Προηγούμενο μέρος Καθισμένη στην μπαμπού πολυθρόνα της σιγοέπινε τον καφέ της, απολαμβάνοντας την ησυχία που την διέκοπταν τα τιτιβίσματα των πουλιών. Μπροστά της ο υπολογιστής. Είδε την ειδοποίηση στα μέιλ της αλλά δίσταζε να τα ανοίξει. Αναστέναξε και κοίταξε γύρω της. Ήταν στο σπίτι της επιτέλους. Μετά από τόσα χρόνια. Στο χωριό της. Στην Ελλάδα.…

Εδώ θα βρείτε το δεύτερο μέρος    Καλοκαίρι του 1919 και το αρχοντικό των Βελλίνηδων γιόρταζε.  Ήδη απ’ τον Μάιο είχαν αποβιβαστεί τα ελληνικά στρατεύματα στη Σμύρνη  με δύο υπερωκεάνια και 12 επιβατηγά πλοία. Την νηοπομπή συνόδευαν πλοία του πολεμικού ναυτικού καθώς και τέσσερα βρετανικά αντιτορπιλικά. Η εμπιστοσύνη στη συμμαχία έχει εδραιωθεί και το όραμα…

Το πρώτο μέρος    Ξεκλείδωσε την πόρτα του διαμερίσματός της κάνοντας ταχυδακτυλουργικά αφού κρατούσε στα χέρια δύο μεγάλες χαρτοσακούλες με τρόφιμα  και συγχρόνως ακροβατούσε στις ψηλοτάκουνες γόβες της. Τα κατάφερε όμως. Κι αυτό όπως και πολλά άλλα. Μπήκε στο σκοτεινό διαμέρισμα κι ανατρίχιασε απ’ το κρύο. Εδώ μέσα έκανε πιο πολύ κρύο απ’ ότι έξω. …

Εδώ θα βρείτε το πρώτο μέρος    O Κωνσταντής πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι τρομαγμένος. Είχε επιστρέψει περασμένα μεσάνυχτα απ’ το ταξίδι του κι έπεσε να κοιμηθεί εξουθενωμένος, αλλά τώρα οι φωνές τον έβγαλαν απ’ το λήθαργό του. Φωνές και κλάματα. Βρισιές, κατάρες αλλά και κλαψουρίσματα. Κατάλαβε αμέσως τι συνέβαινε και έτρεξε στην αυλή, βάζοντας όπως-όπως…

Ήταν και οι τρείς σκυμμένες στα εργόχειρά τους, αφοσιωμένες και δεν μιλούσαν. Άλλα απογεύματα  δεν έκλειναν τα στόματά τους, ειδικά οι μικρές που χαχάνιζαν και σχολίαζαν όλους και όλα. Πολλές φορές η Ερατώ αναγκαζόταν να τις βάλει σε τάξη, δίνοντάς τους συμβουλές για σωστή συμπεριφορά. Αλλά απόψε… άκρα του τάφου σιωπή, που την έκοβε μόνο…

Σκοτάδι κι εγώ ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Το μόνο φως, έρχεται απ’ τα κατακόκκινα ψηφία του ρολογιού στο κομοδίνο.  Δυο σπίθες φωτιάς που σκίζουν το σκοτάδι. Ίσα – ίσα για να αναγνωρίζω ότι όλα γύρω μου είναι ίδια. Όμως εγώ δεν είμαι ίδια. Όχι απόψε, όχι από απόψε, όχι, όχι πια. Και δεν ξέρω αν θα…

Οι κόμποι στα χέρια της είχαν ασπρίσει. Κρατούσε το βιβλίο σαν σανίδα σωτηρίας. Ανάθεμα κι αν είχε διαβάσει τρεις λέξεις στη σειρά. Γύρω της κόσμος πολύς. Άλλοι πήγαιναν άλλοι έρχονταν, άλλοι μίλαγαν, άλλοι γέλαγαν, άλλοι απλά περίμεναν, όπως αυτή. Συχνά πυκνά η τυποποιημένη γυναικεία φωνή ανακοίνωνε αφίξεις και αναχωρήσεις ή κάποιο όνομα ξεχασμένο στα μαγαζιά…