Επιτέλους, με όλη αυτή την κατάσταση βρήκα το χρόνο να ξεδιαλέξω τις χιλιάδες φωτογραφίες που έχω βγάλει όλα αυτά τα χρόνια και να τις εκτυπώσω. Κάθομαι ώρες μπροστά στον υπολογιστή και χαμογελώ, αναπολώ, μελαγχολώ· πώς μεγάλωσαν έτσι τα παιδιά; Ανοίγω τη μια φωτογραφία μετά την άλλη. Πρέπει να επιλέξω τις καλύτερες, τις πιο αντιπροσωπευτικές, τις αστείες, μα και τις σοβαρές. Κάποια στιγμή ανοίγω τον φάκελο από μια εκδήλωση του συλλόγου. Ο γιος μου στην τελευταία τάξη του δημοτικού, πέρα από τις άλλες δραστηριότητες, έκανε μοντέρνο χορό. Στην αρχή δεν ήταν πολύ σίγουρος, μα εγώ επέμεινα.
«Ο μοντέρνος χορός είναι ένας ευχάριστος τρόπος να γυμναστείς και ταυτόχρονα να εκτονωθείς, πέρα από τέχνη. Μαθαίνεις συνήθως φιγούρες του hip hop, funky και break dance, που μοιάζουν με ακροβατικά. Στην εσχάτη δεν θα αισθάνεσαι σαν αγγούρι, στα πάρτι του γυμνασίου…», έλεγα.
Στην αρχή είχε αντιρρήσεις, μα σαν ξεκίνησε φάνηκε να του αρέσει. Ήταν όλα και όλα δυο αγόρια στην ομάδα, αλλά δεν έδειξε να τον πειράζει. Η χρονιά πέρασε αέρας και στη γιορτή λήξης έχουμε πάει όλοι οι γονείς για να καμαρώσουμε τα παιδιά μας, στις διάφορες δραστηριότητες. Όταν έφθασε η ώρα του μοντέρνου χορού τα παιδιά πήραν θέση στο προαύλιο, ενώ γύρω τους τ’ άλλα παιδιά συνέχιζαν το παιχνίδι τους και εγώ ξεκίνησα να τραβώ φωτογραφίες, τη μια μετά την άλλη. Προσπαθώ να μην εστιάζω μόνο σε αυτόν, αλλά και στ’ άλλα παιδιά, που οι γονείς τους μου είχαν ζητήσει φωτογραφίες. Κοιτώ μια μια τις φωτογραφίες. Ο γιος μου με εντοπίζει, χαμογελά και με χαιρετά. “Ναι, αυτή θα την εκτυπώσω!”, σκέφτομαι και χαμογελώ. Τα παιδιά ξεκινούν να χορεύουν. Ο γιος μου στην αρχή χαμογελά, έπειτα μαγκώνεται, σοβαρεύει. “Ο καλός μου θα αγχώθηκε…” περνά η σκέψη από το μυαλό και πηγαίνω στην επόμενη φωτογραφία. Όταν ξαφνικά κολλάω… Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που βλέπω. Ένα παιδί στέκεται μπροστά του, το σώμα του μισοκρύβεται από το μπροστινό παιδί που χορεύει. Κοιτά τον γιο μου και τον δείχνει με το δάκτυλο. Μ’ ένα μικρό λιανό δάκτυλο. Το παιδί μου μοιάζει ξαφνιασμένο. Πηγαίνω στην επόμενη φωτογραφία. Το παιδί απομακρύνεται, μα το δάκτυλο εκεί, τεντωμένο. Κοιτώ τα παιδιά πίσω τους γελούν, χαχανίζουν. Επόμενη φωτογραφία, το δάκτυλο μισοκρύβεται, τα παιδιά πίσω από το γιο μου αρχίζουν να γελούν και σηκώνουν και ‘κείνα το δάκτυλο. Έπειτα εστιάζω στην κόρη της φίλης μου και στην επόμενη και στην επόμενη… Γενικό πλάνο. Τα παιδιά συνεχίζουν να χορεύουν, πατώ ανυπόμονα τα κλικ και σταματώ μόλις φτάνω σε κοντινό στο γιο μου. Το χαμόγελο έχει επιστρέψει στα χείλη του. Επιστρέφω στη πρώτη φωτογραφία, που με έκανε να σαστίσω και κάθομαι ώρα και κοιτώ αυτό το λιανό δάχτυλο. Μοιάζει σαν να στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του παιδιού μου και στη δική μου. Πονώ. Πόσες φορές στράφηκε ένα δάχτυλο προς τα μένα; Έχω χάσει το λογαριασμό. Πάντα ήμουν ένα ντροπαλό, λιγομίλητο παιδί και συχνά γινόμουν στόχος στα πειράγματα των συμμαθητών μου, των φίλων, των γειτονόπουλων… Μα ένα περίεργο πράγμα, από όλα αυτά τα δάκτυλα, περισσότερο με πόνεσε η μια φορά που ύψωσα εγώ δειλά δειλά το μικρό μου δακτυλάκι και ψιθύρισα στη μάνα μου
«Πω πω τι άσχημη γυναίκα!» Θυμάμαι που χούφτιασε το χέρι μου λυγίζοντας το δάχτυλό μου και μου χαμογέλασε λυπημένη. Έπειτα γύρισε προς τη γυναίκα.
