Ο Σταύρος περίμενε γύρω στη μία ώρα, μέχρι να δει κάτι καλό. Ο μεσημεριανός ήλιος ήταν καυτός σαν πύρινη λαίλαπα, ο αέρας ανύπαρκτος, αλλά ευτυχώς η θάλασσα έκανε θαυμάσια δουλειά. Ήταν κρύα σαν παγωτό. Δεν του άρεσε του Σταύρου να πηγαίνει σε ζεστές παραλίες. Υπήρχε, βέβαια, καλό πράμα κι εκεί, όμως, αν ήθελε να κάνει…

Ο ήλιος έδυε και οι φωνές των έφηβων αγοριών που έτρεχαν στο γήπεδο έσπαγαν την ανοιξιάτικη σιγαλιά. Οι γονείς κάθονταν στις μικρές, αυτοσχέδιες κερκίδες και παρακολουθούσαν τα παιδιά τους να παίζουν ποδόσφαιρο. Τα άκουγαν και καταλάβαιναν πόσο ευτυχισμένα είναι με αυτό. Η Σταματίνα ήταν η πιο ήσυχη ανάμεσα στους φιλάθλους-γονείς. Δεν ήταν του ποδοσφαίρου, αλλά…

Η Άννα και ο Μάριος ήρθαν στην παραλία στις έξι το απόγευμα. Όπως σχεδόν κάθε φορά, δηλαδή. Συνήθως, εργάζονταν το πρωί, οπότε τα καλοκαίρια το μπανάκι το απολάμβαναν με τη δύση του ήλιου. Αρκεί που είχαν και αυτό, σκεφτόταν συχνά ο Μάριος. Φυσικά, η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Μέσα Ιουλίου, ζέστη στο φουλ. Η αμμουδιά…

Το πρωί της Κυριακής έβρεχε κι έτσι κανείς από την οικογένεια του Νικολάκη ή των γειτόνων του δεν βγήκε για να ταΐσει τις γάτες, όπως συνήθιζαν. Είχαν τέσσερις, δύο ασπρόμαυρες, μία γκρίζα και μία με πορτοκαλιές ρίγες. Ήταν αδέσποτες, βασικά, αλλά τριγυρνούσαν μόνο σε αυτή τη γειτονιά. Τους έριχναν μπόλικο φαγητό από αυτό που περίσσευε…

Ο Βαγγέλης μπήκε στο σπίτι του. Τον υποδέχτηκε η μυρωδιά κοτόπουλου με τηγανητές πατάτες. Χαμογέλασε. Ήταν κουρασμένος, σχεδόν δέκα ώρες στην εταιρεία, πολύ καθισιό, αλλά ένα μίτινγκ που δεν έλεγε να τελειώσει, μετά πολλά έγγραφα για να συμπληρώσει. Το τελευταίο που ήθελε ήταν να γυρίσει σπίτι και να βρει χάλια φαγητό. Αλλά ευτυχώς, η γυναικούλα…