-Μαρίτσα Καρά-

Άκουα Τοφάνα

Έτρεμε από συγκίνηση η Άρτεμις. Στα χέρια της κράταγε το ημερολόγιο της αγαπημένης της γιαγιάς! Χωρίς να έχουν συγγένεια αίματος, έτσι την αποκαλούσε. Όταν την γνώρισε πριν δεκαπέντε χρόνια, έγινε ο φωτεινός οδηγός της, σαν το όνομά της, κυρά-Φανώ! Την είχε ακουστά, νύφες είχαν έρθει και οι δυο στο χωριό, την έβλεπε πού και πού,…
Διαβάστε περισσότερα: Άκουα Τοφάνα
Ο θείος μου, ο Νίκος

Πάντα ήθελα να γράψω για το… σόι μου. Μεγάλο, αλλά σχεδόν άγνωστο για μένα. Όχι γιατί υπήρχαν μίση και πάθη, αλλά λόγω διαφορά ηλικίας. Έξι αδέλφια η μάνα μου. Τα τρία πρώτα από την ίδια μάνα, τα επόμενα τρία από τη δεύτερη γυναίκα, την μητριά, που έκανε τη ζωή μαρτύριο στα ορφανά μητρός, ανάμεσά τους…
Διαβάστε περισσότερα: Ο θείος μου, ο Νίκος
Μάνα μου, μάνα σου!

Πάντα υπάρχουν δυο λογιών μανάδες. Η δικιά σου και του αλλουνού! Εννοείται η μάνα σου είναι το μέτρο σύγκρισης. Είτε την γνώρισες είτε όχι! Στην πρώτη περίπτωση σε ζυμώνει γλυκά η παρουσία της. Φουσκώνεις από αγάπη και μοσχοβολάς σαν τσουρέκι που μόλις βρήκε απ’ τον φούρνο! Στη δεύτερη σε σμιλεύει άγρια η απουσία της. Σκληραίνεις,…
Διαβάστε περισσότερα: Μάνα μου, μάνα σου!
Εβελίνα λεν και κλαιν!

Η Εβελίνα είναι η καλύτερη στη δουλειά της. Αν και η πρόσληψή της έγινε με σύμβαση ορισμένου χρόνου, μέσα στις πρώτες δεκαπέντε μέρες, έμαθε όσα κάποιοι σε έναν ολόκληρο χρόνο. Πανέξυπνη και μεθοδική, διπλοτσέκαρε πάντα το αποτέλεσμα ώστε να είναι σχεδόν αλάθητη. Ειδικά ένα Σαββατοκύριακο που χρειάστηκε να μπουν οι μισθωτοί για να μην κρεμάσει…
Διαβάστε περισσότερα: Εβελίνα λεν και κλαιν!
Η τύχη του Οδυσσέα!

Μόνος. Τώρα πια ήταν μοναχός του, ο Οδυσσέας. Η τελευταία γυναικεία συντροφιά του, ήταν η μάνα του. Μόλις την αποχαιρέτησε και αυτήν, με ένα σπαρακτικό φιλί στο στολισμένο φέρετρο. Και έπρεπε να γυρίσει στο πατρικό του, που παντού υπήρχε η μυρωδιά της, τα ρούχα της, το υπνοδωμάτιό της και να μείνει μέσα, κενός και ορφανός…
Διαβάστε περισσότερα: Η τύχη του Οδυσσέα!
Ονειρέψου Κυριάκο!

-Κυριάκο, από εδώ οι δύο καινούργιες και ωραίες, η Λένα και η Μυρτώ. -Χάρηκα πολύ πολύ. Ελάτε, ελάτε κορίτσια να κάτσετε εδώ και σας πω τι έπαθα εκεί που κολυμπούσα αμέριμνος στα άπατα χθες το πρωί… Πάντα πάω πολύ μέσα στο πέλαγος, είναι πιο ήσυχα, δεν ακούγεται καμία φωνή απ’ τους λουόμενους, αλλά μόνο η…
Διαβάστε περισσότερα: Ονειρέψου Κυριάκο!
Πόσες φορές έχεις φοβηθεί;

Πόσες φορές έχεις πραγματικά πεταχτεί επάνω στην ενήλικη ζωή σου; Πόσες φορές έχεις τρομάξει τόσο, που νιώθεις την καρδιά σου να θέλει να φύγει από το στήθος σου, να πάει κάπου πιο ήρεμα να κάνει τη ζωή της; Δεν μιλάω για απλή ανατριχίλα όπως σκόνταψες σε μια κατσαρίδα -από αυτές που φοράνε την παντόφλα νούμερο…
Διαβάστε περισσότερα: Πόσες φορές έχεις φοβηθεί;
Όλα θα φτιάξουν μάνα!

Το ταξίδι τους στην Πράγα, τέλη Φλεβάρη του 2020! Αυτό αναπολούσε η Σοφία, τις ελάχιστες στιγμές που κατάφερνε να ηρεμήσει στην κουνιστή της πολυθρόνα. Τότε δεν ήξεραν πως μαζί με τα χειροποίητα κρύσταλλα Moser, κουβαλούσαν στις βαλίτσες τους τις τελευταίες χαρούμενες μέρες τους μονιασμένοι, σαν οικογένεια. Αυτή, ο Τάσης και ο Πετράκης τους. Θυμόταν πόσο…
Διαβάστε περισσότερα: Όλα θα φτιάξουν μάνα!
Στην υγειά της αξέχαστης!

Μύρισε άνοιξη! Μαζί με την πρωινή υγρασία, χώθηκε αυθάδικα στην αρχαιοελληνική μου μυτούλα. Μία και μοναδική κουτσουπιά στέκει στην άκρη της πεζούλας, κοντούλα μα τόσο τσαχπίνα, στολισμένη στα ροζ! Με μέθυσε η γλυκιά οσμή της και αποφάσισα να μην παίρνω το αμάξι για δουλειά. Αντ΄ αυτού να περπατώ ως την κεντρική λεωφόρο και να πηγαινοέρχομαι…
Διαβάστε περισσότερα: Στην υγειά της αξέχαστης!