζάμες και τον ζεστό τους καφέ. Άσε, που υπάρχει ευελιξία ως προς το ωράριο και το μέρος που θα εργαστείς. Παίζει κι αυτό σαν σενάριο.
Εγώ δεν έχω επιλογή! Στο σπίτι μου, στο γραφείο μου, με τον σταθερό μου τον υπολογιστή!
Ναι, δεν είναι όλα ρόδινα. Το καταλαβαίνω! Κάποιοι είχαν τη δουλειά ως διέξοδο απ’ το σπίτι. Κάποιοι λαχταρούσαν να φεύγουν και να πηγαίνουν στη δουλειά και όλο αυτό, πιθανόν να έχει δημιουργήσει προβλήματα στους ίδιους και στις οικογένειές τους. Το ξέρω! Δεν είναι όλα ροζ, αλλά έχουν δουλειά και μπορούν να έχουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι τους και ίσως πετρέλαιο για να ζεσταθούν.
Το είπαμε και σε προηγούμενο κείμενο… Δεν σώζεται κανένας με τα επιδόματα! Άνθρωποι σε αναστολή, άτομα απολυμένα, επιχειρήσεις κατεστραμμένες ή στα όρια της πτώχευσης, ένα μέλλον αβέβαιο και άγνωστο και μέσα σ’ όλα αυτά, τα έξοδα να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τα ποσοστά ανεργίας και φτώχειας στο Θεό. Οικογένειες που δεν εργάζεται κανένας, ιδιοκτήτες που δε λαμβάνουν ενοίκια και δεν έχουν ούτε για τα προς το ζην. Μην γκρινιάζεις, λοιπόν, που δουλεύεις απ’ το σπίτι. Εργάζεσαι! Αυτό έχει σημασία. Σε μια εποχή που δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει, βλέπεις τον λογαριασμό σου να γεμίζει κάθε αρχή του μήνα. Κάποιοι θα κάνουν πολύ καιρό να το δουν!
Και αφού είπαμε για την τηλεργασία, πάμε στην τηλεκπαίδευση. Άλλο μεγάλο πακέτο αυτό! Χωρισμένα τα παιδιά σε ώρες. Άλλη ώρα το γυμνάσιο και το λύκειο, άλλη ώρα το δημοτικό και το νηπιαγωγείο, άλλη ώρα το φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης και άλλη ώρα το φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Τα παιδιά, αναγκάζονται να είναι όλη μέρα μπροστά από έναν υπολογιστή. Πρωί μάθημα, μεσημέρι παιχνίδια και λίγο chat με φίλους, απόγευμα αρχαία ή μαθηματικά και λίγο πριν τον ύπνο, αγγλικά και γαλλικά. Και παράλληλα, να εργάζονται και οι γονείς από το σπίτι.
Σκέψου λίγο τι συμβαίνει όταν πρέπει να εργαστεί ο μπαμπάς (8.00-16.00), να εργαστεί η μαμά (09.00-17.00), να κάνει το μεγάλο παιδί μάθημα το πρωί (08.00 με 13.00), να κάνει το μικρό παιδί (14.00 με 17.00) και μετά, όλα τα υπόλοιπα! Εκεί χρειαζόμαστε τέσσερις υπολογιστές ή δύο και δύο κινητά ή tablet. Ήσυχα δωμάτια, καλή σύνδεση του ίντερνετ και τους γονείς να πετάγονται σαν ελατήρια στο «μπαμπά, έκλεισε η πλατφόρμα!», «μαμά, πως ανοίγει το μικρόφωνο;», «μπαμπά, η κυρία ζήτησε να κάνουμε μια πρόσθεση και δε θυμάμαι πως γίνεται!», «μαμά, σε θέλει η μαμά του Γιαννάκη!».
Ο κακός χαμός! Και οκ, πες πως οι γονείς κάπως θα την κουτσοβγάλουν τη δουλειά! Τα παιδιά, πώς σκατά, θα μάθουν γράμματα; Αν δεν είναι η δασκάλα δίπλα (ειδικά στις μικρές ηλικίες) να τους δείξει πώς κρατούν το μολύβι, πώς θα προχωρήσουν τάξεις; Πώς μπορεί να μάθει ένα παιδί όταν δεν υπάρχει διαδραστικότητα και μεταδοτικότητα; Ναι, η ύλη θα προχωρήσει. Τα μεγάλα παιδιά θα μάθουν γιατί ξέρουν και πώς να χειρίζονται το διαδίκτυο. Τα μικρά; Και πες, ο γονιός θα είναι δίπλα να βοηθήσει. Πόσο όμως;
Πρέπει να εργαστεί, μετά να μαζέψει το σπίτι, να μαγειρέψει, να κάνει δύο – τρεις δουλειές, να βγει να περπατήσει λίγο για να ξεσκάσει, να μιλήσει με μαμάδες και πεθερές (μπαμπάδες και πεθερούς αντίστοιχα), να σκεφτεί τρόπους να κρατήσει τα παιδιά απασχολημένα και να βρει τρόπο να κάτσουν να διαβάσουν, όλα αυτά για την επόμενη! 24 ώρες έχει η μέρα! Μην το ξεχνάμε αυτό.
Η πανδημία έφερε στη ζωή μας την τηλεκπαίδευση και την τηλεργασία και την ευχαριστούμε γι’ αυτό. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εξελιχθήκαμε! Είτε σαν εργαζόμενοι, είτε σαν εκπαιδευτικοί. Προσαρμοστήκαμε στην νέα πραγματικότητα, βγήκαμε απ’ τα καλούπια μας, μάθαμε νέα πράγματα. Είναι μια μορφή εξέλιξης. Όμως, έχει και τα αρνητικά της και στην παρούσα φάση, δεν μπορούμε να τα αντιληφθούμε. Πολλές ώρες μπροστά από υπολογιστές, παιδιά με μεγάλα κενά, εκπαιδευτικοί με burn out, εργαζόμενοι με προβλήματα μυοσκελετικά, μάτια καταπονημένα, πονοκέφαλοι απ’ το blue light, εξάρτηση από ηλεκτρονικά, μειωμένη κοινωνικότητα και άθληση. Τόσα κι άλλα τόσα…
«Θα περάσουν!», θα μου πεις και θα σου πω πως έχεις δίκιο. Θα περάσει και η πανδημία και η τηλεκπαίδευση. Τα παιδιά θα επιστρέψουν στο σχολείο και όλα θα βρουν τους φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Άσε, που πολλοί θα προτιμήσουν την τηλεργασία όταν το σπίτι αδειάσει. Άλλο εργασιακό περιβάλλον, άλλη παραγωγικότητα. Πότε όμως θα γίνει αυτό; Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας;
Κανείς δεν ξέρει!