“Χρειάζεστε κάτι άλλο κυρία Γωγώ;” ακούστηκε η ευγενική φωνή της κοπέλας και μεμιάς την επανέφερε από τον μικρόκοσμο στον οποίο είχε βυθιστεί. “Όχι, όχι, κοπέλα μου, καλά είμαι, ευχαριστώ! Τι οφείλω;”, αποκρίθηκε βιαστικά η κυρά Γωγώ. “38,60€” “Αμέσως, αμέσως!” Την είχαν μάθει πια την κυρά Γωγώ. Γύρω στα 60, καλοστεκούμενη, με χαρακτηριστικό ταχύ και κοφτό…

Ο Ρόουαν ήταν πάντοτε ανταγωνιστικός. Ήθελε να βγαίνει πρώτος σε όλα, του άρεσε να καυχιέται για τα κατορθώματά του. Θα ήταν αυτός που θα έτρωγε πιο γρήγορα, θα ήταν ο πιο δυνατός, θα ήταν αυτός που θα πετούσε πιο ψηλά από τους άλλους! Ή θα ήταν πρώτος ή τίποτα. Του άρεσε να ζει ριψοκίνδυνα. Μόνο…

Καθώς περνούσε ανάμεσα από τον κόσμο, μπορούσε κανείς να δει τα πρόσωπά τους να μορφάζουν από δυσαρέσκεια. Δεν ήθελε και πολύ. Η ατημέλητη εμφάνισή της, τα άλουστα μαλλιά της, με ένα κοκκαλάκι κολλημένο σε μία τζίβα, τα γεμάτα λεκέδες ρούχα της… Τα παπούτσια της, που ήταν τόσο ξένα πάνω της – πρόδιδαν πως δεν ήταν…

Θα έλεγε κανείς ότι είχα κάπως δύσκολο ξεκίνημα σε τούτη τη ζωή. Λίγο τ’ ότι έχασα τον πατέρα μου μικρή; Λίγο η φτώχεια που χτύπησε την πόρτα μας μετά τον θάνατό του; Λίγο τ’ ότι ήμουν φιλάσθενη απ’ τα γεννοφάσκια μου; Λίγο απ’ όλα, συν το γεγονός πως ήμουν κορίτσι. Χάδι από το χέρι της…