Thebluez

Δεν άργησα να καταλάβω πως είναι πιο εύκολο να σβήσεις το φως μέσα σου, απ’ το να παλέψεις το σκοτάδι γύρω σου. Ένα φου σε χωρίζει! Είναι στην φύση μας. Η αιώνια μάχη καλού και κακού, μόνο που τελικά μπορούν και τα δυο να σου ζεστάνουν την καρδιά εξίσου! Αερολογίες μας μάθανε στα παιδικά παραμύθια, πως η ψυχρότητα είναι χαρακτηριστικό των σκοτεινών ανθρώπων! Δεν νομίζω πως όποιος πυρπόλησε ένα λεωφορείο, μόνο και μόνο για να δει τους επιβάτες να τρέχουν πανικόβλητοι, (μην αναφέρω τον Νέρωνα) δεν ένιωσε τη φωτιά της ικανοποίησης να τον κατακαίει μέσα του! Ή όποιος κορόιδεψε, χτύπησε έναν πιο αδύναμο, να μην έγινε δυο μέτρα ψηλός και περήφανος! Το θέμα δεν ήταν ποτέ πώς σε κάνει να νιώθεις όταν αντικρίζεις τον γκρεμό ή την κορυφή του βουνού. Δεν ξέρω τίνος απόφαση πίσω στο χρόνο ήταν, να μεγαλώσουν γενιές και γενιές με την ιδέα πως μόνο μια καλή πράξη μάς ανυψώνει συναισθηματικά. Υποθέτω δεν πήραν ποτέ την γνώμη της απέναντι πλευράς.

Το ζητούμενο είναι το μετά, τι θες να αφήσεις στους άλλους! Να σου γνέφουν ευχαριστώ, οι περισσότεροι να μην σου το λένε καν, ενώ τους έχεις καθαρίσει το μονοπάτι να πάνε πιο ψηλά; Ή να τους βλέπεις να πέφτουν γιατί τους έχει ροκανίσει με τέχνη τα σκοινιά; Πώς θες να σε αναφέρουν, να σε θυμούνται; Όλα γίνονται τελικά για την υστεροφημία. Ακόμα και η ιστορία, πάντα αυτή που μαθαίνουμε από την πλευρά των νικητών, παρουσιάζει τους ήρωες σαν αγαθούς ανθρώπους. Σίγουρα δεν ήταν! Φονιάδες, μοιχοί, βιαστές, δολοφόνοι. Πιο πολύ έφερναν στο δωδεκάθεο με τις αδυναμίες τους, παρά σε βιβλικές μορφές. Πρέπει να ωραιοποιείται όμως το καλό, γιατί διαφορετικά δε θα έλξει κανέναν.

Και προσγειωνόμαστε απότομα στο σήμερα. Στο ψέμα που μας ανάθρεψε, πως ένας σωστός και άψογος επαγγελματίας, οδηγός, καλλιτέχνης, πωλητής, επιβάλλεται να είναι και καλός άνθρωπος. Αμ δε, συνήθως είναι ασύμβατα, είναι κόντρα ρόλος. Δυστυχώς δε θα έπρεπε, αλλά φαντάζει όραμα για έναν ιδεατό κόσμο που αφθονεί σε αυτοκριτική και ηθική. Κανείς δεν έχει όλο το πακέτο! Πολλούς από μας, έλκει ο ρόλος του θύτη. Παίξε όμως μια φορά του θύματος και θα γκρεμιστούν τα μέσα σου, για να τα ξανακτίσεις σωστά.  Όλοι υποχωρούν, όλοι ζαλίζονται από την εξουσία, όλοι τυφλώνονται απ΄τους προβολείς, θεατές και κοινό στην παράσταση που αποκαλείται ζωή. Στο στίβο της φαίνεται η αξία, τι κουβαλά ο καθένας μέσα του, τι έχει επιλέξει να αφήσει προίκα πίσω του. Τι επιθυμεί να «δει» πάνω από τον τάφο του… να τον φτύνουν ή να οδύρονται πραγματικά. Να νιώθουν το βάρος της απώλειας ή την ελαφρότητα της ανακούφισης;

Όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, μόνο το ύστερα μετρά. Είναι αδιανόητο να διάγεις τον βίο σου ώστε να αποκτήσεις αληθινή αξία μετά θάνατο. Και όμως αυτό κάνεις, κάθε λεπτό της ζωής σου. Κυριολεκτικά ή με την γενικότερη έννοια της απόσυρσης από τα εγκόσμια. Ακόμα κι η επιλογή της τεκνοποίησης, αυτόν τον εγωισμό που παλεύουμε να κρύψουμε δείχνει. Η ψευδαίσθηση πως αφήνεις λίγο από σένα, απ’ τα γονίδιά σου πίσω. Αξίζει όμως αυτό το κάτι, ξορκίζει το κακό;