Ο Άλαν κατέβαινε τις κυλιόμενες σκάλες του εμπορικού κέντρου. Τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια αναβόσβηναν ρυθμικά γύρω του. Μεγάλα, χρυσά αστέρια κρέμονταν από την οροφή και λαμπύριζαν. Ξεφύσησε. Μια παρέα νεαρών τον προσπέρασε γελώντας και κατέβηκαν τρέχοντας. Κοίταξε γύρω του. Η κοπέλα πίσω από τον πάγκο των ζαχαρωτών του χαμογέλασε. Του φάνηκε πως τα αυτιά της ήταν…

«Μπορώ να έχω και δεύτερη μερίδα παρακαλώ;» ρώτησε το μικρό αγόρι. Ο χώρος γύρω του ήταν σκοτεινός, ομιχλώδης, το πρόσωπό του θολό, τα χαρακτηριστικά του δεν ξεχώριζαν. Και η φωνή του… η φωνή του έφτανε μακρινή, λες και ακουγόταν μέσα σε ένα τούνελ. Το μόνο που φαινόταν ξεκάθαρα, ήταν τα μάτια του﮲ δυο καταγάλανα μάτια,…

Πυκνά σύννεφα είχαν καλύψει τον φθινοπωρινό ουρανό. Η πόλη έμοιαζε σαν να είχε γίνει  γκρίζα, ακριβώς όπως το χρώμα των ματιών του άντρα με τη μακριά, μπεζ καμπαρτίνα και το καπέλο, που περπατούσε σκυφτός στον έρημο δρόμο. Κατέβηκε στη στοά του μετρό. Κοντοστάθηκε μπροστά σε έναν πλανόδιο τραγουδιστή κι έριξε ένα κέρμα στη θήκη της…

Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά και το σκοτάδι είχε σκεπάσει από νωρίς την πόλη. Ο Μάρτιν έχωσε τα χέρια στις τσέπες και κατέβηκε στο σταθμό του μετρό. Μόλις μπήκε στην ασυνήθιστα σκοτεινή αίθουσα, η φασαρία των δρόμων έμεινε πίσω του. Ένα κύμα ψύχους τον τύλιξε. Ένιωσε την υγρασία να διαπερνάει τα ρούχα του…