Όταν την γνώρισα, ήταν ήδη 45 χρονών. Περάσαμε 5 χρόνια μαζί πριν να μπορέσει να αφεθεί, να με εμπιστευτεί και να μου ανοίξει την καρδιά της. Αφορμή η νέα εξωσωματική που θα έκανε σε λίγες μέρες. Ήταν ευάλωτη, ήθελε κάπου να μιλήσει, να τα πει να ξαλαφρώσει, οι λέξεις με τα βίας έβγαιναν από το…

Επιτέλους άνοιξη! Ο ήλιος έλαμπε, παρέχοντας εκείνη τη ζεστασιά που αποζητούσε, χωρίς να καίγεται από την καυτή ανάσα, από το λιοπύρι του καλοκαιριού. «Ένα cappuccino σκέτο με σοκολάτα παρακαλώ!» «Περιμένετε παρέα;» Ναι… κάποτε ναι, ήταν η παρέα της, ο σύντροφος, ο κολλητός, ο εραστής της! Ήταν εκείνος που κάνανε άπειρες συζητήσεις μαζί, σε εκείνο το…

Εκείνος… ο κλασικός «ελληνάρας», ο άντρας ο βαρύς και ο ασήκωτος, ο αλητάκος, το παιδί της πιάτσας. Μέτριου αναστήματος, μελαχρινός, με την κλασική κοιλίτσα από τις μπύρες και τις μπριζολίτσες. Με το τουπέ του «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Μπροστά στην γυναίκα του και τα παιδιά, τύπος και υπογραμμός, ο σωστός οικογενειάρχης, ο κουβαλητής…

Πόσο θα ήθελε να τρέξει αυτή την στιγμή! Να φύγει, να εξαφανιστεί, χωρίς να την νοιάζει τίποτα και κανένας! Πότε κοίταζε το νυφικό, οικογενειακό κειμήλιο πλέον και πότε τον άντρα που στεκόταν πλάι της, αυτόν που σε λίγο θα ήταν επίσημα ο σύζυγός της! Την είδε στο πανήγυρι της Παναγιάς, λευκοντυμένη να χορεύει, αυτός από…

Αναμονή μέχρι τις 18:00. Τότε θα έρθει. Κάνει γρήγορα ένα καφέ και φουμάρει βιαστικά δυο τσιγάρα, δεν είναι καπνιστής και είναι άκομψο να πλανιέται η τσιγαρίλα στο χώρο. Είναι θέμα σεβασμού. Μπαίνει για ένα ντουζάκι εξπρές για να προλάβει. Χτυπάει η πόρτα. Ανοίγει και σωριάζεται στον καναπέ. Βγάζει παπούτσια και απλώνεται, είναι αυτή η κρυφή…

[Γράφει η Stella] Το συγκεκριμένο βράδυ έμελλε να είναι διαφορετικό από τα άλλα. Ένας εκκωφαντικός θόρυβος είχε ταράξει τη γειτονιά. Τρόμαξε! Στη παρελθόντος και μέλλοντος γωνία, εκεί κάτω από την ταμπέλα του άλλοτε πολυσύχναστου παντοπωλείου, εκεί στην άκρη του δρόμου, ένα ζευγαράκι φιλιέται, σαν βγαλμένο από τα παλιά. Είχαν σπάσει οι μάσκες τους. Ραγισμένα θραύσματα…

Νίκη… Μια απλή, φαινομενικά συνηθισμένη κοπέλα της διπλανής πόρτας, μεσαίου αναστήματος, με καστανά ίσια μαλλιά και ένα μέτριο σωματότυπο. Αν δεν ήταν τα γαλαζοπράσινα της μάτια, θα περνούσε απλά απαρατήρητη μέσα στο πλήθος. Δεν ήταν το χρώμα που την έκανε να ξεχωρίζει, ήταν αυτή η καθαρότητα στο βλέμμα, ήταν ότι σε διάβαζε στο δευτερόλεπτο χωρίς…