Την καρδιά την ξέρετε.
Ιατρικά, είναι μια τρόμπα που δουλεύει ασταμάτητα από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής μας.
Ρομαντικά, είναι η αιτία για πολλά, αν την αφήσουμε να παίρνει την θέση της λογικής.
Καλλιτεχνικά, είναι πάντα κόκκινη, με όμορφες καμπύλες στο πάνω της μέρος και μυτερή στο κάτω της. Την βλέπουμε κατακόκκινη, ραγισμένη, μπαλωμένη, μισή, ανάλογα τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης.
Στην πραγματικότητα όμως; Στην αληθινή ζωή;
Είναι αυτή που ίσως έχει τους πιο πολλούς χαρακτηρισμούς: μίζερη, πλούσια, αγνή, στυγνή, χαζή, πέτρινη, εύπλαστη.
Εμένα μ’ αρέσει όμως η άλλη καρδιά.
Η ανοιχτή.
Για αυτήν δεν έχουν γραφτεί ποιήματα, ρομαντικά διηγήματα ή τραγούδια, δεν έχουν σφαχτεί παλικάρια στα πόδια της.
Ίσως γιατί αυτή η καρδιά, είναι τόσο όμορφη και δυνατή, που δεν χρειάστηκε υπερασπιστές, αλλά δεν είχε και θαυμαστές.
Είναι λίγο δύσκολο να την αναγνωρίσεις.
Κρύβεται πίσω από τον καλό λόγο, πίσω από την ανιδιοτελή παραίνεση, πίσω από το ζεστό μπράβο, πίσω από την σφιχτή αγκαλιά, μέσα στο καθαρό βλέμμα και τον σταράτο λόγο.
Όχι, ίσως δεν γεννήθηκε έτσι αυτή η καρδιά.
Ίσως στα μικράτα της να ήταν κι αυτή λίγο ζηλιάρα, λίγο κακιά, λίγο ψεύτρα, λίγο συμφεροντολόγα.
Όμως αυτή η καρδιά, έσκυψε πάνω από τον εαυτό της, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη μια μέρα κι αναλογίστηκε γιατί δεν γλυκαίνει, γιατί είναι πάντα ανταριασμένη, γιατί τίποτε δεν την γεμίζει, γιατί πάντα είναι όλα λίγα;
Και τότε, αυτή η καρδιά, αποφάσισε ν’ αλλάξει.
Λίγο λίγο, γιατί απότομα τίποτε δεν γίνεται.
Όταν λοιπόν έβλεπε κάτι καλό, δεν άφηνε χώρο στην ζήλια, αλλά στην άμιλλα.
Όταν άκουγε κάτι κακό, γρήγορα γρήγορα έκανε χώρο να θρονιαστεί η συμπόνια κι όχι η λύπηση.
Έδειχνε τον δρόμο σιγά σιγά, πρώτα στον εαυτό της και μετά αυτό έγινε το έργο της για τους άλλους.
Είναι σπουδαία η ανοιχτή καρδιά.
Βλέπει παντού την ομορφιά που κρύβεται πάντα πίσω από τα πάντα. Καμιά φορά, είναι καλά κρυμμένη αυτή η ομορφιά. Όμως εκείνη ήξερε πως είναι εκεί. Κι αν δεν την έβρισκε αμέσως, είχε υπομονή.
Συνήθισε και την λέξη «κορόιδο» Την άκουγε από άλλες καρδιές, μα ήξερε (και ήξεραν) πως δεν είναι έτσι.
Υπάρχουν πολλές καρδιές ανοιχτές γύρω μας.
Στην σοφία των παιδιών και του Θεού.
Είναι δίπλα μας, είναι ο άνθρωπος αυτός ο απλός, ο ήσυχος, ο πολύ δυνατός.
Δεν κάνει θόρυβο αυτή η καρδιά, αντιθέτως.
Ψάξτε την, ψάξτε την επίμονα.
Ίσως δεν θα χρειαστεί να ψάξετε πολύ ή μακριά.
Κοιταχτείτε στον καθρέφτη. Ίσως εκεί να βρείτε μια καρδιά που θέλει να γίνει ανοιχτή.
Και χαρίστε την σοφία της στον κόσμο γύρω σας.
Τότε, θα νιώσετε τι θα πει απόλυτη ευτυχία.
Μάτα Βισβίκη