Ανυπότακτη! Αυτό ήταν, ανυπότακτη με περίσσιο θράσος! Αυτόν τον χαρακτηρισμό φώναξε ο εργοδότης της λίγα λεπτά πριν. Όχι, δεν είχε μετανιώσει που πήρε την τσάντα της και έφυγε, άλλωστε δεν είχε κανένα δικαίωμα να της επιτεθεί λεκτικά, σκεφτόταν περπατώντας στο ψιλόβροχο. Πληκτικά, απέραντα πληκτικά περνούσαν οι ώρες στην δουλειά, ήταν διεκπεραιωτική και αρκετές φορές εξυπηρετούσε…

Σε κανέναν σωτήρα δεν πίστευε! Κανένας δεν μπορούσε να την τραβήξει από αυτό που ονόμαζε ζωή. Πόσες φορές είχε προσπαθήσει ν ’αλλάξει την ψυχολογία της, να δει τα πράγματα από τη θετική πλευρά, όπως την συμβούλευαν οι πολλοί. Και αυτό το υποκριτικό χαμόγελο πόσα «άντε και γ….» είχε κρύψει. Πόσα «δεν θέλω» υπήρχαν σε αυτά…

Έβλεπε ξανά και ξανά τις ίδιες φωτογραφίες στο κινητό του, τις μεγέθυνε να δει το πρόσωπο, το σώμα, να «πιάσει» εκφράσεις που θα τον βοηθούσαν να καταλάβει τι παραπάνω είχε αυτός από εκείνον… Τι του βρήκε και πήγε μαζί του, τι της έλειψε, τι δεν έδωσε, τι γαμώ, τι; Αγανακτισμένος πέταξε το κινητό με θυμό…

Τι και αν δεν τα γέννησε; Τα μεγάλωσε και ήταν το ίδιο. Μπορεί να μην ήταν παιδιά της κοιλιάς, αλλά της καρδιάς και αυτή η σχέση ήταν δυνατότερη από την φύση. Τα μεγάλωσε με στοργή και αγάπη, τους δίδαξε να αγαπούν και να δίνονται, το ίδιο και ο άντρας της. Ο Λάμπρος και ο Θεόφιλος…

Βιαστικό το τσιγάρο του, το ρούφηξε μονομιάς, πετώντας την γόπα με απέχθεια στον βρεγμένο δρόμο. Έκανε νεύμα σε ένα ταξί που για καλή του τύχη περνούσε εκείνη την ώρα από τον κεντρικό. Μπήκε σέρνοντας το σώμα του με βλέμμα αδειανό, ψελλίζοντας τον προορισμό, «Βικτώρια» και αμέσως γύρισε στο παράθυρο, υπονοώντας πως δεν ήθελε καμία κουβέντα,…

Βάδιζε γρήγορα, κρατώντας την τσάντα σφιχτά πάνω της, προσπαθώντας να μην δείχνει αγχωμένη. Η τσάντα είχε χρήματα, αρκετά χρήματα, τις οικονομίες μιας ζωής, μιας στερημένης ζωής, μιας ζωής μετρημένης, μιας ζωής με πολλή δουλειά και κόπο. Μιας ζωής φτερό στον άνεμο, χωρίς στόχο και όραμα. Πήγαινε στην τράπεζα να κάνει κατάθεση, όπως της είχε επιβάλλει…

Έσφιξε την ρόμπα πάνω της καθώς τον παρατηρούσε που ντυνόταν. Κάθισε στο μπουντουάρ και άναψε τσιγάρο. Από τον καθρέπτη έβλεπε τον Παντελή να κουμπώνει το παντελόνι του. Δίπλα το σιδερένιο ντιβάνι ανάκατο να μαρτυρά την αποστολή του, φτερά και καπέλα ολόγυρα και ένα βοηθητικό παραβάν που χρησιμοποιούσε να συμμαζεύεται περιμένοντας τον επόμενο πελάτη. Ο Παντελής…