Η Κλάραμπελ Φον Τρίχεν, απολάμβανε το απογευματινό της λεμοντσέλο. Καθόταν στον κήπο της έπαυλής της με ένα μόνιμο χαμόγελο κολλημένο στο τσιτωμένο από τα αμέτρητα μπότοξ πρόσωπό της.«Επιτέλουθ, επιτέλουθ!» φώναξε. « Τα κακάρωθε η γριά καρακάκθα. Άργηθε, αλλά χαλάλι!». Ήπιε άλλη μια γουλιά λεμοντσέλο. Κοίταξε απαξιωτικά την ετοιμόρροπη έπαυλη. Η δεξιά πλευρά κόντευε να γκρεμιστεί…

Η Νεφέλη δε μπορούσε ν’ ανασάνει. Αισθανόταν το νυφικό να την πνίγει. Έβλεπε τον εαυτό της στον καθρέφτη και ήθελε να κλάψει. Οι φωνές γύρω της την τρέλαιναν. Όλη η οικογένεια, θείες, ξαδέρφες, μαζεμένες στο σαλόνι του σπιτιού της. Ξανακοίταξε το νυφικό από πάνω μέχρι κάτω.“Είναι δυνατόν να φοράω αυτή την αηδία;”Ήταν εξώπλατο, μακρύ, κάτασπρο,…

Έβγαλε τις μπότες και τα ρούχα του. Τα τοποθέτησε στην Ειδική Συσκευή Απολύμανσης στο μπάνιο του. Ένα από τα πλεονεκτήματα του να είσαι Μπάτσος. Απολυμαίνεις τα ρούχα μόνος σου. Με την ευγενική χορηγία της Αστυνομικής Διεύθυνσης. Έκανε ένα ντους με καυτό νερό. Πήρε μια μπύρα από το ψυγείο και κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο.…

Η Σούζαν δεν είχε καταλάβει ποτέ για πoιο λόγο η γιαγιά αποφάσισε να μείνει στον οίκο ευγηρίας μετά το θάνατο του παππού. Δεν ήταν άσχημα βέβαια. Μέσα στο δάσος, μακριά από καυσαέρια και φασαρία, κανονικό ησυχαστήριο, με όλες τις ανέσεις.“Δε θέλω να είμαι βάρος σε κανέναν. Εκεί θα έχω και παρέα”, τους είχε πει τότε.…