Το μικρό μπαράκι δονούνταν απ’ τους εκκωφαντικούς ήχους της ροκ. Δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο, αλλά είχε αρκετό κόσμο ώστε να θεωρείται ότι η ροκ μπάντα που έπαιζε στην αυτοσχέδια πίστα είχε επιτυχία εκείνο το βράδυ. Ο τραγουδιστής ήταν αρκετά καλός και ξεσήκωνε τον κόσμο. Ο κιθαρίστας τα έδινε όλα και ο ντράμερ στα κενά μεταξύ…

Ξύπνησε ιδρωμένη. Τα σεντόνια ένα κουβάρι στα πόδια της. Πάλι το ίδιο όνειρο. Κάθε βράδυ, ένα μήνα τώρα. Κάθε βράδυ ερχόταν στο ύπνο της. Λες κι είχαν ραντεβού. «Ραντεβού;» κάγχασε μέσα της. «Σύνελθε Τέρψη!». Σηκώθηκε με κόπο απ’ το κρεβάτι.  Την πονούσαν οι αρθρώσεις της. Υγρασία θα έχει πάλι σήμερα σκέφτηκε. Πήγε στο μπάνιο. Γδύθηκε…

Το σπίτι έμοιαζε σχεδόν απειλητικό, έτσι όπως το έβλεπες απ’ τη μεριά της θάλασσας. Είμαι εδώ ή μάλλον είμαστε εδώ μετά από 18 χρόνια. Παρά τα έντονα σημάδια της φθοράς, το σπίτι παραμένει περήφανο έτσι όπως στέκεται στον ψηλό βράχο. Από κάτω μια μικρή παραλία. Αυτή που μας φιλοξενούσε όλα σχεδόν τα παιδικά και εφηβικά…

Με λένε Ραούλ Γκονζάλες. Ναι, καλά ακούσατε, έχω πλήρες ονοματεπώνυμο. Όχι σαν κάτι άλλους εκπροσώπους του είδους μου, που έχουν κάτι γελοία ονόματα, όπως Ρούντυ, Μαξ, Ρόκυ, Πίκο κι άλλες αηδίες. Όχι, εμένα η θετή μου οικογένεια μου έδωσε ένα όνομα όπως αρμόζει στη καταγωγή μου. Κι όλα αυτά γιατί είμαι από βασιλική γενιά. Μάλιστα.…

Προσπάθησα πολύ. Ίδρωσα κιόλας κι αυτό έκανε τα πράγματα δυσκολότερα. Έριξα μια απεγνωσμένη ματιά στην  Αλίσια δίπλα μου. Εκείνη μου χαμογελούσε  με το ίδιο παγωμένο χαμόγελο όπως πάντα. Τι ανάγκη έχει αυτή; Αυτή το φοράει το γαμημένο τζιν. Μισοξεκούμπωτο. Κι από πάνω το λευκό αντρικό πουκάμισο. Αυτό τελείως ξεκούμπωτο. Κι από μέσα τίποτα. Ίσα που…