«Γιάννη μου, τι κάνεις; Όλα καλά;»
«Μια χαρά κυρά-Άννα, εσείς;» της απάντησε μια τραχιά από τα τσιγάρα φωνή. Η μητέρα μου έπιασε κουβέντα με τον κύριο, που φορούσε γυναικεία ρούχα. Σαν κατεβήκαμε γύρισε και μου είπε,
«Πολύ καλός άνθρωπος και μόνο αυτό έχει σημασία», τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις. Το πόσο ντράπηκα εκείνη την ημέρα δεν λέγεται. Στεναχωρήθηκα στη σκέψη ότι μπορεί να πλήγωσα έναν καλό άνθρωπο, ιδίως επειδή μισούσα να το κάνουν σε μένα. Από τότε δεν ξανάδειξα ποτέ κανέναν με το δάχτυλο και προσπαθώ να μην κρίνω κανένα από την εμφάνισή του, ακόμα και τις πράξεις του, γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να τον οδήγησε εκεί. Μα αυτό το δάχτυλο που βλέπω στην οθόνη μου, με πονά. Θυμώνω. Γιατί δεν το είδα; Τόσοι γονείς εκεί, τον είδαν, είπαν τίποτα; Τι να πεις σε ξένο παιδί; Γρήγορα ο θυμός μου περνά. Τι φταίει αυτό; Είναι παιδί, τώρα μαθαίνει. Θα μάθει; Θα του εξηγήσει κανείς; Ας το ελπίσουμε. Για αυτόν δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μόνο για το δικό μου παιδί, μα φοβάμαι πως είναι αργά. Ακούω την πόρτα να ανοίγει και μπαίνει ο γιος μου κρατώντας την μπάλα του μπάσκετ, αντρίκειο άθλημα, σκέφτομαι θλιμμένη.
«Τι κοιτάς;» με ρωτά και πλησιάζει.
«Τις φωτογραφίες από τη γιορτή».
Σκύβει προς την οθόνη και βλέπει την επίμαχη φωτογραφία
«Α ναι, το θυμάμαι», λέει αόριστα και κάνει να φύγει.
«Τι έδειχνε αυτό το παιδί;»
«Εμένα» μου απαντά ήρεμος. «Με κορόιδευε που χόρευα».
«Μα γιατί;» μου βγαίνει το παράπονο. «Τόσο περίεργο τους φάνηκε να χορεύει κάποιος μοντέρνο χορό; Εξαιτίας του δεν θέλησες να συνεχίσεις;»
«Όχι, απλά δεν ήθελα άλλο. Ήταν λάθος. Δεν μου ταίριαζε και σε αυτό δεν είχε καμιά σχέση κανένα δάκτυλο. Ξέρεις, δεν ήταν μόνο αυτός. Όλοι με κορόιδευαν ακόμα και τα κορίτσια από το χορό, ιδίως οι κόρες της φίλης σου, που απορούσες συνέχεια γιατί τους κακομιλώ!», μου φωνάζει καθώς απομακρύνεται.
«Γιατί δεν σταμάτησες τότε, γιατί δεν μου μίλησες;»
Βλέπω το κεφάλι του να ξεπροβάλει σοβαρό.
«Δεν σταμάτησα, γιατί μαζί μου χόρευε και ο Δημητράκης, που πήγαινε Α τάξη και αν το έκανα θα τον άφηνα απροστάτευτο. Δεν μίλησα γιατί το αντιμετώπισα μόνος μου. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι χάρη στον μοντέρνο χορό, έγινα άντρας», μου λέει και χασκογελά. «Ή αυτό που θέλει η σκατοκοινωνία σας να θεωρεί άντρα», είπε και έφυγε.
Αναστασία Χ.