«Κάτσε, χριστιανή μου μισό λεπτό! Κάτσε! Θα τα πάρω στα χέρια τα πλευρά! Τι σε έπιασε πρωί πρωί;» Δεν της έδωσα καμία σημασία. Ήπια μια γουλιά από τον παγωμένο, πλέον, καφέ φίλτρου που είχα στην κούπα μου, έσφιξα λίγο περισσότερο τον κότσο στο κεφάλι μου, σκούπισα τον ιδρώτα που έτρεχε στο μέτωπό μου και συνέχισα…

«Για χαλάρωσε λίγο! Αυτό που σου συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό!» «Πώς να χαλαρώσω; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω μας;» «Ένα πράγμα θα σου πω και θα το κλείσω. Το θέμα δεν είναι τί γίνεται γύρω μας, αλλά τί γίνεται μέσα μας!» Τουτ, τουτ, τουτ… Μέσα μας! Αυτές οι δύο λέξεις ήχησαν στα αυτιά της σαν…

“Δε θα μπορέσεις ποτέ να με καταλάβεις!”.Αυτές οι επτά λέξεις, για ακόμη μια φορά τρύπησαν την καρδιά της σαν σφαίρες. Επτά σημάδια που αιμορραγούσαν, όσα και τα χρόνια που ήταν δίπλα του. Αυτή τη φορά δε θα έκανε τίποτα για να κλείσει τις πληγές. Δεν είχε άλλο τρόπο. Όσες φορές και αν τις μπάλωσε, πάντα…

«Δεν θέλω να φύγεις! Νομίζω πως αυτοί οι μήνες θα μου φανούν αιώνας…» Ο Παύλος της έπιασε το χέρι και τη φίλησε απαλά στο κεφάλι. Ήταν καθισμένοι στο αγαπημένο τους παγκάκι για ώρες κι όσες ώρες την είχε αγκαλιά, τόσες ώρες εκείνη έκλαιγε. Της σκούπιζε τα δάκρυα, την φιλούσε στο μέτωπο και με όση αυτοκυριαρχία…

«Μαργαρίτα, τρέχα! Θα μας πιάσουν και αν μας πιάσουν, θα κερδίσουν!»«Δε θα μας κερδίσουν, Δημήτρη! Το δέντρο είναι δικό μας!». Ο ήχος από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας δεν τον τάραξε. Συνέχισε να κοιτάζει προσηλωμένος την κορνίζα που κρατούσε στα χέρια του. «Τα καταφέραμε! Κερδίσαμε! Κερδίσαμε, Μαργαρίτα! Το δέντρο είναι δικό μας!»«Μόνο δικό μας! Κανένας και…

«Είναι στιγμές που θέλω να παγώσει ο χρόνος και αυτό που ζω να κρατήσει για λίγο ακόμα!», είπε η Κάτια και κούρνιασε περισσότερο στην αγκαλιά του. Έκλεισε τα μάτια και άφησε τη μυρωδιά απ’ το γυμνό δέρμα του να καλύψει κάθε κύτταρό της. Μέσα σ’ αυτή την αγκαλιά, άφησε τον νου της ελεύθερο να τρέξει…