Η φλόγα τρεμόπαιζε στο κομοδίνο δίπλα μου και ζωγράφιζε σκιές στον απέναντι τοίχο.
Είχα χάσει το χρόνο… Δεν ξέρω πόση ώρα κάθομαι ακίνητη και την παρατηρώ. Λες κι αυτή η νύχτα δεν έχει τέλος. Λες και ο ήλιος δε θα βγει. Αλλά δε με νοιάζει…
Είναι δίπλα μου! Τυλιγμένος μ’ ένα σεντόνι ενώ το αεράκι που τρυπώνει απ’ τα παντζούρια παγώνει τα πόδια μας.
Νιώθω τη ζεστασιά του γυμνού κορμιού του στο σώμα μου. Αν σταματήσω ν’ αναπνέω για λίγο, θα ακούσω την ανάσα του.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη γυρίσω να τον κοιτάξω σήμερα.
Μόλις τον ένιωσα να αφήνεται σε εμένα, γύρισα πλευρό, πέταξα ένα σκέτο και φθηνό καληνύχτα και μετά σιωπή. Μέτρησα τα δευτερόλεπτα και τότε τον άκουσα. Ανήκε στον Μορφέα.
Δε γύρισα. Δεν τον άγγιξα. Δεν τον είδα και δεν του μίλησα. Η φλόγα… Εκεί αφέθηκα, γιατί ήξερα πως θα λυγίσω για ακόμη μια φορά. Δεν έπρεπε. Το είχα υποσχεθεί…
Συνέχισα να παρατηρώ τις σκιές ώσπου το σώμα του άρχισε να σαλεύει. Κάτω από τα σεντόνια τον ένιωσα να με πλησιάζει και να περνάει το χέρι του γύρω μου. Κουταλάκι… Από εκείνα που φοβάμαι τόσο πολύ κάθε φορά. Αυτή η αγκαλιά κάνει την ανάσα μου να κόβεται και τα γόνατά μου να λύνονται ακόμα και ξαπλωμένη.
“Γύρνα!”, ψιθύρισε. Βαθιά μέσα μου παρακαλούσα το Θεό να παραμιλάει για να μη θυμάται το πρωί. Παρακαλούσα όμως να το ζητήσει δεύτερη φορά για να έχω μια ευκαιρία να μην τηρήσω την υπόσχεσή μου. Και το ζήτησε… Και γύρισα…
Μόλις αντίκρισα το πρόσωπό του, χαμογέλασαν τα μάτια μου. Είναι τόσο γαλήνιος όταν κοιμάται. Τόσο απελπιστικά ήρεμος. Σε ταξιδεύει το πρόσωπό του. Τα καλοσχηματισμένα μάτια του. Τα μισάνοιχτα χείλη, τα ανακατεμένα μαλλιά. Πέρασα το δάχτυλό μου απ’ το κούτελό του για να διώξω μια μικρή τούφα. Άγγιξα το δέρμα του με ευλάβεια. Δεν ήθελα να ξυπνήσει…
Όχι σήμερα! Σήμερα είναι δικός μου… Δε θα αφήσω τον ήλιο να μου τον πάρει γρήγορα…
Με τις πρώτες ακτίνες, θα ξυπνήσει, θα ντυθεί και θα φύγει. Θα σταθεί στην πόρτα, θα αφήσει στο μάγουλό μου το πρώτο φιλί και μετά θα τον ακούσω να κλείνει την πόρτα. Σαν να μην υπήρξε η νύχτα. Σαν να την προσπεράσαμε… Και έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι είναι το σωστό.
Τώρα όμως, το φεγγάρι κρατάει καλά. Κι εγώ μαζί…
Κάθομαι και τον παρατηρώ. Πόσα πράγματα έχουμε πει. Πόσοι τσακωμοί, πόσες αγάπες… Χαζεύω το πρόσωπό του και σκέφτομαι κάθε λέξη που του έχω πει. Περνάω το χέρι μου μέσα απ’ τα μαλλιά του και αναστενάζω, γιατί όσα σκέφτομαι απαγορεύεται να ξεστομιστούν. Σκέφτομαι όλα όσα έχουμε ανταλλάξει. Καθετί που έχουμε εμπιστευτεί ο ένας στον άλλον. Κάθε δάκρυ και κάθε χαμόγελο. Κάθε συγχώρεση και κάθε φταίξιμο. Κάθε χαρά και κάθε πόνο.
Ακούω την αναπνοή του και κάνω κύκλους. Ο κύκλος συμβολίζει κάτι ολόκληρο και αυτή τη στιγμή είμαι από μόνη μου ένας κύκλος. Και μαζί του άλλος ένας κύκλος που κάθε μέρα μεγαλώνει και γίνεται δυνατότερος. Και αυτός ο κύκλος δεν έχει τέλος. Όπως και εκείνος…
Πώς να τελειώσει κάτι που δε θα αρχίσει ποτέ… Έτσι λένε! Εγώ δεν ξέρω και δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Τώρα είμαστε μόνο εγώ και εκείνος. Αυτό μετράει…
Εκείνος που ταξιδεύει στα όνειρά του και εγώ που ονειρεύομαι ξύπνια…
Επομένως, μακάρι αυτή η νύχτα να μην τελειώσει…
Κατερίνα Μοχράνη