Frienmily: Friends who are like family
Έχω ακούσει χιλιάδες φόρες πως οι σχέσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι fake, οι άνθρωποι που γνωρίζεις εκεί δεν σου αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό, κρύβουν πτυχές της ζωής τους και πολλοί αναρωτιούνται γιατί περνάω τόσο χρόνο με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Ήρθε η ώρα λοιπόν να λύσω κι αυτή την απορία.
Το 2015 πήραμε την απόφαση να μετακομίσουμε στο χωριό της μαμάς μου και δύο χρόνια αργότερα ήρθε η μετανάστευση στη Γερμανία. Μεγάλες αλλαγές μέσα σε δύο χρόνια και δυσκολεύτηκα να τις διαχειριστώ. Είμαι άνθρωπος κλειστός, δύσκολος και αρκετά απόλυτος στις απόψεις του και προτιμώ τη μοναξιά μου από το να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες. Με ζόρισε η κατάσταση αυτή και μόνο στήριγμα μου ήταν, και είναι κάποια υπέροχα πλάσματα που γνώρισα τυχαία και με έκαναν μέλος της αιρετικής παρέας τους.
Η πρώτη επαφή έγινε μέσω μιας ομάδας διατροφής όπου ένα μέλος ανάρτησε ένα κείμενο του πολυαγαπημένου μας Φυστικιού (μη ρωτάτε χαζά, ένα είναι το ΦυστίκιΠουΚυλάει). Με άγγιξε το κείμενο, έψαξα το Φυστίκι, έπαθα κεραυνοβόλο έρωτα και έφτασα και μέχρι το TheBluez.gr, όπου έστειλα το πρώτο μου κείμενο και με μεγάλη μου χαρά έγινε αποδεκτό και ανέβηκε. Και συνέχισα να γράφω γιατί από μικρό παιδί, μοναχοπαίδι με πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας με τους γονείς μου, το να διαβάζω ασταμάτητα βιβλία αλλά και να γράφω ήταν η διέξοδος μου.
Αλλά δε σταμάτησα εκεί. Ή μάλλον δε με άφησαν μόνο να γράφω κείμενα, πολλά από τα οποία είναι χαμένα σε ένα σκληρό και τόσο προσωπικά που δε νομίζω πως θα βρω ποτέ το θάρρος να τα ανεβάσω, και να βγάζω εκεί τα συναισθήματα μου. Με έβαλαν στην ομάδα τους στο Facebook όπου αναγνώρισα τις αδελφές ψυχές μου. Όπως πολύ σωστά μου είπε πριν λίγο καιρό αναγνωρίσαμε η μία στην άλλη τις ίδιες ψυχώσεις και διαταραχές και κολλήσαμε.
Όλες αυτές οι υπέροχες γυναίκες θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικές, καλύτερες εκδοχές δικές μου. Σε κάθε μία από αυτές βλέπω κομμάτια του εαυτού μου που αγαπώ αλλά και κομμάτια μου που έμαθα μέσα από αυτές να αγαπώ. Συγκεκριμένα, αυτά που προσπαθούσαν από παιδί να με πείσουν πως είναι λάθος και μη αποδεκτά και πρέπει να αποβάλλω, συνειδητοποίησα πως είναι αυτά που με κάνουν να ξεχωρίζω και είναι τα προτερήματά μου. Και το κατάλαβα όταν τα είδα σε αυτές τις μοναδικές γυναίκες. Που μέσα σε ένα εικονικό περιβάλλον μόνο εικονική δεν είναι η παρουσία τους. Αληθινή και ειλικρινής, πιο αληθινή και από τον κόσμο που ζω στην καθημερινότητα μου.
Μου άνοιξαν το μυαλό μου και απελευθέρωσαν την ψυχή μου. Με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω πως δεν είναι φυσιολογικό να υφίσταμαι καθημερινά ψυχολογική βία γιατί δεν χωράω στα καλούπια κάποιων και δεν ανταποκρίνομαι σε αυτό που θα ήθελαν να είμαι. Πως η καθημερινή υποτίμηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προβολή των δικών τους συμπλεγμάτων πάνω μου. Μου αλλάζουν την κοσμοθεωρία μου σιγά σιγά και με βοηθούν να γίνω αυτή που πάντα ήθελα να είμαι και κάπου στην πορεία το ξέχασα. Πίστεψαν σε μένα όταν εγώ είχα χάσει μαζί με τον εαυτό μου και κάθε ελπίδα και όνειρό μου.
Με στήριξαν στα δύσκολα και έκλαψαν από συγκίνηση στη μεγάλη μου επιτυχία που την οφείλω αποκλειστικά σε μία από αυτές, σε αυτή που δε σταμάτησε να με κυνηγάει, αν και 200 χιλιόμετρα μακριά, να στείλω βιογραφικό και να περάσω από συνέντευξη για μία θέση που ποτέ δεν τόλμησα να ονειρευτώ. Και την πήρα. Όχι γιατί είμαι σούπερ γ@μ@τη και έξυπνη και ικανή αλλά γιατί προσπάθησα με όλο μου το είναι να μην απογοητεύσω ανθρώπους που με πήραν από το χέρι και με έβγαλαν από τα σκοτάδια. Τους το χρωστούσα. Και ελπίζω η πορεία μου να είναι τέτοια που θα δικαιώσει την πίστη τους σε μένα.
Ναι, ξέρω, πιο μελό πεθαίνεις αλλά έτσι νιώθω. Εκεί που άνθρωποι που με γνωρίζουν αιώνες, έχω και μία κάποια ηλικία, απέτυχαν να με καταλάβουν, κάποιες μπήκαν στον κόπο να με μάθουν μέσα από ένα μέσο χωρίς φυσική επαφή. Μέχρι και χρήματα μου έστειλαν όταν τα χρειάστηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν άνθρωποι στην κανονική μου ζωή μου άνοιξαν τα σπίτια τους, αυτές μου άνοιξαν τις καρδιές και τις ψυχές τους και με βοήθησαν να βρω αυτό το κομμάτι που έλειπε από τη ζωή μου και δεν το είχα καταλάβει, την πραγματική οικογένεια. Αυτή που δεν ορίζουν δεσμοί αίματος αλλά η αναγνώριση της ψυχής σου σε κάποιον άλλο και η αποδοχή του πραγματικού σου εαυτού με όλα τα καλά και τα στραβά του.
Για αυτό και περνάω τις ώρες μου επικοινωνώντας μαζί τους, με μηνύματα, κλήσεις ακόμα και με ποστ και σχόλια που συνήθως ξεφεύγουν και καταλήγουμε σε ολονυχτίες με γέλια και κλάματα. Κι ας μην τις έχω συναντήσει όλες από κοντά. Είναι η frienmily μου και αν μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία να αλλάξω τα λάθη του παρελθόντος δε θα άλλαζα τίποτα αν ήταν να μη τις γνωρίσω ποτέ. Παραφράζοντας την Dr Christina Yang (Grey’s anatomy) “They’re my persons. If I murdered someone, they are the persons I’d call to help drag the corpse across the living room floor”.
ΥΓ. Έχω ζωή εκτός Facebook, έχω φίλες από τα παιδικά μου χρόνια που δεκαετίες ολόκληρες δεν καταφέραμε να χαθούμε κι ας ζούμε σε άλλες χώρες. Αλλά αυτό το κείμενο έχει να κάνει με ανθρώπους που τυχαία, από ένα κείμενο σε μια ομάδα, ήρθαν στη ζωή μου (κι εγώ στη δική τους) για να μείνουν.
Κατερίνα Σκορδέλη