Το μεγαλύτερο ψέμα στην ιστορία ίσως να είναι το “πάμε για ένα χαλαρό ποτάκι σήμερα! Δεν έχω πολύ όρεξη!”. Ίσως λέω… Δεν ξέρω! Εγώ μια φορά, αυτά τα “χαλαρά ποτάκια” πολύ τα φοβάμαι!
Πριν χρόνια -πολλά χρόνια (μαμά μην ακούς!)- αποφασίζουμε με το αδερφάκι μου και δυο τρεις φίλους να κάνουμε ένα μικρό παρτάκι στο σπίτι για τα γενέθλιά μου. Κλασικά και ήρεμα πράγματα. Ήταν και καθημερινή, οπότε τι μπορούσα να κάνω; Μια ακόμα εργάσιμη μέρα. Ήρθαν τα παιδιά στο σπίτι, φάγαμε, κόψαμε τούρτα κλπ. “Ωραία! Θα πάμε νωρίς για ύπνο!”, σκέφτηκα.
Αμ, δε! Σκάει μύτη κολλητός, έτοιμος για όλα!. “Σήκω μικρή γεροντοκόρη και πάμε να πιούμε ένα χαλαρό ποτάκι!”. Με δυσκολία υπάκουσα. Έβαλα ό,τι πιο πρόχειρο είχα, μπήκαμε στο αμάξι και φτάσαμε στο Περιστέρι. -Μόνο από εκεί έπρεπε να καταλάβω πως τα πράγματα δε θα ήταν και τόσο χαλαρά!-.
Τον αφήνουμε να βρει μαγαζί και ξαφνικά φωνάζει “βρήκα μια μαγαζάρα όλα τα λεφτά! Πίνουμε ένα ποτάκι και φεύγουμε!”.
Οκ, χαλαρά πράγματα. Άδειο μαγαζάκι. Dj να βάζει τις παραγγελίες μας, να ψιλοχορεύουμε μόνοι μας για το κέφι. Να κάνουμε τα check in μας και τα posts μας και μέχρι εκεί.
Τουλάχιστον έτσι νόμιζα! Δώσε τα σφηνάκια, δώσε τα υποβρύχια, δώσε τα “Χρόνια Πολλά! Πολύχρονη!”, ήρθαμε σε πραγματικό κέφι. Επιδείξαμε λίγες χορευτικές ικανότητες, ζήσαμε λίγο dancing with the stars και λίγο fame story με ερμηνείες βγαλμένες από τη ζωή. Ήπιαμε και μερικά ποτάκια παραπάνω για το καλό.
Μετά, κενό…
Δεν ξέρω πως βρεθήκαμε να χορεύουμε τσιφτετέλια πάνω σε τραπέζια, καναπέδες, μπάρες σε ένα μαγαζί στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν ξέρω πώς φτάσαμε αρχικά εκεί. Θυμάμαι μόνο πως βρέθηκα να κάθομαι μαζί με μια παρέα που δεν ξέρω, στην οποία ερωτοτροπούσαν ασυστόλως και απροκάλυπτα όλοι μεταξύ τους και εγώ καθόμουν και τους κοιτούσα.
Δε θυμάμαι καν πώς τραβήχτηκε το βίντεο που τραγουδάω -χωρίς ανάσα και λάθος- ένα τραγούδι της Πάολα, ενώ αν με ρωτήσεις ακούω μόνο κλασική μουσική. Δεν ξέρω γιατί τσακωνόμουν με ένα αυτόματο μηχάνημα βενζίνης κάπου στη Βόρεια Αττική, ούτε γιατί βρεθήκαμε έξω από σπίτια πρώην να χτυπάμε τα κουδούνια μες στα άγρια χαράματα.
Φυσικά και δε θυμάμαι πώς βρέθηκα να τρώω ένα σάντουιτς γεμάτο πατάτες, καθισμένη σε ένα πεζοδρόμιο στη μέση του πουθενά, αλλά ούτε και κάτι screenshots με μηνύματα σε crashes που βρέθηκαν σε κάτι αποκρυπτογραφημένες συνομιλίες.
Γενικότερα, δε θυμάμαι τίποτα από εκείνα τα γενέθλια. Ακόμα έχω κενά. Κι ας υπάρχουν ντοκουμέντα. Κι ας κάνουμε όλοι μαζί ξενύχτια ακόμα.
(Τώρα που μεγαλώσαμε κάνουμε χειρότερα! Έχει και χορευτικά η ιστορία και παρακολουθήσεις και καντάδες, αλλά κανένας δε τα θυμάται το επόμενο πρωί…)
Να τα φοβάστε αυτά τα χαλαρά ποτάκια, παιδιά. Είχα μια φίλη που βρέθηκε σε άλλη πόλη το πρωί. Δεν την ξέρετε! Είναι από το χωριό…
Κατερίνα Μοχράνη