Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της κι πέταξε τα κλειδιά της στον καναπέ. Έβγαλε τις γόβες της κι αναστέναξε ανακουφισμένη. Έβγαλε το σακάκι και το πουκάμισό της, ξεκούμπωσε την φούστα της, την άφησε να πέσει στο πάτωμα κι έπιασε τα μαλλιά της σ’ έναν πρόχειρο κότσο. “Τι μέρα κι αυτή!” μονολόγησε. Κοίταξε το στρόγγυλο…

Έπιασε το αδύναμο, γερασμένο χέρι της και το φίλησε στοργικά. “Πόσο σ’ αγαπάω!” της ψιθύρισε όπως την κοιτούσε να κοιμάται γαλήνια. Χάιδεψε με το βλέμμα της κάθε σπιθαμή του προσώπου της, κάθε καμπύλη, κάθε κοιλότητα, κάθε ρυτίδα, κάθε σημάδι. Άγγιξε απαλά το μέτωπό της και ασυναίσθητα της ξέφυγε ένας αναστεναγμός. Το τέλος ήταν κοντά. Το…

-Πού στο καλό έχεις βάλει το άσπρο μου πουκάμισο; -Μη μου φωνάζεις εμένα! Σου είπα ότι το έκανα ξεσκονόπανο! -Ξεσκονόπανο το καλό μου το πουκάμισο; -Ποιο καλό; Που το φορούσες κι ήσουν σαν τον πιγκουίνο τρομάρα σου! -Πάλι να με διαολίσεις θες, αλλά δεν θα σου περάσει! Δεν θα μου χαλάσεις εμένα τη μέρα! -Εσύ…

Εκείνος μόνος. Μοναχικός, λιγομίλητος και ονειροπόλος. Εργασιομανής κι επίμονος. Με στόχους και όνειρα. Με πολλούς γνωστούς, ελάχιστους φίλους. Τα βράδια που δεν δούλευε, τα περνούσε στο σπίτι, βλέποντας ταινίες μέχρι τα ξημερώματα. Αποζητούσε την ηρεμία του. Εκείνη παντρεμένη. Κοινωνική, έξυπνη και συγκροτημένη. Εργασιομανής κι επίμονη. Με στόχους και όνειρα. Με πολλούς φίλους κι ακόμη περισσότερους…