«Για χαλάρωσε λίγο! Αυτό που σου συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό!»
«Πώς να χαλαρώσω; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω μας;»
«Ένα πράγμα θα σου πω και θα το κλείσω. Το θέμα δεν είναι τί γίνεται γύρω μας, αλλά τί γίνεται μέσα μας!»
Τουτ, τουτ, τουτ…
Μέσα μας! Αυτές οι δύο λέξεις ήχησαν στα αυτιά της σαν κεραυνός. Ο οξύς πόνος στα πλευρά, έκανε την εμφάνισή του και επιβεβαίωσε το σκεπτικό της. Αυτός ο πόνος εμφανιζόταν μόνο όταν επικρατούσε το χάος. Το “μέσα της” έμπαζε νερά και ο πάτος δε θ’ αργούσε.
Έκλεισε τα τζάμια και άφησε τη μυρωδιά της λεβάντας να περιπλανηθεί πέρα από το σπίτι της, στην ψυχή της. Πάντα την ηρεμούσε η λεβάντα. Η μυρωδιά της την γαλήνευε και το αρωματικό κερί στο τραπέζι του σαλονιού, αγωνιζόταν να μην τελειώσει. Έβαλε μουσική στα ηχεία, έπιασε τα μαλλιά της μια ψηλή αλογοουρά και κατευθύνθηκε προς το μπάνιο.
Ο ήχος του τρεχούμενου νερού, βάλσαμο στην ψυχή της. Άφησε τη βρύση να κάνει τη δουλειά της και προσέφερε στον εαυτό της ένα ποτήρι ροζέ κρασί. «Το θέμα είναι τί γίνεται μέσα μας!». Επτά λέξεις κι όμως κρύβουν τον μεγαλύτερό μας φόβο. Κανένας δεν τολμάει ν’ αντιμετωπίσει το μέσα του. Οι πρώτοι υδρατμοί έκαναν την εμφάνισή τους. Η ώρα έφτασε…
Άφησε τα ρούχα της στο πάτωμα και βυθίστηκε μέσα στο ζεστό νερό. Ο αφρός κάλυπτε τη γύμνια του κορμιού της και αφέθηκε… Ο νους της έτρεξε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Σταμάτησε στην πρώτη κλειστή πόρτα. Δίστασε, μα χτύπησε! Το άγχος της δουλειάς ήρθε και κάθισε μαζί της. Έφερε μαζί του θύμησες αϋπνίας, δακρύων, πίεσης, χάους, φασαρίας, ορίων, φόβων. Αναμνήσεις αγώνων ενάντια στον χρόνο. Μα τίποτα χαρούμενο και ήρεμο κι ας έχει πολλές τέτοιες στιγμές.
«Άφησέ με να κάτσω μαζί σου. Με χρειάζεσαι!» της είπε το άγχος της δουλειάς.
Ο νους της όμως έφυγε τρομαγμένος για την επόμενη πόρτα χωρίς να αντιδράσει. Χτύπησε λίγο πιο σίγουρα από την πρώτη φορά. Το άγχος της σχέσης απλώθηκε μπροστά της. Τσακωμοί, χωρισμοί, κλάματα, ατελείωτα μηνύματα, απέραντες σιωπές και μήνες άδειοι. Ασυνεννοησία, δρόμοι διαφορετικοί, όνειρα αντίθετα. Ο φόβος του τέλους γελούσε, σαν να της έλεγε ότι δε θα αργήσει να έρθει. Και εδώ το ίδιο. Τίποτα χαρούμενο και ήρεμο κι ας έχει αμέτρητες τέτοιες στιγμές.
«Βρε, καλώς την! Σε περίμενα!» άκουσε στα αυτιά της.
Ο νους της δεν έδωσε σημασία και συνέχισε. Πήγε στην επόμενη πόρτα και χτύπησε ακόμη πιο δυνατά. Οι φοβίες της. Αρρώστιες, απώλειες, αποτυχίες, μοναξιά, αεργία. Όλα μαζί σαν τούβλα έπεφταν πάνω της. Ήξερε πως θα αφήσουν τα σημάδια τους πάνω της, μα δεν την ένοιαζε. Για ακόμη μια φορά το ίδιο μοτίβο. Τίποτα χαρούμενο και ήρεμο κι ας είχε η ζωή της πολλές τέτοιες στιγμές.
«Θα έρθουμε και εμείς μαζί σου! Πρέπει να βγούμε λίγο στην επιφάνεια να ξεσκουριάσουμε!» άκουσε τις φοβίες της να λένε γελώντας.
«Μην κάνετε βήμα! Δεν έχετε να πάτε πουθενά!» ούρλιαξε η ίδια, σε ό,τι προσπαθούσε να περάσει αυτές τις πόρτες. Έχει κάνει πολύ κόπο να σταθεί στα πόδια της. Έχει παλέψει κυριολεκτικά με θεούς και δαίμονες και δεν θα άφηνε τίποτα να την τσακίσει. Είτε αυτό ήταν το άγχος της δουλειάς, είτε το άγχος της σχέσης, είτε το άγχος της ίδιας της της ζωής. Έκλεισε με δύναμη όλες τις πόρτες. Θα τις ξανάνοιγε με εκείνον που έπρεπε, στον χώρο που έπρεπε, την στιγμή που έπρεπε, όπως έκανε άλλωστε τόσο καιρό.
Ο οξύς πόνος στα πλευρά και μια ανεπαίσθητη ψύχρα, την επανέφερε στην πραγματικότητα. Το νερό μες στην μπανιέρα είχε παγώσει και το δέρμα της αντιστεκόταν σθεναρά σ’ αυτή την αλλαγή θερμοκρασίας, μα δεν έκανε κίνηση να κουνηθεί από τη μπανιέρα. Είχε ανοίξει όλες τις πόρτες που είχε διπλοκλειδώσει και δεν θα έπρεπε στον εαυτό της να χαθεί μαζί τους. «Το θέμα είναι τί γίνεται μέσα μας!» είπε και χαμογέλασε.
Το μπουρδeλάκι είναι στο μυαλό και όχι στη ζωή της. Ένα πράγμα έπρεπε να κάνει. Να μην το αφήσει να την κατασπαράξει. Έπρεπε να βγει από το τέλμα, να βάλει το μέσα της σε μια τάξη. Για να το κάνει αυτό, χρειαζόταν χαρά και αγάπη. Αυτά είναι τα φάρμακα! Θυμήθηκε ό,τι την έκανε χαρούμενη, ευτυχισμένη και υπερήφανη. Τις επιτυχίες της στη δουλειά. Τα εμπόδια που ξεπέρασε στη σχέση της και την αγάπη που παίρνει. Τις προσωπικές της χαρές και επιτυχίες. Καμία από τις πόρτες του μυαλού της δεν είναι ικανή να κλειδώσει τη γεμάτη χαρές πόρτα της ψυχής της. Δεν είναι κακό να ανοίγουν αυτές οι πόρτες. Το κακό είναι να ανοίγουν χωρίς να κρατάς φωτόσπαθο. Κανένα σκοτάδι δεν νικιέται χωρίς φως!
«Το θέμα είναι τι γίνεται μέσα μας!» είπε και τράβηξε το πώμα της μπανιέρας.
Τώρα ήταν έτοιμη…
Κατερίνα Μοχράνη