Thebluez

Όχι, δυστυχώς δεν έχω σπίτι στο χωριό, δυστυχώς δεν μεγάλωσα στην ανεμελιά του χωριού και του «τίνος είσαι εσύ;», παρόλα αυτά προλάβαμε να ζήσουμε σε γειτονιές όμορφες, απόκεντρο Αθήνας που πολύ θύμιζαν χωριό. Προλάβαμε χωματόδρομους, λίγα αυτοκίνητα και γειτόνισσες που δεν είχαν τηλέφωνο και έδιναν το δικό μας. Με μια φωνή, φώναζε η μητέρα από το παράθυρο «Νιαααααα έχεις τηλέφωνο», άφηνε η Νία το μαγείρεμα, έτρεχε με την ποδιά να μιλήσει στο τηλέφωνο με την μάνα της από το Χαλκούτσι, στρογγυλοκαθόταν στην κουζίνα, έπιναν και έναν καφεδάκι με την μητέρα, έτρεχε μετά να μαγειρέψει πριν επιστρέψει ο άνδρας της και δεν έχει φαγητό. «Κυρά Μαρία φεύγω, έχω ανοίξει τα γεμιστά και περιμένουν στο ταψί, να προλάβω να πάω για ψήσιμο στο φούρνο». Όχι πως δεν είχαμε φούρνους στα σπίτια μας, αλλά στον φούρνο της γειτονιάς πήγαιναν όλες οι νοικοκυρές τα γεμιστά και τα ψητά τους να γίνουν νόστιμα, να ψηθούν καλά, ήταν ένα από τα μυστικά του επιτυχημένου σπιτικού φαγητού.

Η γειτονιά που έμενα, νομίζω δεν είχε μεγάλες διαφορές από το χωριό, πλην του τοπίου που φαντάζομαι στα χωριά θα είναι μακράν καλύτερο. Τα καλοκαίρια ήταν η εποχή μας, παίζαμε μέχρι τις δέκα το βράδυ, σωστά αλάνια με ποδήλατα, χωμένοι στις σκόνες και τα χώματα, τηλεόραση βλέπαμε λίγο, δεν μας πολύ ένοιαζε, το παιχνίδι ήταν ο στόχος. Η ανεμελιά μας, ξεκινούσε με τις πρώτες αμυγδαλιές και τις πρώτες μυρωδιές της άνοιξης. Τότε που βγάζαμε τα φούτερ και μέναμε με το κοντομάνικο, ακόμα και αν μύξες έτρεχαν από την μύτη μας. Τότε που πλησίαζε η πρωτομαγιά.

Η πρωτομαγιά ήταν ορόσημο στην γειτονιά μας, πως έρχεται το πανηγύρι σε γειτονικό δήμο, έθιμο που έχει κρατήσει μέχρι τις ημέρες μας. Το συγκεκριμένο πανηγύρι ενώνει σε μια ευθεία, με οτιδήποτε λαχταρά η ψυχή σου, τρεις δήμους. Μια ευθεία με λογής πλανόδιους μικροπωλητές, που πουλούν από λουλούδια, μέχρι μικρά έπιπλα. Καντινιέρηδες διάσπαρτοι με «βρώμικο», καφετέριες, μπυραρίες, φαγάδικα παντού, συμβάλουν στην χαρά της κατανάλωσης και εσύ ευτυχισμένος και λίγο ζαλισμένος από την πληθώρα των λαών που σε περιστοιχίζουν, να ζεις την ατμόσφαιρα του μεγάλου παζαριού. Οι δυο κεντρικές πλατείες των δήμων, φιλοξενούν μουσικά δρώμενα, δωρεάν προς το κοινό. Όταν κάτι θέλαμε σαν παιδιά, οι γονείς έλεγαν «Περιμένετε μέχρι το πανηγύρι και θα δούμε», διότι τότε το πανηγύρι ήταν όντως φθηνό, μπορούσες να αγοράσεις μικροπράγματα, πορτοφολάκια, τσαντάκια, παιχνίδια, μπρελόκ, τρυκ, καραμούζες, μπάλες, ξύλινα κουρδιστά και άλλα τόσα πολλά, ήταν πραγματικά ευκαιρίες αυτά που έβρισκες. Μα περισσότερο θαρρώ, ήταν η προσμονή, η χαρά του ξεποδαριάσματος και της γιορτής και η γραμμή των γονιών από το σπίτι «πρώτα θα δούμε και μετά θα αγοράσουμε, ένα ο καθένας και φθηνό».

Μεγαλώνοντας, έφηβοι πια, οι κοριτσοπαρέες περπατούσαμε χαζεύοντας μόνες και μετά συναντούσαμε τους υπολοίπους, διότι υπήρχε ένας σκοπός σοβαρός. Και τι πιο σοβαρό από τα… βρακιά! Αν δεν αγόραζες βρακί, τριτοτέταρτο από το πανηγύρι, δεν ένιωθες τον παλμό του πανηγυριού, δεν ήσουν άξια πανηγυριού! Τιγρέ, ζεμπρέ, άφαντο, με πέρλες, με κορδόνια, με φουντίτσες, ό,τι μας έκανε και ξελιγωνόμασταν στα γέλια, το αγοράζαμε για το καλό, σαν έναν τιμητικό χαιρετισμό, ήρθε επιτέλους η άνοιξη, η εποχή της ανεμελιάς! Όσο πιο «τελευταίο» το βρακί, τόσο πιο ξεκαρδιστικό το αποτέλεσμα! Βρακιά και λουλούδια, πλήθος από πλανόδιους με λουλούδια, τουλίπες, γαρύφαλλα, γαρδένιες, καμέλιες, μαργαρίτες, τόσα χρώματα, τόσες μυρωδιές, τόσες αναμνήσεις και η βραδιά έκλεινε με συναυλία, με αγαπημένο τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδά «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για εμένα, χωρίς εμένα»…

Μεγαλύτερη πλέον, μεταλαμπάδευσα την ιδέα του πανηγυριού στο παιδί μου, έφηβος και αυτός, πάει στο πανηγύρι με την παρέα του. Την χαρά των βρακιών την χαίρομαι με τις τωρινές φίλες μου πλέον, αφού πρώτα ξεποδαριάσουμε τους άνδρες μας και μας πουν «καλά, εμείς πάμε να πιούμε ένα καφέ, όταν τελειώσατε πάρτε μας τηλέφωνο να σας πούμε πού έχουμε κάτσει».