-Ερωδίτη Παπαποστόλου- – Σελίδα 7

Η ουρά της αλεπούς

Στεκόταν στη μέση του σκοτεινού τούνελ και περίμενε. Ένα αχνό φως φώτιζε τους τοίχους γύρω του. Άκουγε το συναγερμό να χτυπάει. Οι αναμνήσεις και οι τελευταίες στιγμές που έζησε δεν έλεγαν να φύγουν από το μυαλό του. Ξαφνικά το πάτωμα μπροστά του φωτίστηκε, λες κι έπεσε πάνω του ένας προβολέας. Λευκά τετράγωνα εμφανίστηκαν στο έδαφος∙…
Διαβάστε περισσότερα: Η ουρά της αλεπούς
Το κόκκινο μπαλόνι

Η Ερωδίτη Παπαποστόλου μας μιλάει για τους ξεχασμένους πια, μα πάντα φωτεινούς χειμώνες των παιδικών μας χρόνων…
Διαβάστε περισσότερα: Το κόκκινο μπαλόνι
Πώς γίνεται να σκοτώνουν τα πυροτεχνήματα;

Θυμόταν ένα ξύλινο αλογάκι, εκείνο που ανέβαινε όταν ήταν πιο μικρός και ταξίδευε στα πέρατα των βασιλείων της φαντασίας του. Θυμόταν ένα χάρτινο καραβάκι, εκείνο που του κρατούσε το τιμόνι κι έσκιζε τις θάλασσες, πάλευε με τους πειρατές κι έκλεβε τον πολύτιμο θησαυρό τους. Θυμόταν μια κούνια, εκείνη που καθόταν πάνω της κι όταν έφτανε…
Διαβάστε περισσότερα: Πώς γίνεται να σκοτώνουν τα πυροτεχνήματα;
Το ήξερα ότι θα ξαναρθείς

Καθόταν στο πεζοδρόμιο και την παρατηρούσε με προσοχή. Ανέλυε στο μυαλό του κάθε της κίνηση. Έπρεπε να ξέρει. Ούτε κι ο ίδιος δεν καταλάβαινε γιατί επέμενε τόσο πολύ. Ίσως γιατί δεν είχε ξεχάσει ακόμη αυτό που του συνέβη όταν ήταν μικρός και δεν επρόκειτο να το ξεχάσει ποτέ. Σήκωσε τα μάτια προς τον ουρανό. Το…
Διαβάστε περισσότερα: Το ήξερα ότι θα ξαναρθείς
Χο! Χο! Χο!

Είχε βραδιάσει, κι εκείνος προχωρούσε στη γιορτινή πόλη. Τα πολύχρωμα φωτάκια και τα στολίδια στους δρόμους θα μπορούσαν να του δημιουργήσουν χαρά και ευφορία, αφού τα Χριστούγεννα ήταν παλιά η αγαπημένη του γιορτή. Όχι πια. Όλα έμοιαζαν ανούσια στα μάτια του. «Χο! Χο! Xο!», άκουσε μια φωνή. Ένας «Άγιος Βασίλης» στεκόταν στη γωνιά του δρόμου…
Διαβάστε περισσότερα: Χο! Χο! Χο!
Πώς είναι να ξεχνάς

«Πώς είναι να ξεχνάς;», αναρωτιόσουν σαν μικρό παιδί όταν έμαθες ότι το χρυσόψαρο έχει μνήμη μόνο 3 δευτερολέπτων; «Πώς είναι να ξεχνάς;», αναρωτιόσουν κάθε φορά όταν καταλάβαινες ότι η γιαγιά δεν θυμάται πλέον τα πρόσωπά σας﮲ όταν την έβλεπες να κοιτάει το κενό και να μην απαντάει καν στις ερωτήσεις σας. «Πώς είναι να ξεχνάς;»,…
Διαβάστε περισσότερα: Πώς είναι να ξεχνάς
Το ξενοδοχείο των ιπποτών

Ο Βύρων στεκόταν εδώ και ώρα έξω από το ξενοδοχείο και περίμενε. Ήταν 11:00 το πρωί. Ήταν σίγουρος ότι η ξενάγηση θα ξεκινούσε στις 10:30. Έτσι έγραφε η ανακοίνωση: «Ξενάγηση στο ξενοδοχείο των Ιπποτών: 30 Νοεμβρίου στις 10:30». «Ξενοδοχείο των Ιπποτών», σκέφτηκε. «Τι περίεργο όνομα». Δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει εκείνο το πρωινό, αλλά…
Διαβάστε περισσότερα: Το ξενοδοχείο των ιπποτών
Θα σου φέρω πίσω την άνοιξη

Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με το βλέμμα στραμμένο προς το ταβάνι. Το μαύρο φόρεμα της ήταν τσαλακωμένο, αλλά δεν την ένοιαζε. Έτσι κι αλλιώς δεν σκόπευε να πάει στην κηδεία. Ο κρύος αέρας που έμπαινε από το παράθυρο, προκαλούσε ρίγος σε όλο της το σώμα. Μπορεί να ήταν αρχές Μαρτίου, αλλά το κρύο του χειμώνα…
Διαβάστε περισσότερα: Θα σου φέρω πίσω την άνοιξη
Πάμε πάλι από την αρχή;

Ο Τζέισον Ουώρτσιλ, ήταν ένας πολύ ιδιόρρυθμος άνθρωπος. 70 χρονών πλέον, ξυπνούσε κάθε πρωί στις 5, έκανε γυμναστική στον κήπο χειμώνα – καλοκαίρι και πήγαινε στο καφενείο. Εκείνος κι η γυναίκα του η Λινέτ, ήταν δυο μίζεροι και μοναχικοί άνθρωποι με μόνο ενδιαφέρον το κουτσομπολιό. Εκείνο το βροχερό πρωινό του Νοέμβρη, η Λινέτ είχε πάρει…
Διαβάστε περισσότερα: Πάμε πάλι από την αρχή;