Η Λίνα καθόταν στον καναπέ κι έπινε τον καφέ της. Παρατηρούσε μια τον γιο της που έπαιζε με τα παιχνίδια του και μια τις νιφάδες του χιονιού που χόρευαν σε τρελούς και ξέφρενους ρυθμούς έξω από το παράθυρό της. Της θύμιζαν ένα ταξίδι που είχε κάνει με το Νίκο στην Αράχωβα. Είχε ρίξει πολύ χιόνι εκείνη τη χρονιά κι εκείνος έλεγε ότι οι νιφάδες του χιονιού έμοιαζαν με αστέρια, δεν είχε ξαναδεί μεγαλύτερες. Άραγε πώς θα ήταν η ζωή της με το Νίκο αν δεν τον είχε χωρίσει εκείνο το καλοκαίρι; Ήτανε χρόνια μαζί και είχε κουραστεί, ένιωθε ότι υπήρχε μια στασιμότητα στη ζωή της, την οποία έπρεπε να αλλάξει πάση θυσία.
Εκείνο το καλοκαίρι γνώρισε στην Άνδρο ένα παλικάρι από την Ιρλανδία, τον Ίαν και στο τέλος του καλοκαιριού έφυγαν μαζί. Αποχαιρέτησε φίλους και συγγενείς κι έφυγε για το άγνωστο με πυξίδα την αγάπη, που θα έλεγε ένας ερωτευμένος έφηβος. Ενώ όλα στην αρχή έμοιαζαν ονειρικά, άρχισε να αισθάνεται πως δεν την ήθελε πλέον όσο αυτή θα ήθελε και ιδανικά ονειρευόταν. Η απάντηση που έπαιρνε από τον ίδιο όποτε πήγαινε η κουβέντα εκεί, ήταν άλλοτε αόριστη και άλλοτε ψυχρή κι ωμή, λέγοντας πως στην αρχή τα ζευγάρια είναι πιο εκδηλωτικά και σιγά σιγά μπαίνει η καθημερινότητα και η ρουτίνα στη σχέση, όμως υπάρχει αγάπη. Η Λίνα ήθελε πάντα να είναι ερωτευμένη με το άλλο της μισό. Και ήταν. Τον ποθούσε ακόμα τον Ίαν. Της είχε χαρίσει τις πιο όμορφες καλοκαιρινές αναμνήσεις. Μα είχε συνηθίσει πλέον τα λίγα χάδια, τη γυρισμένη πλάτη του τα βράδια. Τις λιγοστές φορές που βρίσκονταν ερωτικά.
Τον αγαπούσε, μα συνειδητοποίησε πως όσο και να λαχταρούσε ένα διαφορετικό και πιο ζεστό πλάνο για τη σχέση της με τον Ίαν, είχε συνηθίσει να μην το έχει. Είχε καταλάβει ότι αφού δεν ήρθε τρία χρόνια τώρα, δεν θα έρθει ποτέ ένα τέτοιο πλάνο σε αυτή τη σχέση. Άραγε πώς θα ήταν αν δεν είχε χωρίσει τον Νίκο τότε… Είχαν όμως ένα γιό πλέον, που ήταν ενός έτους. Τον αντρούλη της όπως τον αποκαλούσε, τον Μάριο, που τον λάτρευε πιο πολύ κι από τη ζωή της, που για χάρη του άξιζε η γνωριμία της με τον Ίαν.
Άρχισε σιγά – σιγά να ονειρεύεται ένα άλλο πλάνο για τη ζωή της με πρωταγωνιστή έναν φανταστικό άνδρα, που ήταν όπως εκείνη είχε ονειρευτεί και της θύμιζε πολύ τον Νίκο. Ίσως αν το είχε πάρει αλλιώς τότε μαζί του και είχε δώσει λίγο χρόνο σε αυτή τη σχέση… Ιδανικά ήταν όλα τέλεια στη ζωή της. Είχε το παιδί της, το σπίτι της, τη δουλειά της, ένα υπέροχο εργασιακό περιβάλλον. Δεν της έλειπε τίποτα. Το μόνο αγκάθι στην καρδιά της ήτανε η σχέση της με τον Ίαν.
“Δε μπορώ να φύγω τώρα όμως από κοντά του. Χρειάζεται να μαζέψω ένα χρηματικό ποσό πρώτα” σκέφτηκε.
3 Χρόνια Μετά
Η σχέση αυτή είχε πλέον βαλτώσει. Η πολυπόθητη στιγμή για τη Λίνα είχε φτάσει. Είχε μαζέψει τα χρήματα που χρειαζόταν, χώρισε τον Ίαν, μάζεψε τα πράγματά της, πήρε τον τεσσάρων ετών πλέον γιο της κι έφυγε. Συμφώνησαν με τον Ίαν ότι θα παίρνει τον Μάριο τα καλοκαίρια και μερικές εβδομάδες το χειμώνα.
Είχε πλέον βγει από μια σχέση που δεν της ταίριαζε όσο νόμιζε, είχε ωριμάσει και ήταν έτοιμη να ξεκινήσει κάτι καινούριο. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, Μάη μήνα, μύρισε αυτή την υπέροχη άνοιξη της Ελλάδας και ένιωσε όμορφα και αισιόδοξα. Έσκασε ένα χαμόγελο στον Μάριο που την κοιτούσε απορημένος και του έδωσε ένα μεγάλο φιλί. “Πάμε μωρό μου”, είπε χαρούμενη, ήρεμη. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο πήγαν στην πιάτσα των ταξί. Έβαλε τις βαλίτσες της στο πρώτο ταξί που βρήκε μπροστά της. Έπειτα άνοιξε την πόρτα, έκατσε με το γιο της και έβαλαν ζώνες ασφαλείας.
“Προς Πειραιά παρακαλώ”, γύρισε και είπε στον ταξιτζή που την κοιτούσε επίμονα. Εκείνος με το ζόρι κατάφερε να ψελλίσει “Λίνα…”. Η φωνή του της φάνηκε τόσο γνώριμη και οικεία. Όταν γύρισε και τον κοίταξε για πρώτη φορά κατάλαβε γιατί.
“Νίκο;”
Ιόλη