Ναι, κοίτα, δε με λες και καλλλλλά αυτές τις μέρες. Κάτι η ζέστη, κάτι το Looooong Lasting Duracell τριαμισάχρονο σπλάχνο με το απενεργοποιημένο off button, τις 12345 ερωτήσεις ανά νανοδευτερόλεπτο και το ενσωματωμένο εργοστασιακό τραμπολίνο στις πατούσες, το οποίο τραγουδά – ΕΛΕΟΣ – “Despacito, pasito a pasito oooohhh yeahhh” (και φυσικά στο κολλάει – ΔΙΠΛΟ…

2013. Η τελευταία χρονιά που πήρα άδεια για να κάνω διακοπές τον Αύγουστο, όταν ακόμα ζούσα και εργαζόμουν στην Αθήνα. Μέχρι τότε αυτόν το μήνα τον είχα συνδέσει κλασικά με το «Πωωωωωω τι Παράδεισος φίλε η Αθήνα τον Αύγουστο!», «Πωωωωωωω ρε φίλε θέσεις πάρκινγκ τον Αύγουστο!», «πίστεψέ το, ένα τέταρτο Καλλιθέα Μαραθώνας φίλος ανήμερα της…

Θέλω να σου πω τον πόνο μου, τον καλοκαιρινό. Άλλα ξεκίνησα να γράφω, αλλά μετά το χθεσινοβραδινό, έχω ανάγκη να μοιραστώ το βαθύ σκοτεινό μου μίσος. Είμαι παιδί του καλοκαιριού, γεννημένη ντάλα Ιούλη, γενέθλια, τούρτες, δώρα, χάπι μπέρθντεϊ του μι, μένω σε νησί, θάλασσα, μαύρισμα, beach parties, ποτά, όλη μέρα έξω, αλητεία, παγωτά, yeah yeah…

(Το κείμενο που ακολουθεί αφορά κυρίως γυναίκες με πρόβλημα τριχοφυΐας, επαγγελματίες του χώρου της αποτρίχωσης, μοντέλα, αθλητές, καλλιτέχνες, λυκάνθρωπους, τρέντηδες και φυσικά οποιονδήποτε ασχολείται με τρίχες. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας.) Όλα ξεκινάνε κάπου στο Δημοτικό. Τότε που τα κοριτσάκια αρχίζουν σιγά σιγά να γυναικίζουν και να ενδιαφέρονται για την εμφάνισή τους. Κάπου λοιπόν εκεί,…