“Πω πω, ρε παιδάκι μου, είσαι τέρμα ψυχαναγκαστική!».
Έχουμε πει πολλάκις πως καλό θα ήταν να μη βάζουμε ταμπέλες σε ανθρώπους, γιατί εκείνες σου γυρνούν μπούμερανγκ και θα προσγειωθεί καμία στο κεφαλάκι σου με δύναμη.
Άκουσε εκεί, ψυχαναγκαστική! Επειδή δηλαδή γυρνάω ίσα με πέντε φορές να τσεκάρω εάν έκλεισα τον θερμοσίφωνα ή την κουζίνα ή επειδή με ενοχλούν οι άδειες καρέκλες που εξέχουν από το τραπέζι, πάει να πει πως είμαι ψυχαναγκαστική;
Μη δουν άνθρωπο να τοποθετεί όλα του τα παπούτσια κατά πόντους τακουνιού ή όλα του τα βιβλία κατά ύψος και με τους τίτλους ίσια για να μπορώ να τους διαβάζω, να του δώσουν αμέσως μια ταμπέλα να την κουβαλάει όπου πηγαίνει.
Όλοι κάτω από την ομπρέλα του ψυχαναγκασμού. Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα…
Ξέρεις, λοιπόν, τι είναι οι ψυχαναγκασμοί;
Είναι σύμπτωμα μιας αγχώδους διαταραχής, της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής, κατά την οποία το άτομο επαναλαμβάνει σκέψεις ή συμπεριφορές. Οι ψυχαναγκασμοί είναι μια σειρά από σκέψεις που δημιουργούν στο άτομο ένα αίσθημα άγχους και οι καταναγκασμοί είναι συμπεριφορές που εκτελούνται από το άτομο προκειμένου να κατευνάσει αυτό το άγχος.
Υπάρχουν πολλοί τύποι ψυχαναγκασμών. Ένας σύνηθες και πολύ ωραίος ψυχαναγκασμός είναι η σκέψη της μόλυνσης διά χειραψίας. Ο καταναγκασμός στη συγκεκριμένη περίπτωση περιλαμβάνει το πλύσιμο των χεριών. Όχι το απλό πλύσιμο, αλλά το ασταμάτητο πλύσιμο.
Βέβαια, δεν είμαι ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής για να γνωρίζω επακριβώς όλη την συμπτωματολογία, τις συνοδές διαταραχές και τη θεραπεία. Ξώφαλτσα έγραψα 10 στην κλινική ψυχοπαθολογία ενηλίκων και από σπόντα έχω καμιά εικοσαριά βιβλία ψυχοπαθολογίας στη βιβλιοθήκη. Αν χρειάζεστε όμως λεπτομέρειες, ξέρω έναν πολύ καλό ψυχοθεραπευτή. Για πληροφορίες pm.
Γυρίζουμε τώρα σε μένα και την ταμπέλα μου. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι πως όντως φοβάμαι μη μολυνθώ γενικά, οπότε πλένω συνέχεια τα χέρια μου και έχω μαντηλάκια με οινόπνευμα και αντισηπτικό πάντα μέσα στην τσάντα (αλλά αυτό να μείνει μεταξύ μας!).
Τακτοποιώ όλα μου τα ρούχα με βάση το χρώμα τους, τα πιάτα με βάση το σχήμα και το χρώμα, το πόδι όταν περπατάω μέσα στο πλακάκι του πεζοδρομίου και όχι πάνω στη γραμμή και το κυριότερο, διαχωρίζω τα μπλε από τα πολύχρωμα στυλό. Ναι! Τα κάνω αυτά χρόνια τώρα, αλλά ποτέ δεν τα θεώρησα διαταραχή.
Ποτέ δε μου δημιούργησαν πρόβλημα. Είμαι άκρως λειτουργική, επομένως όλα είναι διαχειρίσιμα. Διάβασα πως αν δεν μπορέσεις να διαχειριστείς τους ψυχαναγκασμούς σου πιθανόν να αντιμετωπίσεις σοβαρά προβλήματα σε προσωπικό, αλλά και επαγγελματικό επίπεδο, επομένως θα χρειαστεί να τα μοιραστείς με κάποιον πιο ειδικό από εμένα.
“Τι δεν καταλαβαίνεις όταν λέμε πως τα άσπρα πιάτα δεν πάνε με τα καφέ και πως το μπλε στυλό πάει στην αριστερή θήκη; Αλλού τα χρωματιστά, αλλού τα μονόχρωμα. Πόσες φορές να το πω πια!”.
Ίσως να είναι να είναι διαταραχή τελικά… Πού έχω άραγε το τηλέφωνο του ψυχοθεραπευτή;
Κατερίνα Μοχράνη