Αχ, αυτό το κορίτσι… Αχ…
Τώρα τελευταία βέβαια μας τα έχει χαλάσει λιγάκι, αλλά εμείς την αγαπάμε. Την ποθούμε. Τη θέλουμε.
Η σατανική είναι γεμάτη αρώματα, αλλά είναι και ύπουλη. Αχ, πως να της αντισταθείς…
Σε ζαλίζει η μυρωδιά της. Σε καίει το άγγιγμά της. Όταν τη σφίγγεις με την παλάμη σου, νιώθεις μια πληρότητα. Νιώθεις ο άρχοντας του σπιτιού…
Αυτή η κοπέλα υπάρχει σε όλα τα σπίτια. Δεν είσαι ικανός, εσύ κοινέ θνητέ, να την ξεπεράσεις. Ενδίδεις.
Σου κεντρίζει αμέσως το ενδιαφέρον. Αλλάζει συνέχεια εμφάνιση και σε μπερδεύει. Την ξεχωρίζεις ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες. Καμία δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Αχ…
Αχ, πόσο σ’ αγαπώ, χλωρίνη μου!
Όση ώρα γράφω αυτές τις λέξεις, γελάω μόνη μου, αλλά πίστεψε με, εννοώ την κάθε μια. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην καθαριότητα και δε, όταν αυτή συνοδεύεται απ’ την αγαπημένη (μου) χλωρίνη. Αυτή η μυρωδιά… Αυτά τα μπουκάλια… Αυτή η δύναμη!
Ξέρεις, πως θα μοσχομυρίζει το σπίτι σου χλώριο. Ανέκαθεν, λάτρευα τη μυρωδιά του χλωρίου. Το κολυμβητήριο φταίει. Μαστούρωνα από μικρό κι εθίστηκα μεγαλώνοντας.
Ως γνήσια, υποχόνδρια, Παρθένος, δε θα μπορούσα ν’ αγαπάω κάτι περισσότερο! Έλα, το ξέρετε. Τουλάχιστον, πέρα από παρανοική, είμαι ειλικρινής! Να εκτιμηθεί παρακαλώ…
Νομίζω πως πρέπει να είμαι το μόνο παιδί στον πλανήτη που όταν η μαμά του τού πήρε δώρο μια χλωρίνη 5L, έκλαψε από συγκίνηση…
Τώρα που το γράφω, το λες και πρόβλημα, αλλά όλα καλά!
Λατρεύω που λατρεύω τις δουλειές του σπιτιού, αλλά όταν ξέρω πως θα καθαρίσω με χλωρίνη, διπλή η χαρά.
Έχω χλωρίνη για τα ρούχα, για το πάτωμα, για την κουζίνα, για το μπάνιο, αλλά και για τα πλακάκια. Σε σπρέι, υγρή, παχύρεστη. Σε κλασικό μέγεθος για εντός σπιτιού, αλλά και σε μεγάλο μέγεθος για το μπαλκόνι.
Σίγουρα θα με θεωρείτε υπερβολική, αλλά είναι η αλήθεια. Μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν κι οι φίλοι μου με σχόλια κάτω απ’ το κείμενο!
Και τώρα, εύλογα, θα ρωτήσεις… “Τι σκατά καθαρίζεις με τόση χλωρίνη;”.
Κι εγώ, ως γνήσια Παρθένος, θα απαντήσω … “τα πάντα!”.
Με δύο σκυλιά μες στο σπίτι και δε, το ένα κουτάβι, σφουγγαρίζουμε όλη μέρα! Τα λευκά ρούχα; Λερώνουν πανεύκολα και καθαρίζονται παν-δύσκολα. Με λίγη υγρή θεά όμως, γίνονται σαν καινούργια. Το μπαλκόνι που το πας; Είναι τίγκα στα μικρόβια. Οι τουαλέτες επίσης. Χρειάζεται η χλωρινούλα μου, χρειάζεται!
Φυσικά, γνωρίζω την επικινδυνότητα της και γι’ αυτό φροντίζω να προστατεύομαι. Το χλώριο είναι καυστικό και μπορεί να δημιουργήσει ζημιά. Άσε που αν πέσει στα ρούχα, θα ξεβάψουν και θα είναι για πέταμα! Κάπως έτσι πέταξε ο πατέρας μου το καλό του το κουστούμι, παραμονή πρωτοχρονιάς. Είχα ξεχάσει να του πω πως είχα κάνει τα σιφόνια του νεροχύτη και δεν έριξα νερό για να φύγει. Ε, του έπεσε το σακάκι -το μαύρο- στον νιπτήρα και μετά… σκουπίδια! Δεν έφταιγα εγώ…Να βοηθήσω τη μαμά ήθελα!
Αλλά ναι, είναι θαυματουργή η άτιμη. Μια μικρή δόση αρκεί για να μοσχομυρίζει και να απολυμανθεί το σπίτι. Αχ…
Δεν είμαι εγώ η υπερβολική που θεωρώ πως το σπίτι είναι καθαρό μόνο αν έχει βάλει το χεράκι της η χλωρίνη. Όχι, δεν είμαι!
Και τώρα που το θυμήθηκα, ώρα για σφουγγάρισμα!